Για να μην παλινδρομήσουμε μεταξύ θεωρητικών επιχειρημάτων στη συνέχεια, ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο. Ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ ήταν πραγματικά πολύ κακός... Οχι σε όλο το ματς, αλλά στο πρώτο ημίχρονο και μέχρι το 30-35ο λεπτό, οι πράσινοι, ουσιαστικά ήταν πολύ μακριά από την ομάδα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε τέτοιες αναμετρήσεις. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ έπαιξε με πέντε παίκτες. Τον εκπληκτικό (για ακόμα μία φορά) Διαμαντίδη, τον Μπατίστ, τον Φώτση, τον Περπέρογλου (και μπράβο του) και ολίγον από Καλάθη (κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο). Οι υπόλοιποι ήταν απόντες καθόλη η διάρκεια του ματς.

Απέναντι στο λαβωμένο (αλλά ως εκ τούτου παθιασμένο) Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός φάνηκε να είναι λίγο μπερδεμένος, λόγω της απουσίας του Νεστέροβιτς. Και όχι μόνο... Η απώλεια του Νίκολας σε ένα ματς με πολλά λάθη ήταν σημαντική και αποφασιστική. Οι άμυνες ήταν κλειστές και όπως διαπιστώσατε κέρδισε η ομάδα που ευστόχησε από μακριά. Ο Ολυμπιακός, που βρήκε στο πρόσωπο του Χαλπερίν, όσα δεν κατάφερε να πάρει ο Παναθηναϊκός λόγω της απώλειας του Νίκολας. Αυτό δεν αποτελεί όμως δικαιολογία. Ουδόλως. Ηταν πασιφανές ότι ο Παναθηναϊκός στο συγκεκριμένο ματς στερήθηκε ενέργειας και δύναμης, αυτή που τον διέκρινε στη σειρά με τη Μπαρτσελόνα. Κατ'εμέ τούτο είναι απολύτως λογικό, διότι η σκέψη της δεύτερης ευκαιρίας που θα είχε σε κάθε περίπτωση ο Παναθηναϊκός (αυτή στα πλέι οφ), είναι αρκετά ισχυρή για να μην επιτρέψει στα κουρασμένα πόδια και τα “φορτωμένα” μυαλά, να βρουν την ενέργεια που έλειπε.

Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να χτυπήσει όλα μις ματς, επιχείρησε να ποστάρει τη μπάλα με όλους του περιφερειακούς του, αλλά δεν τα κατάφερε και πολύ καλά. Ετσι επιστρατεύτηκε η γνωστή συνταγή... Η παλιά καλή συνταγή που είχε πρωταγωνιστές τους Διαμαντίδη, Μπατίστ (κατά κύριο λόγο) και βέβαια τον Φώτση. Πολλές φάσεις ο Ολυμπιακός τις είχε διαβάσει, αλλά όταν οι συγκεκριμένοι παίκτες έβγαλαν προσωπικότητα, οι γηπεδούχοι δεν είχαν απαντήσεις.

Τέλος πάντων, αυτή είναι η γενική εικόνα του ντέρμπι, που έληξε με τον Ολυμπιακό να κερδίζει (δικαιότατα, λόγω της διάρκειας που επέδειξε) και τον Παναθηναϊκό να χάνει... Αλήθεια, όμως, έχασε; Διότι εκτός της συμφωνημένης άποψης περί της κακής απόδοσης που είχαν οι πράσινοι στο ΣΕΦ, υπάρχουν και κάποια γεγονότα. Και το γεγονός είναι ότι απέναντι σε μία ομάδα που δεν έδειξε ποτέ ότι έπαιξε με τη διαφορά, ο Παναθηναϊκός έχασε, διότι δεν ήθελε να ...κερδίσει! Να κερδίσει απλά εννοώ, χωρίς να εξασφαλίσει και την απαιτούμενη διαφορά που θα τον οδηγούσε στην πρώτη θέση της κανονικής περιόδου και το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ.

Εξηγούμαι: Μέχρι και στη τελευταία φάση, που ο Σπανούλης, θέλησε να βάλει τη σφραγίδα του στην ενδεχόμενη νίκη, ο Ολυμπιακός πάλευε για να κερδίσει. Χωρίς φυσικά να είμαι στο μυαλό των παικτών των γηπεδούχων, που έδωσαν την εντύπωση ότι δεν τους αρκούσε μία ήττα μέχρι τέσσερις πόντους. Δεν την είχαν καν στο μυαλό τους. Κι όμως, ο κακός (στο μεγαλύτερο διάστημα) Παναθηναϊκός, με όπλο την ψυχολογία και το μέταλλό του, γύρισε ένα ματς που φαινόταν χαμένο και στο τέλος πέταξε την ευκαιρία να τον κερδίσει, μαζί με την εκούσια άστοχη βολή του Διαμαντίδη στα 26''. Φυσικά ο Μήτσος έκανε αυτό που έπρεπε και η μοναδική ένσταση που έχω να εκφράσω είναι ότι μετά το επιθετικό ριμπάουντ, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να διεκδικήσει τη διαφορά αν ευστοχούσε σε δίποντο ή τρίποντο αντί να ροκανίσει το χρόνο ώστε το ματς να οδηγηθεί στην παράταση. Υπήρχε χρόνος. Αυτά όμως λέγονται κατόπιν εορτής.

Σε κάποιες στιγμές στο μυαλό των ερυθρόλευκων ασφαλώς και μπορεί να υπήρχε το μαξιλαράκι ασφαλείας των τεσσάρων πόντων του ΟΑΚΑ, αλλά η εικόνα που έδειχναν γενικώς ήταν ότι ήθελαν πάση θυσία τη νίκη. Και όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, αυτή τη νίκη (αν και δικαιούνταν επί 39 λεπτά να την εξασφαλίσουν πιο απλά), δεν την πήραν. Οχι, θα επιθυμούσαν τουλάχιστον. Το ματς αυτό δε θα έχει καμία, μα καμία σχέση με τον τελικό του Κυπέλλου και τα πλέι οφ, ωστόσο, στην ψυχή των δύο ομάδων, υπάρχει ένα στίγμα. Οτι ο Ολυμπιακός έκανε πάλι ντέρμπι ένα ματς που το είχε στα χέρια και ότι ο Παναθηναϊκός, ακόμα κι αυτός ο κουρασμένος, ο αδιάθετος και ο “φορτωμένος” κατάφερε από το καναβάτσο να σηκωθεί όταν έπρεπε και να φτάσει στο σημείο να χάσει επειδή δεν ...ήθελε να κερδίσει. Κάτι μπορεί να λέει αυτό... Μπορεί και τίποτα όμως...

 Υ.Γ. Η ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ ήταν εκπληκτική. Απλά εκπληκτική, χωρίς το παραμικρό παρατράγουδο.

 Υ.Γ1: Αν ο Σπανούλης ήταν τραυματίας και απροπόνητος (που όντως ήταν) θα μπορούσε στο φινάλε να αποτραβηχτεί και να μην θελήσει να πάρει τις επιθέσεις και τις επιλογές που θα σκότωναν τον Παναθηναϊκό. Πήγε εκ του ασφαλούς να γράψει το όνομά του στην ιστορία του ματς, αλλά αν οι πράσινοι τελικά έφευγαν νικητές, ο Σπανούλης θα ήταν ο μεγαλύτερος υπαίτιος.

Πηγή: Leoforos.gr

Σπανούλης Α1 Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός