Οι… ασύλληπτοι αρχηγοί!

Στις χιλιάδες λέξεις των 120 σελίδων του πονήματος που διαβάσαμε όλοι για όσα έκανε ή δεν έκανε ο Ντέμης, υπάρχουν πολλές ακρότητες. Αυθαιρεσίες. Υπερβολές. Πράγματα που προκαλούν οργή, θυμό, αγανάκτηση. Ακόμα και γέλιο. Λείπει από το πόνημα, η μεγαλύτερη ηλιθιότητα που διέπραξε η διοίκηση Ντέμη. Η αποπομπή Λυμπερόπουλου και Δέλλα. Τον Ιούλιο του 2008.

Απολαμβάνοντας το πάρτι που έκανε χτες στο ΟΑΚΑ ο “Λυμπε”, λίγους μόνον μήνες πριν κλείσει τα 36, έρχονται αναπόφευκτα διάφορες σκέψεις στο μυαλό. Για το πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είχαν κυλήσει κάποια πράγματα, αν στις 7 Ιουλίου 2008 ο Ντέμης δεν άνοιγε την πόρτα της εξόδου στον Καλαματιανό. Αν δυο εβδομάδες αργότερα, δεν έπραττε το ίδιο ακριβώς με τον Δέλλα. Πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ομάδα, δυο γεμάτες σεζόν, στις οποίες καταταλαιπωρήθηκε στα αποδυτήρια και έξω απ' αυτά. Με τσακωμούς, με φατρίες ξένων, με εξάλειψη του ελληνικού στοιχείου. Του Έλληνα ποδοσφαιριστή, που έχει επίγνωση της κατάστασης, που ξέρει να ταρακουνήσει, να συσπειρώσει, να εμψυχώσει.

Ο Λυμπερόπουλος και ο Δέλλας, βεβαίως, οι δυο κορυφαίες κινήσεις Αδαμίδη το καλοκαίρι που μας πέρασε, δεν επέστρεψαν “για τα αποδυτήρια”, όπως πέρασε τότε προς την κοινή γνώμη. Ή μάλλον δεν ήρθαν μόνον “για τα αποδυτήρια”, επέστρεψαν και ως κανονικοί ποδοσφαιριστές, εμβληματικές φυσιογνωμίες που παρά τα χρονάκια τους, όχι απλώς τα καταφέρνουν περίφημα, αλλά βάζουν και τα γυαλιά στους περισσότερους από νεότερη γενιά. Άλλωστε ο “Λύμπε”, σε μεγάλη συνέντευξη στο “Βήμα” της 4ης Ιουλίου 2010 και στον Βαγγέλη Αρναούτογλου το δήλωνε ξεκάθαρα, πως “ο Νίκος δεν ήλθε πίσω για τα αποδυτήρια, επέστρεψε για να βοηθήσει καθαρά αγωνιστικά την ομάδα.”

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν δόθηκε μια πειστική εξήγηση, για την αποκαθήλωση των δυο το καλοκαίρι του 2008. Εξήγηση με ποδοσφαιρικούς όρους και όχι σαχλαμάρες καφενειακού τύπου για τη στάση των δυο στα πλέι-οφ του '08, για τα πριμ πρωταθλητισμού κτλπ.
“Φυσικά ο Λυμπερόπουλος είναι μεγάλος παίκτης και δέθηκε με την ομάδα. Το ίδιο και ο Δέλλας που ξέρετε ότι είναι και φίλος μου. Ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο χρόνια, αλλά είναι κάποιες αποφάσεις που πρέπει να παίρνονται. Δεν θέλω να κάνω μεγαλύτερη ανάλυση.” Αυτό είχε δηλώσει ο Ντέμης στις 23 Αυγούστου 2008, την ημέρα που ανακοίνωνε ότι θα φύγει (στο τέλος της σεζόν) από τη διοίκηση της ΑΕΚ.

Αν λάβουμε υπόψιν ότι ο Ντέμης, σύμφωνα με τη δική του εκδοχή, είχε την ευθύνη της ομάδας (και τη λήψη αποφάσεων) μέχρι τον Ιούνιο του 2008, τότε καλό θα ήταν να μας πει κάποια στιγμή, ποιος ή ποιοι μέτοχοι, υπέγραψαν την απόφαση εξόδου των δυο, χωρίς μάλιστα να λήγουν τα συμβόλαια τους.

Τέλος πάντων, ο,τι γράφει δεν ξεγράφει, το ευτύχημα για την ΑΕΚ είναι ότι τους έχει ξανά κοντά της. Και τους χαίρεται. Εκατό τοις εκατό επαγγελματίες σε όλα. Προσήλωση, αγωνιστική συμπεριφορά. 'Ηθος, αλλά και σεβασμός από τον αντίπαλο. Δεν είναι λίγο πράγμα, να χειροκροτούν το Λυμπερόπουλο, οπαδοί του Παναθηναϊκού (έστω και λίγοι δεν έχει σημασία) μέσα στη ζοχάδα τους για την ήττα. Αυτός είναι ο ορισμός της αναγνώρισης. Το ίδιο θα συμβεί κάποια στιγμή και για τον Δέλλα. Από Ολυμπιακούς, από Παναθηναϊκούς ή από ΠΑΟΚτζήδες. Όταν είσαι προσωπικότητα, όταν ο αντίπαλος νιώθει ότι έχει να κάνει με μια εμβληματική φιγούρα, θέλει δε θέλει θα στο αναγνωρίσει.

Μιλώντας καθαρά με ποδοσφαιρικούς όρους, αυτό που κάνουν φέτος οι δυο αρχηγοί της ΑΕΚ είναι ασύλληπτο. Ο Λυμπερόπουλος μετράει ήδη 21 ματς. Στο πρωτάθλημα 14 στα 18. Στο κύπελλο, δυο στα τρία. Στην Ευρώπη, πέντε στα οχτώ. Με 9 γκολ ως τώρα. Ξέρετε με πόσα έκλεισε τη σεζόν 2007-08, στα 33 του και λίγο πριν “τον φύγουν”; Με 13. Για πλάκα θα τα ξεπεράσει, γερός μόνο να είναι.

Αμ ο Δέλλας; Όλοι λίγο πολύ έλεγαν, όταν επέστρεψε (παρόντος βέβαια και του Μαιστόροβιτς) ότι δύσκολα θα αντέξει να βγάλει σερί αγώνων. Μας διέψευσε όλους. Αισίως μετράει 24 ματς. Στο πρωτάθλημα 15 στα 18. Στο κύπελλο και στα τρία. Στην Ευρώπη, έξι στα οχτώ. Και σ' όλα με πολύ υψηλά στάνταρ απόδοσης. Σε σημείο που να αναρωτιέσαι (επιστρέφοντας πάλι στα ...παλιά), τι μαντεψιά έκανε το καλοκαίρι του '08 ο Ντέμης, όταν αποφάσισε να αντικαταστήσει τον 32χρονο τότε Δέλλα, με τον 31χρονο Μαιστόροβιτς; Προσφέροντας μάλιστα στον Σουηδό σχεδόν τα διπλά απ' αυτά που έπαιρνε ο “Κολοσσός”.

Δυο από τους πλέον αδικημένους Έλληνες ποδοσφαιριστές, με την έννοια ότι έχουν πάρει τόσοι και τόσοι “άμπαλοι” πρωταθλήματα και οι ίδιοι δεν γεύτηκαν ποτέ αυτή την (όχι και τόσο εφήμερη) χαρά, έχουν τη δυνατότητα για φέτος τουλάχιστον να πάνε ψηλά την ΑΕΚ στο Κύπελλο. Στον τελικό. Στην πρώτη κατάκτηση κούπας από το 2002 και την αλησμόνητη εμπειρία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλου (να κάτσει δίπλα στον Μάκη...)

Ο Χιμένεθ από την πλευρά του κράτησε χαμηλούς τόνους και καλά έκανε, δεν είναι ώρα για πανηγυράκια και μεγαλοστομίες. Ωστόσο με το 2-0 υπέρ της, η ΑΕΚ θεωρώ πως βρίσκεται σχεδόν και με τα δυο πόδια στους “4”. Ένα βήμα πριν τον τελικό της 30ης Απριλίου.
Ο Ισπανός που το σχεδίασε άψογα το ματς κι ας απόρησαν αρκετοί που δεν είδαν μέσα τον Μπλάνκο, έχω την εντύπωση ότι μπέρδεψε τους μήνες. Όταν έλεγε ότι θα δούμε τα αποτελέσματα της δουλειάς του τον Δεκέμβριο, προφανώς εννοούσε τον Ιανουάριο. Για ένα μήνα βεβαίως δεν θα τα χαλάσουμε, εδώ έχουμε κάνει υπομονή χρόνια και χρονάκια.

Αν και επιβάλλεται να περιμένουμε κι άλλο, για μεγαλύτερο δείγμα (σερί αγώνων, σταθερότητα), έχω την αίσθηση ότι εσχάτως κάτι έχει αλλάξει στο ανασταλτικό κομμάτι. Μεγαλύτερη σοβαρότητα και συνέπεια; Περισσότερα τρεξίματα; Ξεκάθαρη νοοτροπία και από μεσοεπιθετικούς (π.χ. Σκόκο) στα μαρκαρίσματα και τις επιστροφές; Σταθερό σχήμα, με ελάχιστες και τις απολύτως απαραίτητες αλλαγές; Ο,τι και να΄ναι, η ΑΕΚ στα 5 τελευταία ματς έχει φάει ένα γκολ. Το άπιαστο του Γεωργιάδη στις Σέρρες. Μηδέν πίσω στη Λάρισα, με Κέρκυρα ο Σάχα δεν ακούμπησε την μπάλα, για τις Σέρρες είπαμε, μηδέν στην Τρίπολη, μηδέν χτες στο ΟΑΚΑ. Όπου η ΑΕΚ επέτρεψε σε αγώνα ντέρμπι στον Παναθηναϊκό να κάνει όλες και όλες τρεις φάσεις.

Όπου ο Νασούτι μας έβγαλε τα μάτια, για τον ιδιαιτέρως αποτελεσματικό τρόπο (σε συνεργασία με το Δέλλα φυσικά) και προπάντων καθαρό με τον οποίο εξαφάνισε τον Σισέ. Όπου ο Μάκος πρόσθεσε άλλη μια παράσταση υψηλού επιπέδου, σε σημείο πλέον που να μην χωρά καμία αμφιβολία για το ποιος είναι αυτή τη στιγμή ο πιο φορμαρισμένος Έλληνας αμυντικός χαφ, κάτι που ελπίζουμε όλοι να έχει αντιληφθεί και ο Σάντος. Όπου ο Ντιόπ, ξεκούραστος πλέον (!), ήταν μια ομάδα μόνος του στο κέντρο, με τις τοποθετήσεις και επεμβάσεις του, με την αντίληψη του χώρου που έχει, χωρίς να χρειάζεται να καταπιεί χιλιόμετρα. Για τον Σενεγαλέζο, σαν να το σχεδίαζε ο Χιμένεθ να τον είχε έτοιμο χτες. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ο Ντιόπ δεν είναι για συνεχόμενα ματς, οπότε το πιθανότερο είναι πως θα πάρει το ρεπό του το Σάββατο με τον Βόλο.

Με βάση το υλικό, αλλά και τη γενικότερη φιλοσοφία του Χιμένεθ (από δείγμα δυόμισι ετών στη Σεβίλη), η ΑΕΚ πιθανόν να εξελιχθεί σε ομάδα σκληρή και ανθεκτική. Ομάδα που θα σφίγγει από το λαιμό τον αντίπαλο, δεν θα του επιτρέπει να την ζορίζει αμυντικά και όταν βρίσκει μια-δυο ευκαιρίες θα προσπαθεί να τις εκμεταλλεύεται. Ομάδα που θα κυνηγά την ουσία, θα φτάνει στο αποτέλεσμα και θα το διαφυλάττει. Μέσα από τη δουλειά είναι πιο εύκολο να φτιάξεις τέτοια ομάδα. Αντιθέτως η δουλειά δεν αρκεί από μόνη της για να κάνεις την ομάδα πιο ελκυστική, πιο θεαματική. Εκεί σύμμαχος του προπονητή, είναι το ατομικό ταλέντο, η κλάση, η ποιότητα του ποδοσφαιριστή. Τα υλικά που λέγαμε ότι λείπουν από την ΑΕΚ για να δουλέψει με αυξημένες πιθανότητες επιτυχίας ο προπονητής της...

ΥΓ: Τον Μανιάτη η ΑΕΚ απέτυχε να τον πάρει από τον Πανιώνιο. Πιθανόν τα πράγματα να εξελιχθούν καλύτερα για τον Σιόβα…

ΠΗΓΗ: www.contra.gr