Αυτός ο Μιχαλάκης με έμαθε στα σαρανταφεύγα μου κάτι που έπρεπε να το είχα μάθει από μικρό παιδί και δυστυχώς άργησα πολύ να το μάθω. Ότι όλοι περαστικοί και φευγάτοι είναι. Τάζουν, ξελογιάζουν, καψουρεύουν τον κόσμο αλλά την ώρα που πρέπει, μιλάει μόνο η τσέπη τους κι αν δεν τους τα πει καλά, παίρνουν το καπελάκι τους και φεύγουν για εκεί που θα τους τα πει καλύτερα. Όλα αυτά τα παιδιά στο σύγχρονο αθλητισμό έχουν την απόλυτη κάλυψη πίσω από τη λέξη που λέγεται «επαγγελματίας». Ξερά και στεγνά. Τις αγάπες και τα φούμαρα τα έχουν για όσο τους βολεύουν. Αν δεν τους βολεύουν, αντίο ζωή και χαίρεται. Οι όποιες εξαιρέσεις, είναι απλά και μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Όταν για κάποιους λόγους, που επίσης δεν είναι της παρούσης, ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να μην τον κρατήσει, ο πολυαγαπημένος μου Μιχαλάκης πήγε στη μία και μοναδική ομάδα του κόσμου που, ειδικά αυτός, απαγορευόταν να πάει. Για ποιους λόγους; Αυτός τους ξέρει καλύτερα απ' όλους και δεν είναι της παρούσης να τους αναλύσουμε. Πήγε όμως και πήγε με τα τέσσερα. Όταν το άκουσα ότι θα πάει, δεν ήθελα να το πιστέψω. Το αρνιόμουν πεισματικά και έλεγα πως πλάκα τους κάνει. Θα τον περιμένουν με τιμή και δόξα κι αυτός θα πάει να τους βγάλει τη γλώσσα και θα σηκωθεί να φύγει. Έλα όμως που δεν έφυγε. Πήγε, υπέγραψε, παρουσιάστηκε και φωτογραφήθηκε αγκαλιά με τον κύριο «χο-χο-χο». Εκείνη την ημέρα είπα ότι «ο Μιχαλάκης που ήξερα, πέθανε. Κι αν δεν το πιστεύετε, είχα πάει και στη κηδεία του».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο leoforos.gr

Σισέ Παναθηναϊκός Superleague