Από τη μια πλευρά οι φωνές της ΑΕΚ για τη διαιτησία του Τάσου Σιδηρόπουλου στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ είναι χρήσιμες... Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος.
Aρχικά κάλυψαν το βάρος της πολύ βαριάς ήττας, αλλά και την εικόνα της διάλυσης που παρουσίασε η «Ενωση» στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα, όταν δηλαδή με την προσθήκη του Μανιάτη και του Ιμπαγάσα σκλήρυνε η μεσαία γραμμή του light Ολυμπιακού. Από την άλλη όμως, οι φωνές αυτές είναι επικίνδυνες και για αυτό άλλωστε δεν τις ήθελε και ο Λίνεν που εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου ότι η ομάδα από αυτά μπορεί να πάθει κακό. Ο Γερμανός είναι έξυπνος άνθρωπος.
Aν ήμασταν σε μια νορμάλ σεζόν, η ΑΕΚ θα έπρεπε μετά το ματς -αν και εφόσον αισθανόταν αδικημένη- να κινηθεί αρμοδίως: να πιέσει π.χ. για την τιμωρία του διαιτητή Σιδηρόπουλου, να καταγγείλει τη διαιτησία του, να ζητήσει να μην ξαναπαίξει στα παιχνίδια της, να κάνει δηλαδή όλα αυτά που κάνουν οι ομάδες στην Ελλάδα για να πάρουν κάνα κουκούτσι στο επόμενο ματς. Αλλά σε μια νορμάλ σεζόν η ΑΕΚ δεν θα ήταν τελευταία στη βαθμολογία, θα είχε μια δυνατή ομάδα και μια κανονική διοίκηση και όλη η συζήτηση θα ήταν διαφορετική. Τώρα τα δεδομένα είναι άλλα και σε αυτά πρέπει να ξέρεις να προσαρμόζεσαι.
Παραμονή
Οταν ο στόχος μιας ομάδας είναι η παραμονή κάθε αναφορά σε διαιτητές είναι καταστροφική. Το να κάνεις φασαρία μπας και σου δώσουν κάτι, είναι κουταμάρα: πρώτον, γιατί η φασαρία δημιουργεί μια γενικότερη ηττοπάθεια - βάζει π.χ. στο μυαλό των ποδοσφαιριστών ότι έχουν γίνει στόχος και αυτό τους δίνει άλλοθι για τα χειρότερα τα οποία συνήθως ακολουθούν. Δεύτερον, ακόμα κι αν βρεθούν διαιτητές που επηρεασμένοι από τον θόρυβο κάτι σου δώσουν, αυτό δεν σου φτάνει σχεδόν ποτέ: κανείς ποτέ δεν σώθηκε από σφυρίγματα, ενώ αντιθέτως πολλοί έπεσαν.
Παραδείγματα
Θα φέρω δυο - τρία πρόσφατα παραδείγματα. Πριν από δυο χρόνια ο Κώστας Πηλαδάκης έκανε τρομακτική φασαρία για τη διαιτησία και ίσως με το δίκιο του: η Λάρισα όμως δεν απέφυγε τον υποβιβασμό χάνοντας ακόμα και ματς στα οποία είχε ευνοηθεί. Θυμάμαι ένα ματς με την Κέρκυρα. Ο Αμπάρκιολης δεν είχε δώσει στους γηπεδούχους ένα πέναλτι για το οποίο δεν χρειαζόταν διαιτητής: η ΑΕΛ παρά ταύτα έχασε. Το ίδιο είχε γίνει και σε ένα ματς στο γήπεδό της με τον Αρη: παρά τη βοήθεια, στο τέλος είχε καταρρεύσει. Γιατί; Πρώτα από όλα γιατί στο μυαλό των παικτών είχε καρφωθεί ότι τους κυνηγάνε. Ιδια ιστορία ο Παναιτωλικός πέρυσι. Ο Κωστούλας χάλασε το σύμπαν μετά από μια ήττα με τον Ολυμπιακό. Κατάφερε να πείσει τους παίκτες του ότι παίζουν σε μια αδύναμη ομάδα: ο υποβιβασμός ήρθε τελεσίδικα. Υπάρχουν και τα αντίθετα. Η Βέροια π.χ. στο προηγούμενο πέρασμά της ήταν διαιτητικά μια αυτοκρατορία: είχε τερματίσει τελευταία. Ο Πανθρακικός το ίδιο: στη δεύτερη χρονιά του, παρά τις αβάντες, δυσκολευόταν να κάνει έναν βαθμό. Κάποτε θυμάμαι τον Λεβαδειακό να παίζει μια παραμονή με τον εκτός συστήματος ΟΦΗ: οι κουμπαριές δεν τον έσωσαν. Πέρυσι ο Κομπότης σώθηκε εύκολα, γιατί είχε ομάδα. Φέτος, από την ώρα που ο Παράσχος άρχισε τη μουρμούρα, κινδυνεύει να διαλυθεί.
Ανακοινώσεις
Η ΑΕΚ στα δέκα της πρώτα ματς παράπονα σοβαρά από τη διαιτησία δεν είχε: δεν έχει όμως και βαθμούς. Αν αρχίσει να φωνάζει θα πείσει τους ποδοσφαιριστές της ότι δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια ομάδα στην οποία οι παίκτες με ανακοινώσεις κοινοποιούν ότι είναι απλήρωτοι και για αυτό δεν πάνε στο ξενοδοχείο: δεν θέλει πολύ να τους πάρει όλους από κάτω. Η φασαρία για τη διαιτησία ικανοποιεί απλά προσωρινά τους οπαδούς: όταν όμως τα πράγματα στραβώσουν οι οπαδοί πρώτοι ξεχνάνε τα πάντα και ζητάνε ευθύνες - ρωτήστε τον Πηλαδάκη και τον Κωστούλα. Αλλωστε το βαρύ σφύριγμα του Σιδηρόπουλου (το πέναλτι και η αποβολή του Γιάγκο) ήταν δίκαιο: ό,τι ακολούθησε, σωστό ή λάθος, δεν έκρινε το ματς.
Κούρεμα
Και κάτι τελευταίο. Καταλαβαίνω το σχέδιο του Βιντιάδη για το κούρεμα κ.λπ. Ομως το παιχνίδι αυτό είναι δύσκολο: η ΑΕΚ δεν είναι μια ανώνυμη εταιρεία, όπου μπορείς να κάνεις χιλιάδες συζητήσεις με τους πιστωτές της, πριν την αποκτήσεις. Εχει μια καθημερινότητα που τρέχει και αυτή κάποιος πρέπει να τη διαχειριστεί. Δηλαδή να βάλει τα χρήματα που επιτρέπουν την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας και τα οποία είναι πάρα πολύ λιγότερα από αυτά που η ομάδα χρωστάει. Αυτά τα χρήματα για πληρωμές συβολαίων ποδοσφαιριστών, μισθούς υπαλλήλων, λειτουργικά της ΠΑΕ και του προπονητικού κέντρου, στην παρούσα στιγμή είναι τα πλέον απαραίτητα. Ας το σκεφτεί ο Βιντιάδης - το λέω γιατί μαθαίνω ότι με διαβάζει.
Εξαιρετικός ΠΑΟ
Εχει νόημα να γράψει κανείς κάτι για τον Παναθηναϊκό που αγωνίστηκε με την Κέρκυρα, αντιμετωπίζοντάς τον ως ομάδα με φιλοδοξίες για διάκριση; Δεν έχει - κυρίως γιατί ο εφετινός ΠΑΟ δεν έχει φιλοδοξίες κι αυτό έχει γίνει σαφές. Ποια είναι η διοικητική του φιλοδοξία; Να σταματήσουν οι δημοσιογράφοι την κριτική στον Φερέιρα, να καταλάβουμε ότι στόχος είναι να βγουν νέα παιδιά, να τονίζουμε ότι οι άλλοι ευνοούνται και άρα καλά κάνει ο ΠΑΟ και γκρινιάζει. Λογικά τα βρίσκω - τι να την κάνεις άλλωστε την κριτική στον Φερέιρα, όταν ανάθεμα κι αν την καταλαβαίνει κάποιος από τη διοίκηση κι όταν οι οπαδοί δηλώνουν ευχαριστημένοι από την παραμονή του μεγάλου δάσκαλου;
Ευχαριστημένοι αυτοί, ευχαριστημένος κι εγώ. Ο ΠΑΟ έκανε ένα σημαντικό βήμα: στάθηκε όρθιος σε μια πολύ δύσκολη έδρα. Οι νέοι παίκτες που βγαίνουν με βάση το πλάνο ήταν εξαιρετικοί: ο Τριανταφυλλόπουλος έχασε τον Μπάρκογλου και τον Αγρίτη μόνο τρεις φορές και ο Λαγός καθόλου δεν πανικοβλήθηκε όταν ο Ντιέγκο Λεόν άρχισε να θυμίζει Μπορέλι. Η είσοδος του Μαυρία περιόρισε τις κούρσες του φορμαρισμένου Γιάντση. Οσο για τον Φορναρόλι, όπως σωστά έχει επισημάνει η τεχνική ηγεσία, το πρόβλημα είναι ψυχολογικό: όταν ξεμπλοκαριστεί θα δείτε ποιος πραγματικά είναι. Εξαιρετικό το κοουτσάρισμα του Φερέιρα που έβγαλε από το ματς τον Ζέκα που με το τρέξιμό του αποσπούσε την προσοχή του Κουίνσι που κινείται μόνο όταν παίρνει την μπάλα. Τέλος, είναι απορίας άξιο τι θα κάνει η ΚΕΔ, η ΕΠΟ, το υφυπουργείο Αθλητισμού κ.λπ. με τον Δασκαλόπουλο που σε ένα ακόμα ματς αδίκησε την ομάδα του ΠΑΟ, προκαλώντας κι αυτός το πανελλήνιο, όπως σωστά επεσήμανε ο Περικλής Βασιλάκης.
ΕγΩ αυτά θα γράφω από εδώ και πέρα - δεν θα με τρελάνουν αυτοί...
Ο,τι θερίσανε
Ο γέροντας της διαιτησίας χαμογέλασε, όταν τον ρώτησα πώς τα βλέπει. «Ακου, καλό μου παιδί» μου είπε. «Πέρυσι από μια σειρά από απίθανες καραμπόλες προέκυψε στην ΚΕΔ αρχηγός ο Βασάρας, δηλαδή ο μόνος που σκέφτεται τη διαιτησία πιο πολύ από τις δημόσιες σχέσεις. Ξεκίνησε το πρωτάθλημα και γίνονταν κάποια λάθη σε βάρος όλων. Ο Ολυμπιακός δεν τον ήθελε τον Βασάρα και φώναζε. Οι άλλοι, αντί να τον προστατεύσουν τον Κύρο ως κόρη οφθαλμού, φώναζαν περισσότερο και τον φάγανε. Και πλέον σπέρνουν ό,τι θερίσανε...». Ετσι απλά...
Πηγή: Sportday
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις