Ηταν ένα αραβικό όνειρο!

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος...

Στη μέρα της μαρμότας. Τίποτα το φοβερό δεν συνέβη και κάθε μέρα (αν τις δει κανείς σε... έκταση) έμοιαζε τόσο πολύ με την προηγούμενη.

Κάτι που σημαίνει ότι έως τις χίλιες και μία που μας απομένουν μέχρι να γίνει το deal με τους Αραβες έχουμε κάμποσο καιρό για να περνάμε ευχάριστα. Διότι, πλέον, η περσόνα του Τσάκα δεν λειτουργεί μόνο επί τη βάσει των παναθηναϊκών ονείρων για απεγκλωβισμό από το διοικητικό αδιέξοδο της ΠΑΕ, αλλά και προς τέρψιν όλων ημών.

Είναι άραγε τόσο προφανής η πλάνη στην οποία μας έχει υποβάλει ο συγκεκριμένος dealer; Ειλικρινά ποιος μπορεί να απαντήσει με σιγουριά; Δείχνει τόσο σαφής όσο ένα τοπίο ομίχλης. Ακούγονται τόσο αληθή αυτά που λέει (και τα λέει αρκετά συχνά) που τείνεις να πιστέψεις ότι ο ήλιος βγαίνει από τη δύση. Αίφνης ο Τσάκας είναι κομμάτι της αθλητικής καθημερινότητας δίχως να έχει θέση, χαρτοφυλάκιο ή προϋπηρεσία. Πού αλλού θα μπορούσε να συμβεί κάτι παρόμοιο παρά μόνο εδώ;

Αραβες έρχονται, Αραβες φεύγουν, Αραβες πάνε κι έρχονται. Τους είδε κανείς; Τους άκουσε; Τους αισθάνθηκε παρόντες; Οχι, αλλά δεν χρειάζεται. Ολα αυτά είναι λεπτομέρειες που δεν πρέπει να μας χαλάνε την ιστορία. Το σημαντικό δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά η ονειρική μετάλλαξή της. Δεν ενδιαφέρει πλέον αν και πότε θα εμφανιστεί ο πολύφερνος... κελεμπίας που θα κάνει τον Παναθηναϊκό κάτι σαν Ρεάλ Μαδρίτης. Φτάνει που υπάρχει το απείκασμά του. Ενα είδωλο, όμως, που δεν το βλέπουμε, αλλά το υποθέτουμε.

Σκέφτεται κάποιος και όχι άδικα: «Κι αν γίνει; Κι αν τελικά όλα αυτά που λέει τόσο καιρό ο ερίτιμος Βλάσσης δεν είναι αποκυήματα φαντασίας;». Βεβαίως, κι αν γίνει! Είναι ένα θέμα το αν γίνει. Μέχρι να γίνει, όμως, αυτό που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και μέρες (το σχετικό νομοσχέδιο πέρασε) δεν μπορείς να μην περνάς από το κόσκινο του σκεπτικισμού όλη την προηγούμενη διαδικασία.

Περιποιεί άραγε τιμή για το κλαμπ αυτή η μεσσιανική εμφάνιση του Τσάκα; Αξίζει στον ΠΑΟ, έστω κι αν βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση, να περιμένει το μάννα εξ ανατολίτικου ουρανού, τη στιγμή που αυτός (ο ουρανός) είναι εδώ και καιρό συννεφιασμένος;

Σκεφτείτε από πόσες ψυχολογικές διακυμάνσεις έχει περάσει ο μέσος οπαδός όλο αυτό το διάστημα: από την έκπληξη στην ελπίδα, από την προσμονή στη λύτρωση, από την αναμονή στην απογοήτευση. Τι του μένει; Η απαξίωση! Η οποία φυσικά δεν θα πέσει επί της κεφαλής του Τσάκα, που αύριο το πρωί θα ξεχαστεί με την ίδια ευκολία που μπήκε στη ζωή μας. Ο Παναθηναϊκός θα είναι αυτός που θα κουβαλάει το άχθος ενός βουνού που κατέληξε να έχει σχήμα... ποντικιού.

Υπό κανονικές συνθήκες ο Γιάννης Βαρδινογιάννης θα είχε πάρει θέση. Ο διασυρμός του brand name «Παναθηναϊκός» είναι μεγάλος για να αφήνεται αναπάντητος. Ομως ο Τζίγγερ, όπως και σύσσωμη η οικογένεια Βαρδινογιάννη, έχει ξεκαθαρίσει με τον πλέον ευκρινή τρόπο πως το κεφάλαιο «ΠΑΕ Παναθηναϊκός» έχει ολοκληρωθεί. Αυτό το κενό εξουσίας είναι που εκμεταλλεύεται ο Τσάκας και μπαίνει σφήνα στα όνειρα των οπαδών της ομάδας.

Από τη στιγμή που ούτε ο Ανδρέας Βγενόπουλος κατάφερε να εμπνεύσει, δεν μένει τίποτα άλλο από την ονειρική διάσταση της σωτηρίας. Μοιάζει να είναι ψυχαναγκαστική η αποδοχή των δεδομένων για τους φίλους της ομάδας. Αφού δεν υπάρχει άλλος, ας είναι και ο Τσάκας με τα ήξεις αφήξεις, με τα μισόλογα και τις παραφωνίες του.

Πού καταλήγουμε; Πως, αν τελικά δεν γίνει (αυτό που έπρεπε να έχει ήδη γίνει), ο πάταγος της απογοήτευσης θα είναι ηχηρός και εν πολλοίς ανεξέλεγκτος. Δεν είναι μόνο ότι ο Παναθηναϊκός σε αυτή την περίπτωση θα τρέφει ελπίδες μόνο για την επιβίωσή του, αλλά ακόμα χειρότερα θα εμφανίζεται ανεπανόρθωτα τραυματισμένος.

Ετσι συμβαίνει με τις βεβαιότητες. Οταν δεν αποκτούν άμεση σχέση με την πραγματικότητα, όταν χάνουν το έρεισμα της αλήθειας, όταν εγκαταλείπονται από τη λογική, εμφανίζονται όπως πραγματικά ήταν από την πρώτη στιγμή. Εύστοχα κατασκευασμένα ψέματα, έτοιμα για λαϊκή κατανάλωση...

Πηγή: Goal