Η επιστροφή

Γράφει ο Τάκης Καραγιάννης...

Μία από τις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, αγάπες των οπαδών της ΑΕΚ είναι ο Ντέμης Νικολαΐδης. Και αν ο «Δικέφαλος» τον έχασε –και ως ποδοσφαιριστή, και ως πρόεδρο- αυτός είναι έτοιμος να επιστρέψει.

Ο Ντέμης επιστρέφει στην ΑΕΚ.  Οι περισσότερες επιστροφές στα παλιά είναι σαν ξαναζεσταμένα φαγητά, σαν το ζευγάρι που ξανασμίγει μετά το χωρισμό. Θέλει προσπάθεια να ανάψεις ξανά τον άλλο, επιμονή και υπομονή στις μικρές καθημερινές δυσκολίες που κάποτε ήταν το αλατοπίπερο, αλλά τώρα προκαλούν ξινίλα και δυσφορία. Ωστόσο, νιώθεις ένα χρέος απέναντι στον εαυτό σου και στην ίδια τη σχέση να επιστρέψεις. Αρνείσαι να πιστέψεις ότι τελείωσε, ο κόμπος στο στομάχι κάνει την απουσία του άλλου χειρότερη από τη ζήλεια. Αυτά, περισσότερο από τον ίδιο το Νικολαΐδη, τα ένιωθαν οι οπαδοί που πίστεψαν σε αυτόν και στο όραμά του.

Η αγάπη του Νικολαΐδη για το σύλλογο δεν αμφισβητείται, ακόμη και οι επικριτές του το αναγνωρίζουν. Η αγάπη των φιλάθλων της ΑΕΚ για το πρόσωπό του, επίσης, δεν αμφισβητήθηκε, παρά την στήριξή τους, η οποία χάθηκε. Λάθη πολλά, πάρα πολλά και σε ορισμένες περιπτώσεις εγκληματικά. Από το 2004, όταν και ανέλαβε, έως το 2008 που αποχώρησε έκανε κάτι λιγότερες από 100 μεταγραφές. Η ολιγωρία και η επιμονή στο θέμα του γηπέδου άφησε την ΑΕΚ χωρίς «σπίτι», σε ένα διάστημα που θα ήταν ότι πιο χρήσιμο για το σύλλογο. Μπορεί να έμεινε συνεπής στα λόγια του και στις εξαγγελίες για γήπεδο εκτός Ν. Φιλαδέλφειας, αλλά όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Αυτό αρνητικό, το γήπεδο δεν έγινε ποτέ και η παλιά Σκεπαστή παραμένει οικόπεδο αναξιοποίητο, γεμάτο μπάζα και μνήμες. Τα αποτελέσματα, όμως, μέσα στο γήπεδο δείχνουν άλλα.

Η συμμετοχή της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ, οι πρώτες της νίκες εκεί, η έκσταση στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Μίλαν, το πρωτάθλημα που κρίθηκε στα χαρτιά, η ομόνοια στις κερκίδες είναι τα εύκολα επιχειρήματα υπέρ του. Αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι ότι η ΑΕΚ μίκρυνε από την στιγμή που αποχώρησε. Ξεχάστηκε από τη μεγάλη μερίδα του κόσμου, αλλά το χειρότερο είναι ότι ξεχάστηκε από τον κόσμο της, έγινε απωθητική. Συνήθισε στα χαμηλά, τόσο που έπιασε πάτο. Η δεύτερη ευκαιρία στον άνθρωπο που την έβγαλε από την αφάνεια στην οποία βρίσκεται από το καλοκαίρι του 1996 δεν φαντάζει απλά λογική, είναι –ίσως- η μόνη επιλογή.

Τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Τα πρόσωπα διαφορετικά, οι συνθήκες επίσης, τα προβλήματα περισσότερα και η υπομονή λιγότερη. Όταν επιστρέφεις σε μία σχέση, στην πρώην, αναπόφευκτα συγκρίνεις. «Μα αυτό δεν συνέβαινε παλιά», «άλλαξες αγάπη μου» και όλα τα συναφή. Αυτό είναι ίσως και το μοναδικό που πρέπει να αποφύγουν οι δύο πλευρές. Τη σύγκριση με τα παλιά.

Πηγή: protagon.gr