Ίδιο τουρλουμπούκι η ΑΕΚ με Γιαννίκη - Κουτουλούσαν, χειρότερος από Τάνκοβιτς

ΑΕΚ - Ατρόμητος: Επειδή το σημερινό το ματσάκι ήταν πιο άνοστο κι από νοσοκομειακό νεροζούμι, λέω να το νοστιμίσω λίγο με το λογοπαίγνιο της βραδιάς:
Με Γιαννίκη για τη νίκη!

Το λέγανε στο διπλανό μας τραπέζι στο καφέ που βλέπαμε τον αγώνα και μπορεί να μην τον ρίχνει στο καναβάτσο τον Σεφερλή αλλά σίγουρα τον κάνει λίγο πράσινο απ’ τη ζήλεια…

Πάμε όμως και στα του παιχνιδιού, όχι όλο χαβαλέ παρακαλώ. Όποιος, λοιπόν, περίμενε ότι ο Γιαννίκης θα τη μεταμόρφωνε αυτή τη βαρυκόκαλη και ανέμπνευστη ΑΕΚ του Μιλόγεβιτς, μάλλον απογοητεύτηκε σήμερα. Ούτε ιδέες, ούτε έκρηξη, ούτε σπίρτο, ούτε καν όρεξη δεν επέδειξαν οι περισσότεροι απ’ τους παίκτες του Δικέφαλου. Το ίδιο τουρλουμπούκι όπως και πριν μας προέκυψε, άντε πέτα τη μπάλα στον Τσούμπερ και στον Γκαρσία μπας και τους βγει καμιά έμπνευση και καμιά ομορφιά. Ο πρώτος κοιμότανε σε όλο το παιχνίδι και δεν τα κατάφερε. Ο δεύτερος κουτούλαγε από το πρώτο ως το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, εκτός από τη φάση του 24^ου λεπτού όπου πέταξε τη μπάλα μπροστά και πέταξε κι ο ίδιος σαν πουλί. Και τι, χαζός είναι ο Αραούχο να χάνει τέτοια γκολ άμα του τα προσφέρουν στο πιάτο;

Αυτά από τη μέση και μπροστά, όπου οφείλω επίσης να σημειώσω ότι ο Γέβτιτς θύμισε τις χειρότερες στιγμές του Τάνκοβιτς και ήταν ευλογία θεού που τραυματίστηκε και μπήκε στη θέση του ο Μάνταλος. Μπορεί να μην τρέχει και να μην μαρκάρει πια ο Πέτρος, αλλά τουλάχιστον ξέρει που να τη στείλει τη μπάλα και βλέπει και δυο φάσεις μπροστά. Πράγμα που φάνηκε ιδιαιτέρως χρήσιμο στον Δικέγαλο σε ουκ ολίγες φάσεις στη συνέχεια.

Αλλά έλεγα για το από τη μέση και πίσω. Το κέντρο δεν το συζητάω καν, ο Σιμάο κι ο Σιμάνσκι ήταν σαν τον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα στο παλιό κουκλοθέατρο της ΕΡΤ. Όλο μεταξύ τους τρακάρανε, όλο δεν μπορούσαν να προωθήσουν τη μπάλα, όλο μανουριάζανε με το τίποτα. Να μασάς και να αναρωτιέσαι που είναι ο πιο κοντινό κουβάς για να φτύσεις. Μη σου πω να φτύσεις στα μούτρα τους…

Στην άμυνα, όμως, είχαμε αποκαλύψεις! Είχαμε σουξέ με πρώτο πρώτο αυτό το νταμάρι τον Μήτογλου, που μπορεί να μην είναι Μπεκενμπάουερ στην προώθηση της μπάλας, αλλά δεν αφήνει να περάσει ούτε κουνούπι. Βλέπε και το φανταστικό μαρκάρισμά του στον Κλωναρίδη στο 42^ο λεπτό, όπου του έκρυψε τη μπάλα και τον ανάγκασε να την ψάχνει. Το σπουδαιότερο προσόν του, ωστόσο, δεν είναι αυτό. Το σπουδαιότερο προσόν του είναι ότι χαλαρώνει τον Βράνιες καλύτερα κι από Νορτζέσικ. Δεν χρειάζεται ο Βόσνιος να τρέχει διαρκώς σαν παλαβός για να βουλώνει τρύπες και να κυνηγάει παίκτες και κάπως έτσι είναι πιο κουλ, πιο συγκεντρωμένος, πιο άνετος. Και ένας Βράνιες κουλ, συγκεντρωμένος και άνετος είναι πραγματικός θησαυρός. Ως και γκολ έβαλε το θηρίο, τι άλλο θέλετε;

Οπότε ο Μήτογλου πήρε τα χιλιόμετρά του κι έδειξε ότι μπορεί να σταθεί με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Ο Ρότα, από την άλλη, επιθετικά τα πήγε καλά, παίκτης δεν του ‘φυγε (στο 30^ο λεπτό πήρε την ταυτότητα του Κουλούρη!), αλλά χαωνόταν πολλές φορές κι ήταν εκτός θέσεως άλλες τόσες. Πιο πολύ σαν δεξί χαφ έμοιαζε να παίζει και όχι σαν δεξί μπακ. Κι άμα έχεις αντίπαλο τον Ατρόμητο, δεν την πληρώνεις και τόσο εύκολα την επιπολαιότητά σου. Έτσι και βρεθείς απέναντι στο Βόλο όμως (για να μην μιλήσω για κάναν Ολυμπιακό…), τι γίνεται; Σε βλέπουν οι οπαδοί στις κερκίδες και νοσταλγούν τον Μπακάκη;
Τέλος πάντων, άμα έχει μυαλό θα μάθει ο Ρότα κι άμα δεν έχει μυαλό θα γυαλίζει πάγκο. Σημασία για την ΑΕΚ έχει ότι κέρδισε στο ρελαντί (με το μάτι του Άμραμπατ να γυαλίζει, πάντως!) και ότι αγόρασε χρόνο ο φρέσκος προπονητής της. Μια ισοπαλία θα ήταν καταστροφή και αφορμή για νέο γύρο εσωστρέφειας. Με το φάντασμα του Μανόλο Χιμένεθ να γελάει χαιρέκακα πάνω απ’ το γιαπί της Αγιά Σοφιάς…