«Είσαι τσιράκι του Μαρινάκη, δεν λες τίποτα όταν ευνοείται ο Ολυμπιακός», «διάβασες τι έγραψα μετά το Ολυμπιακός – Παναιτωλικός;», «όχι φίλε, τώρα το διάβασα, έχεις δίκιο, συγγνώμη», «είναι δυνατόν ρε να μη γράφεις τίποτα για τους μετόχους της ΑΕΚ;», «πάρε 60 κείμενα να διαβάσεις», «έχεις δίκιο, συγγνώμη», «είναι δυνατόν να μην έχεις σχολιάσει αυτό που έγινε στο ματς του Παναθηναϊκού, ντροπή», «τι ντροπή ρε, διάβασε τι έγραψα», «ωχ έχεις δίκιο, δεν το είχα δει».

Αποσπάσματα του διαλόγου ενός αθλητικού δημοσιογράφου με τους αναγνώστες – ακροατές, που έχουν την εντύπωση ότι ο δημοσιογράφος είναι jukebox, που φέρει την υποχρέωση να αρχίσει να τραγουδάει το τραγούδι που παραγγέλνει ο πελάτης μόλις ρίξει το κέρμα.

Δικαίωμά σου, φίλε ακροατή ή αναγνώστη, να μην διαβάζεις/ακούς όλα όσα έχει πει ένας δημοσιογράφος. Αλλοίμονο αν τον παρακολουθούσες τόσο πιστά, δεν θα έκανες τίποτε άλλο στη ζωή σου. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι ο δημοσιογράφος φέρει την υποχρέωση να επαναλαμβάνει τον γραπτό ή προφορικό λόγο κατά παραγγελία σου, ή να συμφωνεί μαζί σου για να μη σε δυσαρεστήσει.

Μέρος της ευθύνης για αυτό το φαινόμενο έχουμε, μεγάλο, οι δημοσιογράφοι, ή μάλλον όσοι από εμάς παίρνουν ή εκτελούν παραγγελιές. Δεν αδικώ λοιπόν πολύ τον αναγνώστη – ακροατή. Απλά προσπαθώ να εξηγήσω τη θέση μας, όπως άλλωστε κάνω μέσα από emails, tweets κλπ στην καθημερινή επαφή με κάποιους εξ αυτών.

Κρίνετέ μας για τις θέσεις, τα σχόλια και τις απόψεις μας, κάνετε πολύ καλά. Μη βγάζετε όμως συμπεράσματα και μη προχωράτε σε χαρακτηρισμούς αν δεν είστε σίγουροι ότι γνωρίζετε, ότι έχετε ακούσει ή διαβάσει την άποψη – θέση του σχολιαστή επί του θέματος. Διότι δεν είναι μόνο ότι μεγαλώνετε την απόσταση μεταξύ μας, αλλά πολύ συχνά πετυχαίνετε το αντίθετο από αυτό που επιδιώκετε. Αν έχετε χαρακτηρίσει έναν κανονικό δημοσιογράφο, θα πετύχετε να τον εκνευρίσετε και άρα να μην ασχοληθεί με αυτό που του ζητάτε. Αν έχετε χαρακτηρίσει έναν από τους άλλους, τι θα πετύχετε;

Πηγή: theinsiders.gr

Αθλητισμός