Facebook Pixel Και στο τάβλι ΠΑΟΚ-Aρης, ντέρμπι είναι!
| 2012-09-30 14:08:00

Και στο τάβλι ΠΑΟΚ-Aρης, ντέρμπι είναι!

Και στο τάβλι ΠΑΟΚ-Aρης, ντέρμπι είναι!

Τελικά, έτσι όπως καταντήσαμε… Μας κατάντησαν, για να λέμε την πάσα αλήθεια. Και τούτο βέβαια, επειδή τελικά, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, όπως αποδεικνύεται καθημερινά! Γράφει ο Άρις Νικολάκης. 

Αυτοί τα έφαγαν και τα ήπιαν μόνοι τους.

Έτσι λοιπόν, όπως μας κατάντησαν άπονες κι αχόρταγες εξουσίες, οι νέοι πλέον καλοτυχίζουν τους παλιούς. Ναι, έτσι ακριβώς γίνεται.

Θυμάμαι, στα δικά μας παιδικά κι εφηβικά χρόνια οι παλιοί μας καλοτύχιζαν επειδή εμείς – τότε – ως νέοι θα απολαμβάναμε αγαθά της τεχνολογίας. Και μιας πιο άνετης ζωής. Τώρα οι νέοι καλοτυχίζουν τους παλιούς, επειδή αυτοί (οι νέοι) θα στερηθούν οσονούπω ακόμη κι αγαθά προς επιβίωση…

Τέλος πάντως, η σημερινή αναφορά δεν έχει σκοπό μήτε να ξύσει πληγές, μήτε να ανάψει (νέες…) φωτιές. Σκοπό έχει να ξεφυλλίσει αναμνήσεις ενόψει ντέρμπι ΠΑΟΚ – Άρης. Και μην σπεύσουν κάποιοι να σβήσουν την έννοια του ντέρμπι από τον πίνακα της αγωνιστικής. Με σφουγγάρι, μάλιστα, την χαμηλού επιπέδου ισχύ των δυο αντιπάλων. Και σε μία παρτίδα τάβλι να βρεθούν αντιμέτωποι ο «δικέφαλος» με τους «κίτρινους», ντέρμπι είναι.

Ίσως (sic) η λάμψη του δεν είναι τόσο εκτυφλωτική. Όσο τουλάχιστον, ήταν σε περασμένες δεκαετίες. Για να ακριβολογούμε πάντως, και σε περασμένο αιώνα.

Μεταξύ μας; Δεν υπάρχει καν λάμψη αλλά … Ακόμη κι έτσι βέβαια, ένας αγώνας ΠΑΟΚ – Άρης είναι παντού κα πάντοτε ξεχωριστό γεγονός για τη Θεσσαλονίκη.

Δυστυχώς όμως, είναι τέτοιο μόνο μία – δυο ημέρες πριν τη σέντρα και μία - άντε βαριά, βαριά – δυο μετά τη λήξη. Σε περασμένες δεκαετίες, σε περασμένο αιώνα το ντέρμπι αυτό (είτε στην Τούμπα, είτε στο Χαριλάου) άρχιζε, τούτο δε δίχως στάλα υπερβολής, μια δυο εβδομάδες πριν την σέντρα. Και τελείωνε μια – δυο εβδομάδες μετά τη λήξη. Όχι μόνον στα γήπεδα και στα στέκια των φιλάθλων. Σε όλη την πόλη.

Στην αφορά «Καπάνι» και στην αγορά «Μοδιάνο», στα Λουλουδάδικα, στο «Ντορέ» εκεί στην πλατεία του Λευκού Πύργου, στον «Ξαρχάκο», στα Κάστρα, στη Νεάπολη, στη Πυλαία, στο Κορδελιό, στο «Αχίλλειον», στου «Τόττη», στις ΔΕΚΟ της εποχής, στις Τράπεζες, στου «Φλόκα» τα στοιχήματα – όχι απλά, σε λεφτά αλλά σε οτιδήποτε άλλο το οποίο πρωτοτυπούσε – τα πειράγματα, οι πλάκες, οι κηδείες, τα στεφάνια και τα κόλλυβα αποτελούσαν παραδοσιακά έθιμα! Οι φίλοι (όπως κι οι παίκτες …) και των δυο ομάδων μαζί πήγαιναν στα γήπεδα. Μαζί έφευγαν. Και μάλωναν. Και ξύλο έπεφτε που και που ανάμεσα στους πιο οξύθυμους. Μετρημένοι στα δάκτυλα ήταν αυτοί. Απλά οι ηττημένοι εξαφανιζόταν από προσώπου γης της γειτονιάς. Της δουλειάς όμως; Πώς να εξαφανιστούν από εκεί; Ο επιούσιος γαρ.

Εκεί, στην δουλειά του καθενός λοιπόν, γινόταν της τρελής. Στις αγορές (στις λαϊκές δινόταν παραστάσεις με τα …αγγουράκια), στους εμπορικούς δρόμους ,στα γραφεία, στα καταστήματα, στις Υπηρεσίες. Το απολάμβανε ο κόσμος όλος. Ήταν διασκέδαση. Ήταν διέξοδος από την καθημερινότητα. Το ποδόσφαιρο βλέπετε, ήταν τρόπος ζωής!

Τι είναι τώρα; Μία τρύπα στο νερό. Μία παρένθεση και μόνον. Το ποδόσφαιρο έπαψε χρόνια πολλά να είναι τρόπος ζωής. Και το χειρότερο; Τελευταία η ζωή έπαψε να έχει τρόπο! Έχει μόνον κόπο …

Πηγή: pamesports.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις

Tags