Η παραίτησή του προκάλεσε έναν εύλογο σεισμό αποριών και ερωτημάτων. Αλλά και εξοργιστικών αντιδράσεων, γιατί ο οποιοσδήποτε έχει το ιερό δικαίωμα να επιλέξει το που θα δουλέψει καλύτερα, όταν όμως είσαι ο ομοσπονδιακός προπονητής μίας χώρας που έχει κατακτήσει τέσσερα Μουντιάλ και χάσει άλλα δύο, θα έπρεπε να έχεις το τακτ, την ευγένεια, να πεις το αντίο σου μ’ έναν περισσότερο κομψό τρόπο. Πόσο μάλλον όταν, ενόψει προκριματικών του Euro ’24 η Ιταλία θα πρέπει μες στο Σεπτέμβριο να παίξει με Βόρεια Μακεδονία και Ουκρανία.

 Φημολογείται ότι πίσω από την ξαφνική του απόφαση ν’ αφήσει την ομάδα που οδήγησε το ’21 στην κατάκτηση του Euro βρίσκεται ένα φαραωνικό, τριετές συμβόλαιο, 20εκ. ευρώ το χρόνο (τα τετραπλάσια, απ’ όσα έπαιρνε στην Ιταλία), από την εθνική της Σαουδικής Αραβίας.

 Πιθανώς να είναι και έτσι. Εξάλλου, αυτό θ’ αποδειχθεί μέσα στις δύο επόμενες εβδομάδες  όταν και θα λήξει το χρονικό περιθώριο που έθεσε η σαουδαραβική ομοσπονδία για να βρεθεί ο αντικαταστάτης του Χερβέ Ρενάρ. Προσπάθησαν, μάταια να πείσουν πρώτα τον Μουρίνιο, μετά τον Αλέγκρι, μετά τον Αντσελότι, λογικό είναι, από τη μία να στραφούν και στον Μαντσίνι γιατί, μ’ εξαίρεση την παρθενική του εμπειρία με τη Φιορεντίνα, όπου και να πήγε κέρδισε τουλάχιστον έναν τίτλο.

 Από την άλλη όμως, υπάρχει και η περίπτωση να μην ήταν, απαραιτήτως τα πετροδολάρια ο λόγος της φυγής του, μες στη νύχτα λες και ήταν κανένας επικηρυγμένος. Αλλά μίας ξαφνικής ρήξης, με την ιταλική Ομοσπονδία ως προς την επιλογή των προσώπων που θα τον πλαισίωναν στην εθνική, μετά την απώλεια του φίλου του, Τζανλούκα Βιάλι, αλλά και την απόλυση του, επίσης κολλητού του Εβάνι. Για τον Μπουφόν συμφώνησε αμέσως, για τον Μπονούτσι όμως, όχι.

 Κι αυτό έχει κάποια βάση. Γιατί όσοι γνωρίζουν το ιδιόρρυθμο και κυκλοθυμικό του χαρακτήρα του έχουν ξαναδεί τον Μαντσίνι να τσαντίζεται, να τα παρατάει όλα, ν’ αδιαφορεί για τις συνέπειες και να κλείνει πίσω του, με δύναμη, την οποιαδήποτε πόρτα. Το’ κανε στη Φιορεντίνα, στη Λάτσιο, στην Ίντερ, στη Μάντσεστερ Σίτι, στη Γαλατάσαραϊ, το ξανά έκανε δεύτερη φορά στην Ίντερ και μετά στη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, γιατί να μην το κάνει και στη Squadra Azzurra; Και κυρίως, γιατί τώρα; Και γιατί δεν παραιτήθηκε όταν, αμέσως μετά τον θρίαμβο του Euro απέτυχε παταγωδώς να στείλει την Ιταλία στο Μουντιάλ του Κατάρ;

 Τις απαντήσεις, τις ξέρει μόνο ο ίδιος. Το βέβαιο είναι ότι έχει κάθε δικαίωμα να φύγει και να πάει όπου θεωρεί καλύτερα, όταν όμως είσαι ο ομοσπονδιακός τεχνικός μίας υπερδύναμης της παγκόσμιας μπάλας οφείλεις να εκφράσεις τις αντιθέσεις ή τις διαφωνίες σου μ’ ένα εντελώς, διαφορετικό τρόπο. Βέβαιο είναι επίσης και ότι η Ομοσπονδία, αν και πετρωμένη από τις εξελίξεις ήδη ξεκίνησε τις αναγκαστικές βολιδοσκοπήσεις για την μετά Μαντσίνι εποχή.

 Έχουν ήδη γίνει οι πρώτες συζητήσεις, τόσο με τον Λουτσάνο Σπαλέτι, όσο με τον Αντόνιο Κόντε που την περίοδο 2014-’16 είχε ξανά καθίσει στον ιταλικό πάγκο και που δήλωσε έτοιμος για μία δεύτερη θητεία. Όσον αφορά την περίπτωση Σπαλέτι, φρέσκου πρωταθλητή Ιταλίας με τη Νάπολι, από την οποία όμως έφυγε γιατί δεν τα βρήκε στο οικονομικό, θα πρέπει η Ομοσπονδία, είτε να ζητήσει από τον Ντε Λαουρέντιις να τον αφήσει να φύγει δωρεάν, είτε να πληρώσει στη Νάπολι τη ρήτρα αποδέσμευσης γιατί πρακτικά, με τους «Azzurri» έχει ακόμη ένα χρόνο συμβόλαιο. Διαφορετικά, τουλάχιστον για τους book-makers τα ονόματα που επίσης ακούγονται για τη διαδοχή, αλλά με ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες είναι και των Γκατούζο, Καναβάρο ή Ντε Ρόσι.       

 Να’ χαμε δηλαδή, να… λέγαμε. Σε ωραίες περιπέτειες έβαλε την Squadra Azzurra, 15Αυγουστο ο Μαντσίνι. Ο οποίος, προς Θεού, είχε κάθε δικαίωμα να φύγει, αλλά επειδή η Ιταλία δεν είναι… «Ιταλίτσα» το ciao, ciao, από τη Μύκονο θα μπορούσε να το είχε πει με μεγαλύτερο σεβασμό.       

Σπαλέτι Εθνική Ιταλίας Μαντσίνι Κόντε