Οι Αλέγκρι και Γκουαρντιόλα εφάρμοσαν διάφορα τακτικά τρικ, τα οποία ήταν πιο εμφανή κατά τη διάρκεια του πρώτου 45λέπτου. Η παρουσία 3 αμυντικών από τον Γκουαρντιόλα αποτελεί το νέο πείραμα της Μπάρτσα, αλλά όσες φορές χρησιμοποιήθηκε φέτος (Πριμέρα) δεν έχει καταφέρει να αποδώσει το ποδόσφαιρο που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από του Καταλανούς.

Το σκεπτικό Αλέγκρι

Το 4-3-1-2 του Αλέγκρι δεν ξέφυγε από τη πεπατημένη του Ιταλού αλενατόρε και περιελάμβανε:

Στενή διάταξη της αμυντικής τετράδας με σχετικό βάθος, με ελαχιστοποιημένες τις αποστάσεις της 1ης και της 2ης αμυντικής γραμμής.

Τοποθέτηση δύο playmakers, έναν στη μεσαία (Μπόατενγκ) και έναν στην επιθετική γραμμή (Ζλάταν).

Αυξημένα αμυντικά καθήκοντα για τον θεωρητικό επιτελικό μέσο της ομάδας, Μπόατενγκ.

Εκδήλωση αντεπιθέσεων σε δεύτερους χρόνους -βασιζόμενη στην ποιότητα- ώστε να αποκρυφτεί επιμελώς το disadvantage ρυθμού των ροσονέρι.

Αποδέκτες των τελικών προσπαθειών παίκτες που έρχονται “από πίσω” (Νοτσερίνο, Ρομπίνιο) σε χώρους επιτήρησης που απουσιάζουν οι μέσοι της Μπάρτσα.

Σχόλιο: Η Μπάρτσα συνηθίσει να αμύνεται στις αντεπιθέσεις των αντιπάλων με στενή αμυντική διάταξη συγκεντρώνοντας πολλούς παίκτες στην τελευταία γραμμή άμυνας, αφήνοντας κενούς χώρους στα 40 μέτρα. Η διάταξη με 3 αμυντικούς (όχι απαραίτητα κεντρικούς) και οι μη επιστροφές του Κουένκα (χώροι δράσης του Ρομπίνιο) ενίσχυσαν τον τρόπο αντεπίθεσης των Μιλανέζων, δείχνοντας τη Μπάρτσα πιο ευάλωτη.

Ειδικούς αμυντικούς ρόλους στον Αμπροσίνι, που ήταν το μοναδικό καθαρό αμυντικό χαφ της Μίλαν

Μεγάλες επιθετικές ελευθερίες στο Μπόατενγκ

Οι Αμπροσίνι και Μπόατενγκ ήταν σημείο αναφοράς του Αλέγκρι στο Καμπ Νου αφού στους συγκεκριμένους παίκτες βασίστηκε τόσο το αμυντικό πλάνο, όσο και οι –όποιες- επιθετικές προσπάθειες.

Τρόπος που προσέγγισε το ματς ο Αλέγκρι ταίριαξε με τη χημεία της Μίλαν και αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος που η σειρά έδειξε πολύ πιο αμφίρροπη απ’ ότι αναμενόταν.

Θεωρητικά το πλάνο Αλέγκρι πέτυχε. Η Μίλαν κατάφερε να σκοράρει εφαρμόζοντας αυτά που είχε στο μυαλό του ο αλενατόρε των Μιλανέζων. Το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε την Μίλαν, αλλά ποιος μπορεί να ζητήσει ευθύνες από τον Αλέγκρι για την απώλεια της πρόκρισης…

Οι 3 αμυντικοί του Γκουαρντιόλα

Μέτα τη διαμόρφωση του 2-1 από το πέναλτι του Νέστα, το 2ο 45λεπτο της αναμέτρησης απέκτησε διαδικαστικό χαρακτήρα. Τα πιο ενδιαφέροντα τακτικά συμπεράσματα για τους Μπλαουγκράνα ήρθαν στο 1ο ημίχρονο, αφού η χρησιμοποίηση τριών αμυντικών έγινε για δεύτερη φορά φέτος στο Champions League μετά το πρώτο ματς του Σαν Σίρο.

Ο Γκουαρντιόλα δεν αρέσκεται στην συγκεκριμένη διάταξη σε παιχνίδια υψηλού ρίσκου. Επιπλέον, το ματς στο Μιλάνο ήταν το πρώτο ματς μετά το Σεπτέμβριο 2009 (με Ίντερ 0-0 στο Μιλάνο…) που η Μπαρτσελόνα δεν σκόραρε. Η επιμονή του Πεπ στο 3-7-0 και στα δύο ματς της σειράς έγινε λόγω των απουσιών, αναδεικνύοντας το δόγμα του κόουτς ως προς την διατήρηση συγκεκριμένων προσώπων, “για να μη χαλάσει η μάγιά” που θα έλεγαν και οι παλιοί. Ο Γκουαρντιόλα αρέσκεται στο να διατηρεί σταθερό τον κορμό της ομάδας του, δίνοντας μεγάλη βάση στη χημεία και τον τρόπο που ενισχύει την κατοχή της μπάλας.

Οι διάταξη με 3 αμυντικούς απελευθερώνει τον Άλβες και δίνει πολύ χώρο δράσης για την τακτική θέση που κινήθηκε ο Κουένκα. Αποτέλεσμα του παραπάνω είναι η αύξηση του πλάτους για την Μπάρτσα, αλλά όλο το παιχνίδι των Μπλαουγκράνα δείχνει σαν “να περισσεύει ένα χαφ και να λείπει ένα φορ”, αφήνοντας έναν παίκτη (συνήθως Κουένκα) εκτός κυκλοφορίας μπάλας.

Επιπλέον, οι τρεις αμυντικοί ενισχύουν τον τρόπο που πρεσάρει η Μπάρτσα -ειδικότερα στις πλάγιες γραμμές- και κάνουν την κατοχή της μπάλας (άρα και τον έλεγχο του ρυθμού) πιο εύκολη υπόθεση. Οι ολοκλήρωση φάσεων όμως δείχνει πιο φτωχή, παρουσιάζοντας την Μπάρτσα να δείχνει (χωρίς να είναι) βαρετή.

Το μεγάλο πλεονέκτημα που αποκτά η ομάδα είναι ο πλήρης έλεγχος ρυθμού, αφού με αυτό τον τρόπο η καταλανοί ανεβάζουν και… όγδοο παίκτη στην κυκλοφορία (ένας εκ των τριών αμυντικών ή του Μπουσκέτς) όταν η Μπάρτσα κάνει κατοχή.

Στον τελικό του Champions League της προηγούμενης χρονιάς, ο Γκουαρντιόλα χρησιμοποίησε για πρώτη φορά παρόμοια διάταξη (χωρίς να έχει υιοθετήσει »επίσημα» το 3-7-0) αφού ο Μασεράνο κάλυπτε επιμελώς τις προωθήσεις του Άλβες, αγωνιζόμενος αρχικά σαν δεξί στόπερ και στην εξέλιξη της κατοχής μπάλας σαν δεξί μπακ. Με τη συγκεκριμένη διάταξη ο Πεπ πετυχαίνει καλύτερη ισορροπία της ομάδας του στο πλάνο ανάπτυξης με φουλ ανεβασμένους τους ακραίους μέσους (και όχι αμυντικούς) και συνεχή διατήρηση του πλάτους για τη ομάδα του.

Σχόλιο: Δεν ήταν λίγες οι φορές που το αργό τέμπο και το passing game διαδεχόταν ταχύτατη αύξηση ρυθμού και τελείωμα φάσης σε μικρούς χρόνους, αποτέλεσμα της συγκέντρωσης ενός παίκτη παραπάνω στους ίδιους χώρους.

Προσωπική εκτίμηση: Ίσως ένας πιο ψηλός και τεχνίτης (τύπου Τόρες) φορ να ενίσχυε την μετατροπή του 3-7-0 με 3-6-1 με καλύτερη εκμετάλλευση των “φτερών” για τους Μπλαουγκράνα.

Συμπέρασμα

Η Μίλαν σεβάστηκε τη φανέλα της και διεκδίκησε της πιθανότητες που της αναλογούσαν. Ο ποιότητα των Καταλανών δεν επέτρεψε στον Αλέγκρι να κάνει το θαύμα, σε ένα ματς που η… εμπορικότητα της Μπάρτσα στέρησε τις όποιες πιθανότητες των ροσονέρι για κάτι καλύτερο από το 42’. Η κρισιμότητα της σειράς αναδεικνύει την προσωπικότητα του Αμπροσίνι που δικαίως παίρνει το τίτλο του MVP για την ομάδα του, αφού παρόλα τα… χρονάκια του (35) έτρεξε, κλώτσησε, τράβηξε (όσο χρειάστηκε) και κράτησε το κέντρο της ομάδας του σε αξιόμαχο επίπεδο, θυμίζοντας τυπικό Ιταλικό αμυντικό χαφ των 90′s.

Ο ολοκληρωτισμός του ποδοσφαίρου της Μπάρτσα, δείχνει ευάλωτος όταν απουσιάζουν σημαντικά γρανάζια της μηχανής. Ο δοκιμές του Γκουαρντιόλα με σκοπό τη διατήρηση συγκεκριμένων προσώπων δείχνει το τρωτό σημείο της Μπάρτσα που δεν είναι άλλο από το “ρηχό ρόστερ”. Η αφομοίωση του συγκεκριμένου ποδοσφαίρου και η εναρμόνιση με την υπόλοιπη ομάδα είναι πολύ δύσκολή υπόθεση για έναν ποδοσφαιριστή, και αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος που ο Πεπ δεν «βαθαίνει» συχνά το rotation της ομάδας του. Ο Γκουαρντιόλα καλείται (ενόψει πιθανού… εμφυλίου και απουσιών) να βρει τακτικό τρικ στο οποίο οι απουσίες δεν θα επηρεάσουν την επιθετική λειτουργία της Μπάρτσα.

Τέλος, μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η σχετική δυσκολία που αντιμετωπίζει η Μπαρτσελόνα σε ομάδες που παρατάσσονται με ρόμβο και δύο επιθετικούς απέναντί της- ειδικότερα όταν ο Γκουαρντιόλα τοποθετεί στην ομάδα του 3 κεντρικούς- θεωρητικά-αμυντικούς.

Πηγή: overlap.gr

Μπαρτσελόνα Superleague Μίλαν