Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας...

Παρότι τα προγνωστικά ήταν υπέρ τους οι νεαροί ποδοσφαιριστές, μια και μιλάμε για το πρωτάθλημα Under 23, δεν τα κατάφεραν, όμως συνεχίζουν να προηγούνται στη βαθμολογία του ομίλου και δύσκολα θα χάσουν το σπουδαίο καλοκαιρινό ραντεβού. Η ιστορία των Σύριων, εάν απλά ήταν το παραμύθι μιας ομάδας με μπόλικο ταλέντο αλλά με καμία παράδοση που έκανε την υπέρβαση, δύσκολα θα έβρισκε χώρο στις σελίδες του διεθνούς Τύπου, αφού ο αθλητισμός διαθέτει πολλά αντίστοιχα παραδείγματα που στην εποχή της έκρηξης των social media δε μένουν κρυφά.

Ομως, τι είναι αυτό που κάνει τους συγκεκριμένους Αραβες να ξεχωρίζουν; Ο τελευταίος χρόνος βρήκε τη χώρα τους να σπαράσσεται από έναν εμφύλιο πόλεμο και οι μέρες που περνούν αφήνουν πίσω τους όχι μόνο συντρίμμια, αλλά και εκατοντάδες νεκρούς. Οι εικόνες από την πρωτεύουσα Δαμασκό και κυρίως την πόλη Χομς, όπου μόλις την περασμένη εβδομάδα έχασαν τη ζωή τους και πολλοί δυτικοί, ανάμεσα στους οποίους μια δημοσιογράφος των «Times» της Νέας Υόρκης και ένας Γάλλος φωτογράφος, κάνουν τον γύρο του κόσμου με το παγκόσμιο ενδιαφέρον στραμμένο σ’ αυτήν τη γωνιά της γης. Μέχρι πότε όμως;

Αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα που καλούνται να κερδίσουν οι νεαροί ποδοσφαιριστές, μια ομάδα με παίκτες από όλες τις ρημαγμένες πόλεις. Σύμφωνα με ρεπορτάζ μεγάλων ευρωπαϊκών εντύπων, οι Αγγλοι θα ήθελαν πολύ οι Σύριοι να αποδειχτούν απλά ένα πυροτέχνημα και να μην τα καταφέρουν, καθώς ο φόβος των διαδηλώσεων είναι υπαρκτός.

Ομως, υπάρχει άραγε πραγματικό κέρδος για τη Συρία από την πιθανή συμμετοχή των αθλητών της στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του κόσμου; «Μια ολυμπιακή ομάδα ποδοσφαίρου της Συρίας μπορεί να εκφράσει την αξία του αθλητισμού που νικά τον πόλεμο και επισκιάζει την πολιτική και τη βία», έγραψε ο Ματ Μπάρετ σε δημοφιλή ποδοσφαιρικό σάιτ, τονίζοντας ότι ίσως η μοναδική ελπίδα για τη χώρα να είναι αυτή η ομάδα.

Κι αν αυτό ισχύει για τους πληγωμένους Αραβες, μπορεί άραγε να έχει εφαρμογή και σ’ άλλους πληγωμένους λαούς, έστω κι αν τα τραύματά τους δεν προκάλεσαν οι βόμβες ενός εμφυλίου αλλά ενός οικονομικού πολέμου; Οσοι έζησαν με ένταση το καλοκαίρι του 2004, θυμούνται σαν να μην πέρασε μια ημέρα τη χαρά της κατάκτησης του Euro και η ευφορία δεν περιοριζόταν στο ποδοσφαιρικό θαύμα. Ηταν η περηφάνια ενός ολόκληρου λαού που κέρδιζε τα μεγαθήρια και έκανε όλο τον κόσμο να στρέψει το βλέμμα του σε μια χώρα που λίγο αργότερα παρουσίασε το θαύμα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Κι όντως, τα κατάφεραν τότε οι ήρωες του Οτο Ρεχάγκελ να κάνουν την Ευρώπη και τον πλανήτη να παραμιλά, μόνο που όταν το βλέμμα στράφηκε στη χώρα μας αντίκρισε χαρούμενους ανθρώπους, γλέντι, χορό, ήλιο και θάλασσα. Τα χρόνια πέρασαν, η Εθνική –που απόψε αντιμετωπίζει σε φιλικό αγώνα το Βέλγιο– άλλαξε, όμως το στοίχημα που καλείται να κερδίσει στα γήπεδα της Πολωνίας δεν θυμίζει τόσο εκείνο του 2004 όσο αυτό της Συρίας.

Στην ομάδα του Σάντος πέφτει ο κλήρος της εθνικής μας ανάτασης. Κι όσο κι αν το βάρος στους ώμους των παικτών είναι μεγάλο, τα κέρδη μιας καλής πορείας είναι ανεκτίμητα.

Πηγή: Εξέδρα

Ποδόσφαιρo Διεθνή