Μόνο στα όνειρα τίτλους ο Παναθηναϊκός - Αντίπαλός του ο Άρης

Το κακό και πιο ανησυχητικό για τον Παναθηναϊκό, δεν είναι απλά ότι έχασε και στο Βικελίδης.

Το κακό είναι πως πραγματικά προσπάθησε να μην χάσει και έδειχνε μέσα στο γήπεδο κυριολεκτικά να κάνει "ότι μπορεί" για να γυρίσει το παιχνίδι.

Επομένως, μήπως τελικά... δεν έφταιγε ο ίδιος... τόσος ήτανε;

Γιατί από ένα σημείο και μετά, μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να παίρνουμε υπ' όψιν μας και αυτή την παράμετρο μιλώντας -δυστυχώς- και για τον φετινό Παναθηναϊκό.

Όσο κι αν προσπαθήσεις να δεις με ψύχραιμο μάτι το παιχνίδι, δεν νομίζω να μπορείς να βρεις κάτι που θα αλλάξει δραματικά στην συνέχεια, είτε σε επίπεδο συνολικής εικόνας της ομάδας, είτε -το ακόμα πιο ανησυχητικό- σε επίπεδο θεαματικής βελτίωσης κάποιου ποδοσφαιριστή.

Δηλαδή πόσα μπορεί να αλλάξουν και να διαφοροποιήσουν ουσιαστικά αυτόν τον Παναθηναϊκό που είδαμε στα φιλικά προετοιμασίας και στις πρώτες αγωνιστικές της σεζόν;

Με μια πρόχειρη ματιά, άντε να περιμένεις πως ο Βιτάλ θα ξανακάνει κάποιο παιχνίδι σαν κι αυτό που έκανε με τον Απόλλωνα και θα γίνει πιο απειλητικός και ουσιαστικός δημιουργικά και άντε να περιμένεις και ένα μεγαλύτερο βαθμό προσαρμογής του Παλάσιος που θα τον κάνει να μην θυμίζει ποδοσφαιριστή που τώρα ξεκινάει να παίζει μπάλα και να βελτιώνει την σωματική του εικόνα και κατάσταση.

Από κει και πέρα τι;

Ποιος από το ήδη υπάρχον ρόστερ, σου δίνει την εικόνα πως "το έχει" αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορεί ακόμα να το δείξει και με το πέρασμα του χρόνου και τα πολλά παιχνίδια θα εμφανίσει άλλο πρόσωπο;

Και για να το πάρουμε και αλλιώς.

Πόσο διαφορετική σαν νοοτροπία, λογική και συμπεριφορά, μπορεί να γίνει μια ομάδα, η οποία ναι μεν φοράει την φανέλα και κουβαλάει το όνομα μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας, αλλά εδώ και καιρό πλέον, ο... περίγυρός της και αυτοί που υποτίθεται μιλάνε εξ' ονόματός της και εκφράζουν το σημερινό "DNA" της, κάθονται εδώ και ένα μήνα και ειδικά τις παραμονές του αγώνα στο Βικελίδης και... φυλλομετράνε την... διαφορά από τον Άρη και αν θα μείνουν ή όχι οι μείον έξι βαθμοί για να... σιγουρέψουμε την έξοδο στην Ευρώπη;

Είναι αυτό νοοτροπία ομάδας που θέλει να λέει πως πάει να αλλάξει ρότα και να επιστρέψει σε κατάσταση πρωταθλητισμού ή έστω ανταγωνιστική προς τις υπόλοιπες ομάδες που διεκδικούν τίτλους στην Ελλάδα;

Είναι ποτέ δυνατόν;

Να μιλάνε για Παναθηναϊκό υποτίθεται και από την πρώτη αγωνιστική ο φιλικός του Τύπος και οι "επώνυμοι και γνήσιοι" οπαδοί του, να μην ασχολούνται καθόλου με τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, αλλά να είναι στημένοι με αγωνία στην γωνία για το αν θα χάσει βαθμούς ο Άρης και αν θα μείνει η τιμωρία του;

Με τέτοια νοοτροπία να κυριαρχεί από πάνω μέχρι κάτω στον οργανισμό και την ομάδα Παναθηναϊκός, τι ακριβώς περιμένετε σαν αγωνιστική συμπεριφορά και δυνατότητες απ' αυτή την ομάδα;

Τίποτα παραπάνω απ' αυτό που έκανε και στο Βικελίδης.

Να παλεύει φιλότιμα μεν στην έδρα του... βασικού της αντιπάλου, αλλά τελικά και μάλλον... φυσιολογικά, να υποτάσσεται στην... ανωτερότητά του και να χάνει το παιχνίδι.

Δυστυχώς αυτή είναι η ουσία και η κεντρική ιδέα που διαπερνά ΚΑΙ φέτος τον Παναθηναϊκό και όλα τα υπόλοιπα είναι απόρροια και αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας, αυτούς τους στάτους κβο και αυτής της δυναμικής που με το ζόρι μπόλιασαν αυτή την ομάδα, όσοι κρατούν τις τύχες της στα χέρια τους και επηρεάζουν τις εξελίξεις και αποφάσεις σ' αυτήν.

Αυτής της νοοτροπίας και αυτής της δυναμικότητας επίσης, είναι και το ρόστερ που έχει, αυτής της λογικής και του αντίστοιχου ταβανιού αγωνιστικά και οικονομικά είναι οι μεταγραφές της, αυτής της λογικής είναι και η διαχείριση όχι μόνο των ανεπιτυχών αποτελεσμάτων που φέρνει, αλλά ακόμα και βραδιών με εντυπωσιακό αποτέλεσμα σαν κι αυτό με τον Απόλλωνα την πρώτη αγωνιστική.

Και σ' αυτο το κλίμα ενσωματώνονται και λειτουργούν ανάλογα και όσοι έρχονται σ' αυτήν, μηδέ εξαιρουμένων ακόμα και εκείνων των λίγων σοβαρών προπονητών που κάθισαν στον πάγκο της τα τελευταία χρόνια.

Γι' αυτό και βλέπουμε τον ίδιο παραλογισμό, είτε μιλάμε για τον...έμπειρο Μπόλονι, είτε για τον... δόκιμο Πογιάτος, είτε για τον...ανεπαρκή στα όρια της λαμογιάς Στραματσιόνι, είτε για τον σοβαρό σε γενικές γραμμές Γιοβάνοβιτς.

Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, πως ο Γιοβάνοβιτς υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας και σκέψης, θα έκανε ποτέ δυο φορές μέσα σε τρεις μέρες αυτήν την ακαταλαβίστικη επιχείρηση αλλαγής όλων των μέσων και όλων των επιθετικών του μέσα σε είκοσι λεπτά, προσπαθώντας να γυρίσει ένα αποτέλεσμα σε βάρος της ομάδας του.

Το να έχει καταλάβει που ήρθε και που βρίσκεται και να έχει στο νου του πως πρέπει να βάλει όλους που πιθανόν αν δεν τους βάλει θα του την πέσουν οι... κριτές των πάντων στον Παναθηναϊκό, άντε να το δεχτώ, οπότε βουρ όλοι μέσα χωρίς καμιά λογική και τακτική και τρία σέντερ-φορ, τέσσερα δεκάρια και οκτώ μεσοεπιθετικοί μέσα σε είκοσι λεπτά για δεύτερη σερί φορά μέσα σε τρεις μέρες.

Αλλά να το κάνει αυτό με οποιαδήποτε προπονητική εμπειρία ή σκέψη, δεν υπάρχει περίπτωση και ειλικρινά θα είχε ενδιαφέρον να δούμε αν συμπεριφέρθηκε ποτέ αντίστοιχα στις ομάδες που ήταν πριν έρθει στον Παναθηναϊκό.

Γιατί επίσης, δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας έμπειρος προπονητής "κατάλαβε" πως για το ότι δεν έβαλε γκολ στα Γιάννενα του έφταιγε το... στόπερ του ή για το ότι έφαγε γκολ με ανενόχλητο σουτ έξω από την περιοχή του έφταιγε επίσης και πάλι το ίδιο στόπερ και έτσι η αλλαγή του δυστυχή Σάρλια από τον εμφανώς ανέτοιμο Πούγγουρα στην αρχική ενδεκάδα, ήρθε σαν αποτέλεσμα σκέψης και ανάλυσής του για το τι είδε από την ομάδα του και όχι σαν αποτέλεσμα ασφυκτικής πίεσης σύσσωμου του ρεπορτάζ που εδώ και τρεις βδομάδες από... Δευτέρα μας ενημερώνει ότι ο Πούγγουρας θα είναι βασικός στην ενδεκάδα του επόμενου παιχνιδιού.

Αυτή είναι η ουσία και η πραγματικότητα στον Παναθηναϊκό και ΄πολα τα άλλα είναι λεπτομέρειες, που μπορεί πρόσκαιρα να επηρεάσουν το άλφα ή βήτα αποτέλεσμα σε κάποιο παιχνίδι, αλλά την συνολική εικόνα ότι ο Παναθηναϊκός όλο και περισσότερο, όλο και πιο σταθερά εξελίσσεται σε μια μεσαία ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος που μόνο στα...όνειρά του θα κυνηγάει και θα διεκδικεί τίτλους και πρωταγωνιστικό ρόλο σ' αυτό δεν μπορεί να την επηρεάσει και να την αλλάξει.

Από κει και πέρα τι να πούμε και τι να γράψουμε;

Και ξέρετε και κάτι;

Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να τα λέμε και να τα γράφουμε εμείς και να γινόμαστε μονίμως οι κακοί της ιστορίας

Κάποια στιγμή είναι ώρα να μας πούνε και να μας γράψουν τι ακριβώς συμβαίνει και φέτος, όλοι αυτοί που ΚΑΙ φέτος τάϊσαν μπόλικο σανό τον κόσμο, μίλησαν για... υπερβάσεις, σήκωσαν μπαϊράκια πρωταθλητισμού μετά το 4-0 επί του Απόλλωνα, μας είπαν ότι "φέτος θα δούμε Παναθηναϊκό για... μεγάλα γούστα" και σαν να μην έφταναν αυτά, έδειχναν με το δάχτυλο και κατηγορούσαν σαν εχθρό του Παναθηναϊκού όποιον τολμούσε να πει δυο τρία πραγματάκια που ολοφάνερα θα οδηγούσαν την κατάσταση εδώ που είναι τώρα.

Άντε λοιπόν τι περιμένουν;

Ξέρω πως είναι λίγο δύσκολη η ανάλυση και αυτής της ήττας καθώς δεν υπήρχε και Σάρλια ή Αϊτόρ για να τα φορτώσουμε σ' αυτούς και να ξεμπερδεύουμε, ξέρω επίσης πως ακόμα δεν έχει πέσει η γραμμή για το αν τελικά θα αρχίσουμε να ξηλώνουμε το πουλόβερ του Γιοβάνοβιτς που του πήραν φέτος παιχταράδες αλλά αυτός δεν κάνει, αλλά μια προσπάθεια έστω για μια εξηγησούλα που πιθανόν να συμπεριλαμβάνει και τους ίδιους ή κάτι άλλο τέλος πάντων σαν αιτία, δεν θα ήταν άσχημη.