Και γιατί να μην είμαστε άλλωστε. Τώρα πια που τάχουμε… λύσει όλα θεωρητικά, δεν υπάρχει και λόγος να είμαστε διαφορετικά.

Και δεν μιλάω εδώ –για να προλάβω τους πάσης φύσεως ανόητους και στημένους- για το πλάνο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για το ΟΚΑ. Αυτό αφήστε το. Θα πάρει τον δρόμο του άμα είναι μόνο του. Ούτε πρωτοσέλιδα χρειάζεται, ούτε ύμνους και υποσχέσεις. Το χειρίζεται ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, αυτός ξέρει, πιο πολύ από τον ίδιο δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να θέλει όσο πιο σύντομα γίνεται να προχωρήσει και να υλοποιηθεί το συγκεκριμένο εγχείρημα, οπότε πολλά-πολλά και κουβέντες για τις κουβέντες δεν χρειάζονται.

Μιλάω για το «τώρα», για τον Παναθηναϊκό της πραγματικής ζωής, γι’ αυτόν που εδώ και καιρό έχουν αποκτήσει «νομιμότητα» και «καθημερινότητα» λέξεις όπως «υποβιβασμός», «μηδενισμός», «τιμωρία με -3», «χρέη», «αδειοδότηση» και όλα αυτά τα όμορφα και ωραία. Τα λέμε πια και τα επαναλαμβάνουμε καθημερινά, σαν να μην τρέχει τίποτε.

Σαν να πρόκειται για το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Ή σαν να αποτελεί… νομοτέλεια να μπλέξει ο Παναθηναϊκός με τέτοιες απίθανες ιστορίες. Ακούς και διαβάζεις τύπους που είχαν βγει στο κλαρί με πανό και ατάκες του στιλ «η πρώτη θέση γράφει ιστορία, η δεύτερη είναι για τα λογιστικά γραφεία» ή « ο ΠΑΟ δεν είναι εταιρεία, δεν είναι μετοχές, είναι εκατομμύρια πράσινες καρδιές», να μου έχουν γίνει εξπέρ… στα λογιστικά βιβλία και στα πάσης φύσεως «εταιρικά» δρώμενα. Έτσι είναι.

Οτιδήποτε έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, έχει χαθεί από το λεξιλόγιο και τα ενδιαφέροντα της καθημερινότητας στον Παναθηναϊκό. Τώρα πλέον, μόνο… λογιστικά, μετοχές, μετοχολόγια και υπολογισμοί τρόπων και μεθόδων σωσίματος των απανταχού Ανωνύμων Εταιρειών.

Και κάπου εκεί ανάμεσα σαν… ποδοσφαιρική πινελιά ή «είδηση» ότι ο Ουζουνίδης πάει στην Μπαρτσελόνα για να «τα πει» με τον Βαλβέρδε, να ανταλλάξουν γνώσεις και εμπειρίες για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, άσε που παρεπιπτόντως δεν μάθαμε τελικά κιόλας αν έγινε η συνάντηση ή δεν έγινε, παρά μόνο την βγάλαμε με μια φωτο του Ουζουνίδη στο Καμπ Νου και μια φωτο του… γυμναστή του με τον Βαλβέρδε.

Αυτό και… πολύ είναι σαν… ποδοσφαιρική επικαιρότητα στον Παναθηναϊκό.

Κατά τα άλλα… αγωνία με λαχτάρα και δάκρυα κάθε αυγή που ξημερώνει, για το αν θα υποβιβασθεί ή όχι η ομάδα.

Κι αυτό όλοι πια, το θεωρούν φυσιολογικό, λογική συζήτηση και… απλά Παναθηναϊκή καθημερινότητα.

Την περίπτωση πέρα από ένα… αναστεναγμό «αχ… τι να κάνουμε αυτά έχει πια η ζωή στον Παναθηναϊκό», να σκεφτούμε λίγο και να μετρήσει τουλάχιστον στο… υφάκι με το οποίο τα λέμε όλα αυτά, για ποια ομάδα μιλάμε, με ποια ιστορία κα ποιο όνομα σε Ελλάδα κι Ευρώπη, καθώς και το πώς φτάσαμε ως εδώ, προφανώς και δεν την εξετάζουμε.

Άστη καλύτερα. Αυτά είναι για τους πάσης φύσεως νοσταλγούς, για τους διχαστές και τους μίζερους.

Ναι φτάσαμε και σ’ αυτή την… αλλοίωση λέξεων και όρων στον Παναθηναϊκό.

Να θεωρείται… μίζερος όποιος μιλάει και θέλει να θυμάται το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ, το γκολ του Δημόπουλου μέσα στην Γιουβέντους, τα μαγικά βράδια με τις Μπαρτσελόνες, τις Ρεάλ, τις Άρσεναλ και τις Μάντσεστερ και τους τίτλους στην Ελλάδα και όχι αυτός που μιλάει από το πρωϊ μέχρι το βράδυ για υποβιβασμούς, για μηδενισμούς, για χρέη, για λογιστικά βιβλία και μετοχές και από το… παρελθόν ενώ… δεν θυμάται τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω, θυμάται… πεντακάθαρα τον… Μίτου, τον Ραγκουέλ, τον Ιρισμέτοφ και τον… Γήττα.

Έτσι όπως το διαβάζετε.

Όποιος θυμάται και προσπαθεί να κρατηθεί από το όνομα, την ιστορία και τα μεγαλεία του Παναθηναϊκού είναι… μίζερος κι… διχαστής, ενώ αντίθετα όποιος μιλάει σαν να πρόκειται για το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου για… υποβιβασμούς και αδειοδοτήσεις και από τον Παναθηναϊκό θυμάται τρεις που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, είναι… αισιόδοξος και… ενωτικός.

Δεν είναι βέβαια, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος παραλογισμός στον Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων.

Το θέμα και το χειρότερο απ’ όλα είναι, ότι τέτοιου είδους παραλογισμοί και συνολικά «σκεπτικά και λογικές» όλων αυτών των χρόνων, έφεραν τον Παναθηναϊκό εδώ που τον έφεραν και κανενός δεν ιδρώνει το αυτί.

Περνάμε χωρίς πολλά-πολλά στην… πραγματικότητα των χρεών, των υποβιβασμών και της ανυπαρξίας και απλά μετά ή το παίζουμε… πρωτεργάτες και αγωνιστές της «σωτηρίας», ή ακόμα χειρότερα, έχουμε το θράσος να κάνουμε τους δημόσιους κατήγορους και να ρίχνουμε και ανάθεμα κιόλας δεξιά κι αριστερά για την… καταστροφή.

Κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα.

Το ότι όλα αυτά, πια τα βάλαμε στο… πετσί μας σαν σύλλογος, σαν «κόσμος», σαν «Παναθηναϊκολόγοι της συμφοράς» και σαν «ψυχή και σώμα» του σημερινού Παναθηναϊκού.

Κι αυτό είναι που θα κάνει χρόνια να… ξεριζωθεί από τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του, ακόμα και αν και όποτε έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα που ο σύλλογος θα έχει αλλάξει μια για πάντα σελίδα και θα έχει ξαναγίνει κανονικός Παναθηναϊκός.

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague