Αν ήταν στη 13 με φανέλα Ολυμπιακού;

Αυτό που έγινε στο Καραϊσκάκη, όπου 10 άνανδροι οπαδοί του Ολυμπιακού χτύπησαν δίχως έλεος έναν φίλο του Παναθηναϊκού, μπορεί να μην προκαλεί πλέον το απόλυτο σοκ, από την άποψη ότι παρόμοιες εικόνες έχουμε δει άπειρες φορές στα ελληνικά γήπεδα, ωστόσο σοκ (εξακολουθεί να) προκαλεί η άποψη που κυκλοφορεί -και δημοσιεύεται σε Μέσα!- ότι το συγκεκριμένο περιστατικό συνέβη εξαιτίας των συγκεκριμένων οπαδών, της συγκεκριμένης ομάδας, στο συγκεκριμένο γήπεδο.

Η βία, όμως, δεν έχει χρώμα και κάποιοι συνεχίζουν (δυστυχώς όχι μόνο φίλαθλοι) να τη χρωματίζουν, βάζοντας «τιμητικές» ταμπέλες στους οπαδούς-κάφρους, όχι, βέβαια, μόνο λόγω περιορισμένης νοημοσύνης (συμβαίνει κι αυτό), αλλά και επειδή εξυπηρετούν πρόσκαιρα, φθηνά κάθε φορά συμφέροντα.

Δεν είναι δυνατόν, δηλαδή, να υπάρχει η πεποίθηση ότι οι ανελέητες γροθιές στο κεφάλι του ανυπεράσπιστου φιλάθλου οφείλονται στον κόκκινο φανατισμό της θύρας 7, που διαφέρει απ' αυτόν της θύρας 13 ή της θύρας 4.

Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας φυσιολογικός Έλληνας φίλαθλος που να πιστεύει ότι αν ένας οπαδός με φανέλα του Ολυμπιακού έκανε ξαφνικά την εμφάνισή του στη Θύρα 13 της Λεωφόρου, ακόμα και σε παιχνίδι της Εθνικής ομάδας, θα περνούσε... απαρατήρητος. Το φαινόμενο θα ήταν το ίδιο, όπως ίδιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν ένας αντίστοιχος οπαδός του Άρη τολμούσε να μπει στη Θύρα 4 της Τούμπας με τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας.

Οι ανεγκέφαλοι, οι χούλιγκαν κατά συνείδηση ή χούλιγκαν κατ' εντολήν είναι οι ίδιοι παντού. Τα διακριτικά σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν για να εκπροσωπούν στρατόπεδα. Και όχι, φυσικά, ιστορίες και ιδέες. Κι όσο η πολιτεία και οι σύλλογοι, που είναι οι απόλυτοι υπεύθυνοι, δεν (θέλουν να) κάνουν κάτι, οι πράξεις αυτές δεν πρόκειται να σταματήσουν.

Αν, για παράδειγμα, γίνει χρήση καμερών, αυτά τα 10 άτομα ταυτοποιηθούν και οδηγηθούν στη φυλακή, τότε ναι, ίσως θα έχει γίνει ένα βήμα προς την πάταξη του συγκεκριμένου φαινομένου. Γιατί η ατιμωρησία είναι αυτή που κατά κύριο λόγο συντηρεί τα ακραία ένστικτα. Ο πολιτισμός και η παιδεία κατά δεύτερον. Αλλά ακόμη και ο απαίδευτος, αν είχε την αίσθηση του φόβου της ποινής, δε θα μπορούσε να δράσει κατ' αυτόν τον τρόπο. Κι εδώ, φυσικά, ανοίγει μια άλλη τεράστια κουβέντα για το τι κοινωνία επιθυμούμε και πώς μπορούμε (αν μπορούμε με τα υπάρχοντα δεδομένα) να την αλλάξουμε...