Αν μετά από εννέα αγωνιστικές ρίξουμε μια ματιά στην βαθμολογία, δεν χρειάζεται να ψάξουμε και πολύ για να μιλήσουμε για μια ομάδα που... ασθμαίνοντας βρίσκεται ήδη 12 βαθμούς πίσω από την κορυφή, έχει από πάνω της τα μεγαθήρια... Βόλο και Γιάννενα, ισοβαθμεί με τον Άρη που ξεκίνησε με -6 το πρωτάθλημα και είναι μόλις δύο πόντους πάνω από τις ομάδες που παλεύουν να αποφύγουν τον υποβιβασμό.

Τώρα αν αυτό για κάποιους αποκαλείται "κανονικός Παναθηναϊκός", αν πολύ περισσότερο αυτό είναι "Παναθηναϊκός για μεγάλα γούστα" που μας έχουν πρήξει να λένε από την αρχή της σεζόν, αν αυτό επίσης... αποδεικνύει ότι είναι καλύτερος από περυσι κι αν τέλος όλα αυτά μαζί δείχνουν ότι όπως μας λένε από την προετοιμασία γίνεται καλή δουλειά, έχει φέτος παικταράδες που κάνουν την διαφορά και όλα τα σχετικά; τότε κάτι δεν πάει καλά.

Κάτι δεν πάει καλά και με την λογική, αλλά και με το αν μιλάμε όλοι τελικά για την ίδια ομάδα και αν εννοούμε όλοι την ίδια ομάδα όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό.

Καθώς εδώ το θέμα δεν είναι πλέον ότι αυτό το πράγμα που αποκαλούν όλοι Παναθηναϊκός, έχει διασύρει ανεπανόρθωτα το όνομα και την ιστορία του συλλόγου για δέκατη, ενδέκατη και βάλε συνεχή χρονιά.

Το θέμα είναι ότι φτιάξαμε ένα "επίπεδο Παναθηναϊκοφροσύνης" που πλέον αυτό ακριβώς εννοούμε κανονικό Παναθηναϊκό, όταν αναφερόμαστε στην ομάδα που κατεβαίνει πια στο γήπεδο με την πράσινη φανέλα και το τριφύλλι στο στήθος.

Κι ακόμα χειρότερα, το θέμα επίσης είναι, πως αν για παράδειγμα μιλήσουμε για το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, όντως μιλάμε ότι αυτός ο Παναθηναϊκός ήταν... καλός και γενικά έκανε... ότι μπορούσε κόντρα στην ομάδα του Λουτσέσκου και ίσως να αποτελεί όντως και,... επιτυχία της το ότι την δυσκόλεψε για να πάρει τελικά το 1-3 με το οποίο έφυγε από την Λεωφόρο.

Α ναι, μην το ξεχάσω.

Όχι ακριβώς "από την Λεωφόρο", αλλά από το... κάστρο της Λεωφόρου, όπως αποκαλούσαν κατά κόρον φέτος την Λεωφόρο μετά από τις νίκες με... Απόλλωνα, Βόλο και Ιωνικό.

Αυτός ο Παναθηναϊκός λοιπόν που έφτιαξαν όλοι αυτοί που σήμερα κάνουν κουμάντο, πρακτικά... τόσο μπορεί τόσο κάνει.

Κι όσο κι αν ελέγχουν τα πάντα και μπορούν προς τα έξω ή έστω... ανάμεσά τους στον μικρόκοσμό τους, να παρουσιάζουν μια εντελώς εικονική πραγματικότητα, η ουσία δεν αλλάζει.

Και πως να αλλάξει η ουσία;

Πως να αλλάξει όταν υποτίθεται ότι φέτος έγινε η... υπέρβαση και ήρθαν παικταράδες που σαν κι αυτούς "δεν έχουμε ξαναδεί στον Παναθηναϊκό" (ναι έτσι ακριβώς το είπανε οι αθεόφοβοι, στον Παναθηναϊκό του Ζάετς, του Σαραβάκου, του Ρότσα, του Ασάνοβιτς, του Σόουζα, του Βαζέχα, του Ζιλμπέρτο και δεκάδων ελλήνων και ξένων μεγάλων άσων που τίμησαν την φανέλα του, δεν είχαμε ξαναδεί παίκτες σαν τον... Βιτάλ, τον Παλάσιος και τον... Πέρεθ) αυτούς τους... παικταράδες τους περιμένουμε σχεδόν τρεις μήνες τώρα να κάνουν ΜΙΑ καλή ενέργεια σε ένα ΔΥΣΚΟΛΟ παιχνίδι και το μόνο που βλέπουμε είναι κάτι τυπάκια που βασανίζονται με την μπάλα, βασανίζουν και εμάς και τους; καταπίνει σαν να μην υπάρχουν ο κάθε πικραμένος που βρίσκεται στο διάβα τους.

Πως να αλλάξει επίπεδο μια ομάδα, που στηρίζεται φέτος στον Καρλίτος που το καλοκαίρι ψάχναμε δυο μήνες να του βρούμε ομάδα να τον διώξουμε και απλά δεν το καταφέραμε και στον νεαρό Αλεξανδρόπουλο που δεν τον είχαμε για βασικό στην αρχή της σεζόν, ενώ στο θεωρητικά πιο δύσκολο παιχνίδι στην έδρα της ο καλύτερός της παίκτης ήταν ο Χουανκάρ που επίσης το καλοκαίρι ήταν εκτός πλάνων και κάναμε κάθε μέρα την γύρα όλης της Ιβηρικής χερσονήσου μπας και του βρούμε ομάδα να τον διώξουμε;

Που είναι οι παικταράδες της,... υπέρβασης και τελικά πόσο... υπέρβαση ήταν αυτή που έγινε και που πήγαν τελικά τα... 15 εκατομμύρια που μας έπρηξαν ότΙ δόθηκαν γι΄αυτή την... υπέρβαση;

Όσο κι αν το συζητάμε λοιπόν, στο ίδιο πράγμα ξαναγυρνάμε.

Στο ότι ο Παναθηναϊκός είναι και με την βούλα εδώ και χρόνια μια μεσαία ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος, στις καλές της μέρες και αν οι συγκυρίες ευνοήσουν είναι μεσαία και προς τα πάνω, στις νορμάλ μέρες της και αν της κάτσουν και στραβά τα πράγματα σε ένα παιχνίδι, συμπεριφέρεται και είναι μέσα στο γήπεδο μια μικρομεσαία ομάδα.

Πως άλλωστε να χαρακτηρίσεις μια ομάδα, που ο επίσημος περίγυρός της και ο επικοινωνιακός μηχανισμό της στα ΜΜΕ και σε επίπεδο "οργανωμένων οπαδών" θέτει σαν στόχο στο ξεκίνημα της χρονιάς την... είσοδο στα πλέι-οφ και την έξοδο στην Ευρώπη;

Τι διαφορά έχει αυτός ο στόχος από τους αντίστοιχους στόχους που βάζουν στις καλές τους χρονιές ομάδες όπως ο Άρης, ο Βόλος, τα Γιάννενα, ο Ατρόμητος, ο ΟΦΗ, ο Αστέρας Τρίπολης και πάει λέγοντας;

Και επειδή συνήθως ενός κακού μύρια έπονται. έρχεται και αυτή η περίεργη διαχείριση ενδεκάδας και αλλαγών από τον Γιοβάνοβιτς για να δέσει το γλυκό.

​

Για παράδειγμα τα χαφ.

Πόσο ακόμα πρέπει να πληρώσει την ανυπαρξία του στο χώρο του κέντρου ο Παναθηναϊκός, για να διαπιστώσει ο Ιβάν ότι αυτή η τριάδα (Καρλίτος, Αλεξανδρόπουλος, Πέρεθ) που χρησιμοποιεί στα χαφ, επί της ουσίας στην διάρκεια των παιχνιδιών εξελίσσεται σε... δυάδα, δηλαδή πρακτικά σε... μονάδα στον εξής ένα τον Αλεξανδρόπουλο, που ταλαιπωρείται ο έρμος ανάμεσα σε πολυπληθέστερους αντιπάλους του και κάπου εκεί στο 65΄ με 70' βγαίνει και αυτός νοκ-άουτ για να μπει στην θέση του ο παλαίμαχος πια Μαουρίτσιο;

Δηλαδή τι άλλο έπρεπε να δούμε στο ματς με τον ΠΑΟΚ εκτός από το να μοιάζει ο Εσίτι που βρίζει όλη η Τούμπα και τον θεωρεί αχίλλειο πτέρνα της ομάδας, να οργώνει την Λεωφόρο και να φαντάζει σαν τον Τσάβι σε... μεγενθυμένη σωματικά έκδοση, για να διαπιστώσει και ο πάγκος του Παναθηναϊκού ότι κάτι δεν πάει καλά εκεί πέρα στο κέντρο της ομάδας του;

Για ποιά τριάδα λοιπόν μιλάμε πρακτικά;

Ο πολύς και τρομερός Πέρεθ δεν ξεκολλάει από τα στόπερ του, δεν πατάει γήπεδο στα πέντε με έξι μέτρα μακριά από την περιοχή του, δεν τον έχουμε δει ΠΟΤΕ μέχρι σήμερα στην περιοχή των αντιπάλων του Παναθηναϊκού και αρκείται σε "σίγουρες πάσες" προς τα πίσω ή πλάγια.
Ενώ ο Καρλίτος προφανώς και δεν παίζει χαφ στα παιχνίδια μέχρι τώρα, αφού έχει επιφορτιστεί αποκλειστικά με το σκοράρισμα ελλείψει ουσιαστικά κάποιου άλλου που να βάζει την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα.

Για ποια... τριάδα λοιπόν μιλάμε;

Μόνο για μια τριάδα, που την συγκροτούμε έτσι, με μοναδικό πλέον προφανή στόχο, να μας χωρέσουν οι υπόλοιποι στις άλλες θέσεις.
Καθώς πρακτικά χωρίς τον Ιωαννίδη δεν μπορούμε να μιλάμε για "βάρος και παρουσία" στην αντίπαλη περιοχή, ενώ πρέπει να παίζουν συνεχώς τα... μεγάλα αποκτήματα του καλοκαιριού Βιτάλ και Παλάσιος και να χωράει εναλλάξ και εκεί ο...αρχηγός και μόνιμος εκτελεστής των στημένων πια Χατζηγιοβάννης, ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι από τη μια και με την ελπίδα απ' την άλλη, ότι κάποιος απ' αυτούς θα κάνει επιτέλους μια καλή ενέργεια σε κάποιο ματς ώστε να μπορούν τα... εξαπτέρυγα της επικοινωνίας να αρχίσουν τους διθυράμβους για τους παικταράδες και τα... μεγάλα γούστα που θα βλέπουμε πια από τον Παναθηναϊκό.

Και κερασάκι στην τούρτα, κάποιος Λούντβιστ που ήρθε το καλοκαίρι σαν το σούπερ 8άρι και 10άρι που θα γίνει ο ηγέτης στο χώρο του κέντρου και έχει και... φαρμακερές εκτελέσεις στημένων και ο οποίος ξαφνικά έχει χαθεί εντελώς, είναι κάπου μεταξύ εξέδρας και πάγκου και κανείς δεν αναρωτιέται και δεν... ρωτάει κιόλας φυσικά, τι έχει γίνει με αυτόν.

Και η απόδειξη πως ούτε ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς δεν πιστεύει στο σχήμα που κατεβάζει, είναι οι αλλαγές που κάνει πάντα μετά το 60' και οι οποίες είναι ίδιες σχεδόν σε κάθε παιχνίδι, ειδικά όταν αυτό έχει στραβώσει.

Ο Μαουρίτσιο στην θέση του σκασμένου Αλεξαδρόπουλου και μετά έρχεται το... έλα να δεις.

Έξω όλοι, μέσα όλοι από την μέση και μπροστά με αποτέλεσμα από κάποιο σημείο και μετά να μην ξέρουν ούτε οι ίδιοι οι παίκτες που παίζουν και τι πρέπει να κάνουν μέσα στο γήπεδο.

Στο ματς με τον ΠΑΟΚ που μιλάμε κιόλας, ξαφνικά βγάζουμε τον Ιωαννίδη, περνάμε τον Βιγιαφάνες και ανεβάζουμε φορ τον Καρλίτος και μαθαίνουμε από τον ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου, πως ο Γιοβάνοβιτς το κάνει αυτό γιατί θέλει να αλλάξει την επιθετική τακτική του, να μην παίζει δηλαδή πια με βαρύ φορ, αλλά να εκμεταλλευτεί τη κούραση των αργών στόπερ του ΠΑΟΚ και ειδικά του Βαρέλα, τις κάθετες πάσες του Βιγιαφάνες και την ταχύτητα του Καρλίτος μπας και κάνει ίδια φάση με αυτή που έκανε στο τελευταίο λεπτό με τον ΟΦΗ.

Λες εντάξει, μοιάζει λογικό από μια άποψη και ας έφευγαν αμέσως μετά ελεύθεροι σαν να μην είχαν αντίπαλο οι Βαρέλα και Μιχαηλίδης και σε πέντε λεπτά ακριβώς πάπαλα το... μεγάλο σχέδιο.

Έξω ο Καρλίτος και μέσα ο ξεχασμένος Μακέντα, ο ορισμός δηλαδή του βαρύ φορ μέσα στην περιοχή, οπότε φτου κι απ' αρχή ο Βιγιαφάνες πια σε άλλο ρόλο και ο καθένας από την μέση και μπροστά να παίρνει την μπάλα και να προσπαθεί να κάνει ότι του κατέβαζε εκείνη την στιγμή το κεφάλι του χύμα στο κύμα και στο... ότι έρθει και ότι κάτσει.

Τέλος πάντων για να το τελειώνουμε και να πούμε και μια κουβέντα μπας και βγάλουμε κάποια στιγμή και κάποιο συμπέρασμα της προκοπής από μια ακόμα στραβή.

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να το πάρει απόφαση κατ΄αρχήν ότι δεν είναι αυτός που λένε οι "άνθρωποί του" ότι είναι και να προσαρμόσει την δουλεια και τις απαιτήσεις του στα κυβικά και τα μέτρα των μέτριων δυνατοτήτων του, γιατί αλλιώτικα μπορεί να δει χειρότερα ακόμα πράγματα.

Και σ' αυτό το πλαίσιο ο Γιοβάνοβιτς ας αποφασίσει κάποια στιγμή να συγκροτήσει ένα σοβαρό και άρτιο αριθμητικά από πλευράς ποδοσφαιριστών κέντρο στην ενδεκάδα του, γιατί με ΕΝΑ ΧΑΦ μόνο πέντε αμυντικους πρακτικά και τέσσερις επιθετικούς (γιατί αυτή ακριβώς είναι η παράταξη και διάταξη του Παναθηναϊκού μέσα στον αγωνιστικό χώρο μονίμως), δεν έχει βρεθεί ακόμα ομάδα στον κόσμο που να μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κατάπιε Καρλίτος ο Βαρέλα, φτάνει με την... κολώνα της ΔΕΗ - Λάθος Γιοβάνοβιτς, άλλο επίπεδο ο ΠΑΟΚ
 

 

 

 

 

 

 

 

Super League Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός ΠΑΟΚ