Η φετινή αγωνιστική χρονιά για όλες σχεδόν τις ελληνικές ομάδες είναι πολύ δύσκολη κυρίως λόγω των μεγάλων μειώσεων του προϋπολογισμού. Η μεγαλύτερη, βέβαια, αλλαγή ήταν στη θέση του προπονητή, αφού ο Λεονάρντο Ζαρντίμδιαδέχτηκε τον Ερνέστο Βαλβέρδε με αποτέλεσμα τη διαφοροποίηση στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας.
Βασικές διαφορές
Στο άρθρο που ακολουθεί θα γίνει μια αναφορά στο τρόπο που έπαιξε ο Ολυμπιακός πέρσι και στο πώς αγωνίζεται φέτος μετά τα πρώτα παιχνίδια που έχει δώσει. Οι διαφορές είναι μεγάλες τόσο στην επιθετική λειτουργία, όσο και στην αμυντική. Το ποδόσφαιρο του Βαλβέρδε ήταν ποδόσφαιρο κατοχής και υψηλής έντασης, ενώ του Ζαρντίμ είναι ποδόσφαιρο αναμονής και χαμηλού τέμπο.
Μια μεγάλη διαφορά που μπορεί να παρατηρηθεί είναι ότι ο Ολυμπιακός φέτος δεν πιέζει σχεδόν καθόλου – αν το κάνει, αυτό γίνεται για πολύ μικρό χρονικό διάστημα μέσα στο παιχνίδι και όχι οργανωμένα, αλλά μεμονωμένα από λίγους παίκτες (Αμπντούν – Φουστέρ) έχοντας μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους – και περιμένει τον αντίπαλο ανεξάρτητα από τη δυναμική του στο μισό γήπεδο ή και πίσω από αυτό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αντίπαλος να κερδίζει μέτρα, να φθάνει κοντά στην περιοχή του Ολυμπιακού και να μπορεί να απειλήσει περισσότερες φορές.
Όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει την μπάλα έχει να διανύσει περισσότερα μέτρα για να κάνει επίθεση, ενώ με την οργανωμένη πίεση ψηλά μια ομάδα μπορεί να κερδίσει την μπάλα και να κάνει επίθεση κοντά στο τέρμα της αντίπαλης ομάδας έχοντας και περισσότερους παίκτες για να απειλήσει.
Μια φράση που συνηθίζεται να λέγεται είναι ότι «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Ο Βαλβέρδε ήθελε αυτό το πράγμα ακριβώς, με το passing game που έκανε η ομάδα του κρατούσε την μπάλα κοντά στην αντίπαλη περιοχή κι έτσι ο κίνδυνος στη δική του άμυνα ήταν μικρότερος, ενώ φέτος ο Ζαρντίμ έχει επιλέξει να αφήνει την μπάλα στην αντίπαλη ομάδα. Η λογική του είναι ότι όταν μια ομάδα έχει την μπάλα στα πόδια της αυτομάτως έχει περισσότερες επιλογές, δεν κινδυνεύει και μπορεί να ελέγξει πολύ καλύτερα το ρυθμό του αγώνα.
Οι διαφορές στους ρόλους των παικτών
Το παιχνίδι του Βαλβέρδε στηριζόταν στην ομαδική προσπάθεια στο επιθετικό κομμάτι, αφού υπήρχαν πολλές συνεργασίες και διάφορα τρικ για να γίνεται αυτό. Κάποια από αυτά ήταν:
η υπερφόρτωση της αριστερής πλευράς με Μιραλάς – Αμπντούν για να δημιουργήσουν επιθετική υπεραριθμία
οι μεγάλες διαγώνιες πάσες (30 – 40μ.) του Ορμπάιθ κυρίως προς τη δεξιά πλευρά με ταυτόχρονη κίνηση του Αμπντούν προς τα μέσα για να ανοίξει διάδρομο για τον Τοροσίδη που ερχόταν από πίσω
συνεχή overlap
διαγώνιες πάσες από τον Παπαδόπουλο προς τα πλάγια χαφ
κρυφά φορ από τις πίσω ζώνες όπως οι Φουστέρ – Μακούν
η δυνατότητα του 1v1 με τον Μιραλάς που ήταν εξαιρετικός σε αυτό και μπορούσε έτσι να δημιουργήσει πολλούς χώρους για τους συμπαίκτες του ή για τον ίδιο, αφού αφαιρούσε αμυντικούς καθώς τους προσπερνούσε και
πολύ καλά εκτελεσμένες κομπίνες σε κόρνερ και φάουλ
Ο Ζαρντίμ
Τη φετινή χρονιά η ομάδα του Ζαρντίμ προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τους ελεύθερους χώρους που βρίσκει παίζοντας το παιχνίδι των αντεπιθέσεων και της γρήγορης μετάβασης στην επίθεση με τρεις – τέσσερις πάσες το πολύ. Η ανάπτυξη είναι αργή και αν η αντίπαλη ομάδα κλείσει καλά τους χώρους ο Ολυμπιακός είναι ακίνδυνος και προσπαθεί να απειλήσει μόνο μέσα από στημένες φάσεις με κόρνερ ή φάουλ. Το επιθετικό παιχνίδι στηρίζεται περισσότερο στην προσωπική πρωτοβουλία και λιγότερο στην ομαδική γι’ αυτό και οι τελικές προσπάθειες του Ολυμπιακού ως μέσος όρος έχουν πέσει αρκετά, αφού είναι προβλέψιμος στο τρόπο ανάπτυξής του.
Ίδια διάταξη – Διαφορετικές εντολές
Το σύστημα που χρησιμοποιούν και οι δύο προπονητές φαίνεται ίδιο ως προς τις θέσεις και τα πρόσωπα, αλλά η τακτική που ακολουθείται είναι πολύ διαφορετική. Ο Βαλβέρδε έδινε πλάτος στην ομάδα με ακραία χαφ – εξτρέμ τους Μιραλλάς και Αμπντούν και υπήρχε μια ισορροπία στις δύο πλευρές, ενώ στον άξονα σημείο αναφοράς ήταν η παρουσία του Ορμπάιθ που έδινε το τόνο στο παιχνίδι με τις μικρές πάσες ή με τις αλλαγές παιχνιδιού. Η θέση της αμυντικής τετράδας ήταν ψηλά στο γήπεδο και οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών πολύ μικρές κλείνοντας έτσι τους χώρους γύρω από το σημείο που παιζόταν η μπάλα.
Στο φετινό 4–3–3 υπάρχουν αδυναμίες σχετικά με τη θέση του αριστερού χαφ (δεν υπάρχει πλάτος επιθετικό), αφού ο Μασάντο κινείται προς τον άξονα και «μπερδεύεται» με τους υπόλοιπους κεντρικούς, η άμυνα είναι καινούρια και προσπαθεί να βρει τη χημεία της, ενώ λείπει κι από το κέντρο ένας παίκτης στο στυλ του Ορμπάιθ που να μπορεί να ελέγξει το ρυθμό, αλλά και να κλείνει τις τρύπες μπροστά από τα στόπερ. Μία βελτιωτική κίνηση που έκανε ο Ζαρντίμ ήταν η τοποθέτηση του Σιόβα ως αμυντικού χαφ θέλοντας έτσι να πετύχει την καλύτερη κάλυψη του χώρου μπροστά από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς.
Συμπέρασμα
Είναι γεγονός πως οι διαφορές της περσινής σεζόν με τη φετινή είναι μεγάλες, όμως θα πρέπει να τονιστεί πως ο Βαλβέρδε ήταν δύο χρόνια συνεχόμενα στο σύλλογο, ενώ ο Ζαρντίμ προσπαθεί να χτίσει τώρα την ομάδα έχοντας ένα ρόστερ που είναι λιγότερο ποιοτικό σε σχέση με πέρσι. Ο χρόνος που θα χρειαστεί ο φετινός προπονητής πρέπει να είναι αρκετός για να μπορέσει να κριθεί δίκαια και ψύχραιμα και όχι βιαστικά. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, πως ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει τρόπο παιχνιδιού και αυτή τη στιγμή προσπαθεί να μάθει να παίζει κάτι καινούριο.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις