Συνονθύλευμα ακριβών συμβολαίων ο ΠΑΟΚ - Τους έπιασαν κορόιδα

ΠΑΟΚ - Αστέρας Τρίπολης: Η ομάδα του Ράσταβατς, ήταν ομάδα του Ράσταβατς:
Σφιχτή, κοντά οι γραμμές, προσοχή στην άμυνα, πρωτοβουλίες μόνο τα εξτρέμ, ένα συν ένα κάνουν δύο κι όποιος νομίζει ότι κάνουν τρία, όξω απ’ την παράγκα!

Η ομάδα του Λουτσέσκου, τι ήταν ακριβώς;
Συγγνώμη, αλλά αυτό που είδα εγώ δεν ήταν παρά τίποτε άλλο από ένα συνονθύλευμα ακριβών συμβολαίων, που παίζανε όλη την ώρα τριγωνάκια, που τράκαρε ο ένας πάνω στον άλλο, που δεν πρέσαρε κανείς και από συγκέντρωση μηδέν συν μηδέν ίσον μηδέν. Για να μην πω για τη φυσική κατάσταση των ασπρόμαυρων, που θύμιζαν οι περισσότεροι τον δόλιο τον Μπέρνι από το Τρελό Γουικέντ…

Κι εδώ ανακύπτει ένα κεφαλαιώδες ερώτημα:
Όπως όλοι όσοι ασχολούμαστε έστω και ελάχιστα με το ποδόσφαιρο γνωρίζουμε πολύ καλά, οι ομάδες του Λουτσέσκου ξεκινάνε κάπως μαγκωμένες τη σαιζόν από την σκληρή, την αδυσώπητη προετοιμασία και κάπου εκεί στα μέσα Νοέμβρη λύνονται και πετάνε.

Φέτος, ωστόσο, συνέβη το αντίστροφο:
ο ΠΑΟΚ μπήκε φορτσάτος στις υποχρεώσεις του, εισήλθε στους ομίλους του Κόνφερενς Λιγκ, βόλταρε στην κορυφή του πρωταθλήματος, έπαιζε ωραία μπάλα και ξαφνικά άρχισε να θυμίζει τον ήρωα του αθάνατου άσματος «Σουρωμένος θα ‘ρθω πάλι». Τι σουρωμένος δηλαδή, ντίρλια εντελώς, αβέρτα οχτάρια, ένα με το χορτάρι να γίνονται. Μόνο ρεζερβουάρ για έντεκα άτομα δεν ζητήσανε, να τους πάρει στο ψιλό ακόμη κι ο Ζωρζ Πιλαλί…

Πού οφείλεται, όμως, το φούιτ, που έφερε τον Κρεσπί να μπουκάρει από αριστερά στο 55^ο λεπτό και ν’ αφήνει ένα μέτρο πίσω τον Σίντκλεη; Το μόνο που έχω διαβάσει ήταν ένα σχόλιο δημοσιογραφικό στο SDNA, ότι η προπόνηση του Δικέφαλου τον Αύγουστο «δεν είχε εντάσεις». Κάτι σαν εκείνες τις αλησμόνητες προπονήσεις του Μπουμπλή στον Παναθηναϊκό, που παίζανε οι παίκτες μακριά γαϊδούρα, μήλα και κουτσό. Και ψάχνανε ύστερα να βρούνε τι τρέχει και τα Χριστούγεννα δεν μπορούσανε να πάνε ούτε ως την κουζίνα να φέρουν την πιατέλα με τα μελομακάρονα…

Κάπως έτσι και ο ΠΑΟΚ. Και με τον Μπίσεσβαρ, εντάξει, το ξέραμε ότι θα δει το Χριστό φαντάρο. Με τους υπόλοιπους όμως; Πώς γίνεται να εμφανίζονται στο γήπεδο ξέπνοοι, λαχανιασμένοι, ταλαίπωροι και τζούφιοι; Και να παίζουν μόνο με το ταλέντο, γιατί το κορμί τους έχει προδώσει προ πολλού; Για να τους πιάνουν κορόιδα ο Σόνυ (καλό παικτάκι, αν αποφασίσει ότι ο αγώνας έχει δυο ημίχρονα και όχι ένα θα κάνει καριέρα) και ο Χριστόπουλος και να ανεβάζουν τους σφυγμούς του Λουτσέσκου σε νούμερο τριψήφιο…

Ξέρω τι θ’ ακούσω. Ότι οι νίκες τα γιατρεύουν όλα και ότι ο ΠΑΟΚ κατάφερε να αγοράσει χρόνο για να γλείψει τις πληγές του και να επιστρέψει ανανεωμένος και φρέσκος από τη νέα χρονιά. Μάλιστα, το ακούω και καταλαβαίνω το σκεπτικό. Δεν ξέμαθε την προπονητική ξαφνικά ο Ρατσβάν και δεν γίνεται να μη μπορεί να φτιάξει ομάδα από τόσο χαρισματικούς παίκτες. Το πρόβλημα είναι, δυστυχώς, ότι χρειάζεται ένα πραγματικό θαύμα για να ξαναμπεί στο πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ κι από Κύπελλα χορτάσανε οι οπαδοί του. Η προοπτική της Ευρωπαϊκής πορείας παραμένει θελκτική, αλλά και πάλι με τους Δανούς παίζεις, δεν παίζεις με την Άρσεναλ. Εκτός πια κι αν έχουμε παίξει κάνα στοίχημα για Κούρτιτς πρώτο σκόρερ και τρίβουμε τα χέρια μας από ικανοποίηση…