Χρειάζεται η αισιοδοξία έστω και η τραβηγμένη από τα μαλλιά, σαν το πέναλτι στον Πλατανιά, παρά η παράδοση. Ποτέ δεν πρέπει και δεν μπορούμε να παραδοθούμε. Οπως τότε. Σαν σήμερα. Σαν πολυβόλο έγραφα Β-Γ Εθνική στην ΩΡΑ για να τελειώσω στην ώρα μου και να κατέβω Περισσό. Το προηγούμενο βράδυ με τον αρχηγό, τον Παύλο και τον Αντρέα είχαμε κάνει την καταδρομική, ειρηνική, και πετάξαμε έξω από το Καραϊσκάκη, το παλιό, τα φέιγ βολάν. 8... τόσο, δεν θυμάμαι ακριβώς και δεν κρατάω και αναμνηστικά, κανένα πίσω! Κι όντως. Κανένα εισιτήριο δεν επιστρέψαμε. Κι ας ήταν πρόεδρος ο Τροχανάς με μπροστινό τον Γιδόπουλο. Ούτε που μας ένοιαζε. Κι όταν μάθαμε για τις πέτρες στο πούλμαν ήταν ακόμη καλύτερα. Δεν θα ξεχάσω τον πατέρα του Γιώργου του Μπούρα με το κομψό ντυσιμό του να μπαίνει στο τρένο κι ας ήταν κοντά στα 80. Κάτι πέτρες στο Θησείο ήταν απλά χαλικάκια και όλα τα λεφτά ήταν πως για να μας σπάσουν τον τσαμπουκά έβαλαν στα ηχεία την ώρα που μπήκε στο γήπεδο η ΑΕΚ το « μεσ της Πόλης το χαμάμ». Πόσο λίγο μας ήξεραν. Πόσο εύκολα νικήσαμε. Με 10 βέβαια όπως πάντα. Στον πρώτο αγώνα έχασαν με 9. Και τα πιο ωραία 45 λεπτά ήταν αυτά που περιμέναμε για να φύγουμε. «Να πάρετε του χρόνου τον Ραβούση, τον Βαμβακά καιννούργιο γυμναστή...» Ενα σύνθημα, ασταμάτητα. Κρίμα που δεν μας κράτησαν άλλη μια ώρα. Τα είχαν όλα μαζί τους. Ομάδα δεν είχαν κι όσο κι αν πάλευαν απλά δεν μπορούσαν. Και εντός και εκτός που λέει και μια ψυχή.

Διαβάστε τα υπόλοιπα σφηνάκια στο aek365

Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS