Αυτός και οι βαλίτσες του. Οι περιπτώσεις φυσικά και δεν είναι ίδιες, υπάρχουν (ενίοτε) και happy end, στο κάτω κάτω τι θα ήταν το επάγγελμα του προπονητή δίχως το άμετρο (πολλές φορές) ρίσκο και την τυχοδιωκτική του φύση; Σήμερα είσαι εδώ, αύριο κάπου αλλού και πάει λέγοντας.

Συνήθως αντί δακρύων τα διαζύγια είναι αιματηρά, κρύβουν μπόλικο φθόνο, κάποιες φορές φτάνουν στους δικηγόρους και στα δικαστήρια για τα δεδουλευμένα. Σπάνια θα δεις δάκρυα λύπης και αγνής συγκίνησης κατά την αποχώρηση ενός προπονητή από μια ομάδα. Στον Ολυμπιακό συνέβη με την περίπτωση του Ερνέστο Βαλβέρδε. Τυχαίο; Μια εξαίσια θεατρική παράσταση; Καμία σχέση.

Ο,τι συνέβη το μεσημέρι της Πέμπτης στον Πειραιά ήταν το επιστέγασμα όχι μιας αναμφίβολα επιτυχημένης συνεργασίας που αναγκαστικά έλαβε τέλος. Δεν ήταν η σφραγίδα πάνω σε ένα χαρτί συμβολαίου που έληξε. Ηταν μια ανθρώπινη σχέση που δημιουργήθηκε από την αρχή, οικοδομήθηκε μέρα με τη μέρα και απλώς διακόπηκε λόγω ανωτέρας βίας.

Πόσες φορές έχουμε δει τον Βαγγέλη Μαρινάκη σε κατάσταση έντονης συγκινησιακής φόρτισης και αυτή η αλλαγή της... φυσιολογικής μορφής να μην έχει να κάνει με ένα διαιτητικό σφάλμα ή με μια κόντρα του με αντίπαλη ΠΑΕ; Συνέχεια του ρητορικού ερωτήματος: πόσες φορές ενδέχεται να τον δούμε στο μέλλον σε παρόμοια κατάσταση;

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε, όντως, άλλαξε πολλά πράγματα στον Ολυμπιακό. Τόσο στην πρώτη του θητεία όσο και στη δεύτερη. Εγινε σημείο αναφοράς, πράγμα σπάνιο για τη συγκεκριμένη ομάδα και για το γεγονός ότι δεν είναι Ελληνας. Ο μέσος οπαδός του Ολυμπιακού δεν διακατέχεται από την... ασθένεια της ταύτισης. Δεν μετατρέπει σε είδωλα τους... ήρωες της Κυριακής. Δεν κάνει, δηλαδή, αυτό που έχουν σαν ψωμοτύρι οι αντίστοιχοι οπαδοί της ΑΕΚ, που δένονται με πρόσωπα, με σκοπό στη συνέχεια να τους αποκαθηλώσουν.

Κι όμως, ο Ισπανός προπονητής έγινε τραγούδι στο... στόμα αυτής της δύσκολης εξέδρας. Κατάφερε να μειώσει -στο μέτρο του δυνατού- ακόμα και τις συνήθεις μουρμούρες του «Γ. Καραϊσκάκης» από τους κατ' επάγγελμα προπονητές. Εγινε αποδεκτός, δεν έδωσε το δικαίωμα σε κανέναν να αμφισβητήσει τις προθέσεις του. Ηταν ξεκάθαρος προς όλους. Ακόμα και όταν διάφοροι την... έπεφταν στον πρόεδρο του Ολυμπιακού να του τρίξει τα δόντια ή ακόμα ακόμα να του δείξει την πόρτα της εξόδου, εκείνος έμεινε σταθερός στην προτίμησή του. Ναι, η παρουσία του Βαλβέρδε στον πάγκο του Ολυμπιακού επέτρεψε και στον Μαρινάκη να κάνει ένα ποιοτικό παραγοντικό άλμα. Αρκεί βέβαια να μην είναι ευκαιριακό, αλλά να κρατήσει αυτό το... μάθημα και στο μέλλον.

Τον προπονητή τον σέβεσαι και τον στηρίζεις όταν βλέπεις πως δεν λειτουργεί με τη λογική του αρπακτικού ή του κυνηγού της τύχης. Δεν τον κρίνεις μόνο από τα πρόσκαιρα αποτελέσματα που φέρνει ή δεν φέρνει, αλλά από την αύρα που αφήνει στα αποδυτήρια της ομάδας.

Επί ημερών Ερνέστο τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού ήταν... εκκλησία και όσες φορές πήγαν να σκάσουν βόμβες (λογικό και επόμενο, καθώς για ποδόσφαιρο μιλάμε) ήταν αυτός που λειτούργησε ως δίκαιος κριτής και εν τέλει σαν πυροσβέστης. Ετσι κάνουν οι καλοί μάνατζερ.

Ναι, η συνήθης μοίρα των προπονητών είναι να αποχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι, ολότελα απομυθοποιημένοι, στο έλεος της μοίρας. Για τον Ισπανό το μόνο που ισχύει είναι ότι φεύγει από το λιμάνι με κατεβασμένο το κεφάλι. Οχι ως αποτυχημένος, αλλά όντας στενοχωρημένος. Κατά τα λοιπά, το... αλάτι του λιμανιού να τον ακολουθεί παντού. Η παρουσία του στη συγκεκριμένη ομάδα ωφέλησε και τα δύο μέρη, έδωσε έναν ευρωπαϊκό αέρα σε μια ομάδα που λόγω DNA έχει μάθει να πιστεύει στη ματωμένη φανέλα και στα... άγια μάρμαρα του παλιού Καραϊσκάκη.

Αυτό που αφήνει ως παρακαταθήκη ο συγκεκριμένος προπονητής είναι ένας διαφορετικός τρόπος να «διαβάζεις» την πορεία και την πρόοδο μιας ομάδας. Να μην κοιτάς τα αποτελέσματα ως αριθμούς του λαχείου, αλλά ως σημεία σε ένα γενικότερο σχέδιο που ολοκληρωμένο μπορείς να το δεις μόνο στο τέλος της σεζόν. Το ταμείο για τον Ολυμπιακό είναι φουλ από τίτλους, από καλή μπάλα και συναίσθημα. Ο Ερνέστο φεύγει από το λιμάνι, αλλά το λιμάνι δεν φεύγει από αυτόν...

Πηγή: Goal

Βαλβέρδε Superleague Ολυμπιακός