1η: Με τον Ισπανό τεχνικό οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν την καλύτερη μπάλα της σύγχρονης ιστορίας τους. Καλύτερη κι από την εποχή Μπάγεβιτς, αν και διέθετε λιγότερο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Κι αυτό οφείλεται στην αγωνιστική φιλοσοφία του Ερνέστο, ο οποίος ήθελε η ομάδα του να διεκδικεί τη νίκη μέσα από την καλή εμφάνιση, δεν του αρκούσε μόνο το αποτέλεσμα...

2η: Θα μπορούσε εύκολα να παρασυρθεί από την... Ολυμπιακοφρενίτιδα και να γίνει... νεοέλληνας, αυτός όμως διατήρησε τη σοβαρότητα και την... ευρωπαϊκότητά του, χωρίς να διαταραχθούν οι όποιες εύθραστες ισορροπίες. Ετσι πέτυχε και την πανελλήνια αναγνώριση και με τον Μαρινάκη την τέλεια σχέση, παρότι δεν ήταν «κολλητοί» (ο πρόεδρος του Ολυμπιακού σε αυτή τη 2ετία μόνο για τον Βαλβέρδε δεν γκρίνιαξε never, τον είχε στο απυρόβλητο, ακόμη κι όταν μετά την ήττα στην Ξάνθη κάποιοι «σύμβουλοι» τού έλεγαν: «Τον στηρίζεις, αλλά βάλ' του λίγο χέρι, θα χάσουμε το πρωτάθλημα!»...

3η: Σε ένα κλαμπ και γενικότερα σε μια χώρα που δεν χαρακτηρίζονται από μετριοπαθείς παράγοντες, ο Βαλβέρδε παρέμεινε σταθερός στις αρχές του, δεν άλλαξε στάση ζωής, δίδαξε σωστή νοοτροπία. Αντιμετώπιζε με την ίδια μετριοπάθεια τόσο τις επιτυχίες όσο και τις αποτυχίες, ενώ έβρισκε τη δύναμη είτε για να καυτηριάσει ακρότητες και θλιβερές καταστάσεις (όπως στο περσινό ντέρμπι της ντροπής με τον ΠΑΟ) είτε για να αποστασιοποιηθεί από... κακές συνήθειες (όπως το να γιορτάζεις στα μπουζούκια μία νίκη)...

4η: Μπορεί να μην ήταν... Βαϊσβάιλερ ή Μίχελς (με φοβερά συστήματα κ.τ.λ.), για την Ελλάδα ήταν σούπερ. Λάτρης της τακτικής, με ξεκάθαρο-σταθερό αγωνιστικό στυλ και πλάνο δουλειάς, τα οποία δεν άλλαζε ακόμη κι αν έγινε αιτία να χαθούν οι όμιλοι του Τσάμπιονς Λιγκ το πρώτο του καλοκαίρι (όταν έκανε προετοιμασία για όλη τη σεζόν και όχι προσαρμοσμένη στα ματς με την Ανόρθωση). Με τις... εμμονές του, όσον αφορά το αγωνιστικό προφίλ συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών (π.χ. δεν ήθελε φουνταριστούς τύπου Μήτρογλου ή Πάντελιτς, αν και αγαπημένοι της «Θύρας 7»), δικαιωμένος όμως εκ του απτελέσματος...

Στο διά ταύτα: μεγάλη η προσφορά του Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό (σε τίτλους και θέαμα) και το ελληνικό ποδόσφαιρο (σε νοοτροπία), αλλά και ο ίδιος είχε πολύ μεγάλα οφέλη (ξανάφτιαξε το όνομά του μετά την αποτυχία της Βιγιαρεάλ, απογείωσε το κασέ του, φτάνοντας να παίρνει 1,8 εκατ. ευρώ).

Συγχρόνως υπάρχει και μία «μαύρη σελίδα», σε κεφάλαιο που δεν είναι από τα μικρότερα στο... βιβλίο (που λέγαμε στον πρόλογό μας). Γιατί δεν νοείται προπονητής -πόσο μάλλον Ισπανός- και στα συνολικά 3 χρόνια θητείας του στον Ολυμπιακό να μην είχε την παραμικρή φιλοδοξία να αναδείξει και να καθιερώσει ΕΝΑΝ Ελληνα ταλαντούχο ποδοσφαιριστή. Οταν μάλιστα πέρασαν από τα χέρια του αρκετοί και κυρίως ο Γιάννης Φετφατζίδης. Σε αντίθεση, δηλαδή, με συμπατριώτες του, όπως ο Μουνιόθ που έβγαλε έναν Νίνη και ο Φερέρ έναν Παπασταθόπουλο...

Πηγή: Goal

Bαλβέρδε Superleague Ολυμπιακός