Το βίδωμα του Κώστα, οι μανούρες του Τζαβέλλα και ο μπλαζέ Φορτούνης

Δυο λογάκια για αρχή, για να μην παρεξηγούμαστε:

Αν ήταν ή δεν ήταν στημένο, κανονισμένο, ματιασμένο, εγώ δεν μπορώ να το ξέρω. Ούτε μπορώ να σχολιάσω ή να κάνω υποθέσεις χωρίς να έχω στοιχεία και χαρτιά στα χέρια μου. Αφήνω λοιπόν πίσω μου τη Μαλαισία και λοιπούς εξωτικούς προορισμούς και γράφω αυτά που είδα.

Ότι δηλαδή πάλι οι τριαντάρηδες μας το δώσανε το ματσάκι. Ο Παπασταθόπουλος, ο Τοροσίδης κι ο Μήτρογλου. Οι παλιοσειρές που λέγαμε και στο στράτευμα, αυτοί το τραβήξανε το κάρο και το βγάλανε από τη λάσπη. Ο πρώτος με τη σιγουριά του, ο δεύτερος με την αντίληψή του κι ο τρίτος με το αδιανόητο ταλέντο του.

Ε, ναι, παιδιά, αλήθειες να λέμε. Φανερά κλονισμένος και ταλαιπωρημένος ήταν ο Κώστας, αλλά το βίδωμα που έκανε στη φάση του γκολ στον αντίπαλο αμυντικό θα το ζήλευαν και ηλεκτρολόγοι με πτυχίο ΣΕΛΕΤΕ. Και βεβαίως φάνηκε στο δεύτερο ημίχρονο ότι δεν είχε αναπνοές ούτε για να φουσκώσει μπαλόνι, αλλά σοφά τον κράτησε μέσα ο Σκίμπε. Γιατί και η σκιά του μόνο απασχολούσε τη μισή Κύπρο.

Η οποία Κύπρος μια χαρά ήτανε για τα κυβικά της. Νέα παιδιά, φρέσκα παιδιά, φιλότιμα παιδιά, είχε κι έναν ζόρικο στράϊκερ αυτόν τον Σωτηρίου, είχε κι έναν γαμάτο μαλλιά αυτόν τον Μαργκάσα, είχε και τον Κάστανο που θα τον θυμόμαστε για το διασκεδαστικό όνομά του, ως εκεί. Και τόσο που το πάλεψε πολύ της πάει, Κέρκυρα παίζει ο ένας και τον άλλο δεν τον κράτησαν ούτε για αναπληρωματικό στον Πανιώνιο. Τι να κάνουν τα παλικάρια δηλαδή, τόσο μπορούνε...

Αυτά για τους αντιπάλους και για τους δικούς μας τα γνωστά. Ο Τζιόλης τόσο αργός πια που τον βλέπουν τα σαλιγκάρια και κατουριούνται απ’ τα γέλια, ο Τζαβέλλας να μανουριάζει και με το σημαιάκι του κόρνερ, ο Ζέκα να τρέχει για πέντε (ως και τακουνάκι έκανε το άτομο το παρφέ!), ο Μανωλάς να παίζει σαν να έχει καταπιεί σαράντα χαλούμια (ιδίως στη φάση του πρώτου γκολ...), ο Σταφυλίδης να σε εντυπωσιάζει με τη δύναμη και την ορμή του (ως την ώρα που καταλαβαίνεις ότι δεν ξέρει μπάλα), ο Φορτούνης να είναι πιο μπλαζέ κι από γκομενάκι σε ταινία του γαλλικού σινεμά κι ο Μάνταλος να αγωνίζεται για πρώτη φορά με επιτυχία στη θέση του δεξιού εξτρέμ. Ίσως λόγω αντιπάλου, ίσως γιατί είχε στην πλάτη του τον σοφό Τοροσίδη!

Όσο για το αποτέλεσμα και πάλι καλά να λέμε που μπήκανε νωρίς τα γκολάκια. Γιατί με την τακτική του Σκίμπε η μπάλα δεν πέρναγε μπροστά ούτε με κούριερ. Μακρινές μπαλιές από την άμυνα, πασούλες στο κέντρο, άντε μπας και βγει καμιά κάθετη στον Μήτρογλου, μήπως και κάνει κάνα μαγικό. Ε, το έκανε μια φορά, ήρθε και το τυχερό του Τζιόλη (πολύ πιο επικίνδυνη η φάση με τη χαμένη κεφαλιά του Τοροσίδη στο δεύτερο ημίχρονο), χαλάρωσαν όλοι, άρχίσανε το τσούκου τσούκου, έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος.

Αν σας αρκεί αυτό, με γειά σας και χαρά σας. Εγώ πάντως βαρέθηκα τη ζωή μου και έριχνα κλεφτές ματιές με το τελεκομάντερ στον Πετρούνια. Η απόδοσή του με αποζημίωσε με τρόπο θριαμβευτικό!