Αυτή είναι άραγε η εικόνα που θα επιθυμούσαμε να έχουμε για τους αθλητές; Οχι, αλλά είναι μια εικόνα γκρίζα και πραγματική.

Πολλές από αυτές τις εκφάνσεις της σύγχρονης ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, στην Ελλάδα και αλλαχού, τις γνωρίζουμε, τις υποθέτουμε, μας περνάνε από το μυαλό ως ενδεχόμενο. Τώρα έρχεται να συνοψίσει τους προβληματισμούς και τις αιτιάσεις μας η επίσημη έρευνα που διενήργησε η παγκόσμια ένωση ποδοσφαιριστών.

Τα αποτελέσματα είναι άκρως δηλωτικά της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο «βασιλιάς των σπορ», ο οποίος μπορεί να κάθεται με άνεση στο θρόνο του, όμως σιγά σιγά απεκδύεται των ακριβών του ρούχων και φαντάζει πιο γυμνός από ποτέ. Στο τρελό χορό των εκατομμυρίων, της ξέφρενης δόξας, της εκκωφαντικής αναγνωρισιμότητας ας προσθέσουμε και τις παθογένειες που γεννάει ο χώρος. Αλλωστε τίποτα δεν είναι από τη φύση του μόνο καλό.

Τι μαθαίνουμε λοιπόν; Τι μπορεί να μας κάνει να τρομάξουμε; Κατ' αρχάς το ποσοστό των παικτών που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δέχτηκαν υπόγειες κρούσεις για να στήσουν ένα παιχνίδι. Και αν δεν τους έχει τύχει προσωπικά, σίγουρα είναι κοινωνοί των γεγονότων που συμβαίνουν στο ημίφως. Κάμποσοι από αυτούς που ερωτήθηκαν ήταν Ελληνες παίκτες και, δυστυχώς, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό «πατάει» και στις δύο περιπτώσεις. Και ξέρει και έχει μπει αναγκαστικά στη διαδικασία της συνδιαλλαγής.

Αλλωστε, αν σε κάτι μας έκανε σοφότερους το σφοδρό καλοκαίρι του 2011 είναι ότι τα πλοκάμια του παράκεντρου που εποφθαλμιούσε τα όποια θέλγητρα του πρωταθλήματος της Super League ήταν απλωμένα παντού. Ανθρωποι υπεράνω υποψίας βρέθηκαν στο στόχαστρο, πέρασαν από δικαστικές πύλες, έγινε αρνητικός ντόρος γύρω από το όνομά τους. Θεωρεί κανείς πως εδώ αλλά και σε πρωταθλήματα του εξωτερικού οι ποδοσφαιριστές μένουν αμέτοχοι; Και να θέλουν, δεν τους το επιτρέπεται. Είναι καίριο μέρος του παιχνιδιού (εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου), ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να μείνει εκτός... κάδρου!

Υπάρχει λογική; Ναι, υπάρχει! Αν σκεφτεί κανείς τα ποσά που διακινούνται πέριξ του ποδοσφαίρου (με αφορμή το ποδόσφαιρο), αντιλαμβάνεται πως το δέλεαρ των «μαύρων χρημάτων» είναι πάρα πολύ μεγάλο. Από τη στιγμή που το στοίχημα έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, οφείλουμε να ζούμε και με τα... τοξικά του απόβλητα.

Το ίδιο ανησυχητικά είναι τα αποτελέσματα της έρευνας για τα κρούσματα βίας και ρατσισμού που ολοένα και περισσότερο εμφανίζονται στα γήπεδα. Τα φαινόμενα είναι συνεχόμενα, ολοένα και αυξανόμενα και δημιουργούν έντονο σκεπτικισμό για το άμεσο μέλλον.

Ναι, το ποδόσφαιρο είναι κομμάτι της κοινωνικής ζωής. Και επειδή λόγω της φύσης του είναι το βασίλειο του θυμικού, τα κρούσματα είναι πιο έντονα και εντελώς απροσχημάτιστα. Δεν δίνεις λογαριασμό, δεν παίρνεις λογαριασμό. Αν χτυπήσεις κάποιον στο δρόμο, θα προσαχθείς στο αστυνομικό τμήμα και ενδέχεται να γνωρίσεις από κοντά τι θα πει μια νύχτα στο... φρέσκο. Αν το κάνεις στην κερκίδα, γίνεσαι αυτομάτως ήρωας, ειδικά αν συλληφθείς και στη συνέχεια αφεθείς ελεύθερος. Οπως συμβαίνει πάρα πολύ συχνά.

Η εξέδρα είναι η μόνιμη κολυμβήθρα του Σιλωάμ που αναβαπτίζει τα ακραία συναισθήματα, που επιτρέπει εξαλλοσύνες, που δικαιώνει συμπεριφορές που ξεπερνούν τα όρια του κοινωνικώς αποδεκτού. Επί θεωρητικής βάσης όλα αυτά είναι εξηγήσιμα και κατανοητά, όμως όταν περνούν στην καθημερινότητα καταντούν επικίνδυνα. Είναι ένα μίγμα εκρηκτικό που, αν δεν σβηστεί, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα μας οδηγήσει σε έκρυθμες καταστάσεις.

Είναι σφόδρα πιθανό να οδηγηθούμε σε μια «επανάσταση του ποδαριού» εντός των γηπέδων, παρά στους δρόμους ή στους εργασιακούς χώρους. Αυτό θέλουμε; Αυτό μας ταιριάζει ως ανθρώπινες οντότητες και ως πολίτες δημοκρατικών καθεστώτων;

Σίγουρα υπάρχει πιο σημαντικό στη ζωή από ένα γκολ, από ένα οφσάιντ και από το αν ένας παίκτης είναι λευκός, μαύρος ή... ερυθρόδερμος. Οταν το καταλάβουμε, ίσως αποδεχτούμε το ποδόσφαιρο στις πραγματικές του διαστάσεις και το βάλουμε στο σωστό πλαίσιο των καθημερινών μας ασχολιών.

Πηγή: Goal

Ποδόσφαιρο Superleague