Αιμοδιψή κτήνη κυκλοφορούν ελεύθερα - Χρόνια γνωστοί οι ηθικοί αυτουργοί

Τι θα μπορούσαμε να πούμε για έναν αγώνα που διεξήχθη κάτω από την μαύρη σκιά ενός τέτοιου αποτρόπαιου γεγονότος;

Απολύτως τίποτα και είναι απορίας άξιο γιατί η διοργανώτρια αρχή προχώρησε στη διεξαγωγή της εμβόλιμης 21^ης αγωνιστικής και ιδιαίτερα του αγώνα στο Βικελίδης, λίγα μόλις μέτρα από τον χώρο όπου δεν έχει στεγνώσει ακόμη το αίμα ενός αθώου θύματος. Ο σεβασμός θα ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαν να αποτίσουν η διοργανώτρια αρχή και ο κύριος Μποροβήλος, αλλά δεν το έπραξαν.

Για το τι θα μπορούσα να μιλήσω μια τέτοια μέρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο κλαίει για ένα ακόμη θύμα του πιο ηλίθιου πολέμου;

Έχουμε ξαναζήσει κι άλλες φορές τη σημερινή μέρα, τελευταία φορά με τον χαμό του Τόσκο. Και τότε είχαμε ορκιστεί πως μια τέτοια μέρα δεν θα έπρεπε να έχει έρθει ποτέ ξανά... Αλίμονο όμως... Την ξαναζούμε.

Στο μυαλό μου τριγυρίζουν μόνο σκέψεις.

Σκέψεις για τα αιμοδιψή κτήνη που σαν τον Χάροντα πήραν μια ζωή με το δρεπάνι. Είμαι περίεργος να δω, όταν αυτά τα τέρατα πέσουν στα χέρια της δικαιοσύνης, θα μας πει κάποιος αν οι ίδιοι ευθύνονται για το λυντσάρισμα του άτυχου Τόσκο πριν δύο χρόνια, ή αν ήταν ανάμεσα σε αυτούς που εισέβαλαν στον αγώνα νέων του Άρη με τον ΠΑΟΚ στη Σουρωτή χτυπώντας παιδιά και μαχαιρώνοντας με τον ίδιο τρόπο τον Νίκο Πασιαλή, προπονητή της ομάδας των κιτρίνων;

Σκέψεις για τους ηθικούς αυτουργούς. Αυτούς που οπλίζουν αυτά τα κτήνη με θράσος, με αίσθηση ατιμωρησίας, φουσκώνοντας τα μυαλά τους και ουσιαστικά δίνοντας τους στο χέρι τα όπλα για να βλάψουν. Μα κι αυτοί είναι όλοι γνωστοί, οι ίδιοι αλλά και οι πράξεις τους. Όχι από σήμερα, είναι γνωστοί εδώ και χρόνια.

Σκέψεις για το καθεστώς ατιμωρησίας, αφού τα κτήνη αυτά περιφέρονται ελεύθερα εδώ και χρόνια στα σκοτεινά δρομάκια της πόλης. Λειτουργούν σε καθεστώς αγέλης, εντοπίζοντας τα θύματά τους μόνα και χτυπώντας με μοναδικό σκοπό να βλάψουν. Τεράστιας σοβαρότητας γεγονότα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας. Ουδέποτε τιμωρήθηκαν οι υπαίτιοι, που αν τύχει και συλληφθούν, κάπου ανάμεσα σε αναβολές και δικαστικές διαμάχες που διαρκούνε χρόνια, πέφτουνε τελικά από χαμηλά, επάνω σε μαξιλάρια.

Τα κτήνη που διέπραξαν αυτό το έγκλημα πρέπει να συλληφθούν και να πληρώσουν. Πρέπει να δικαστούν και να καταδικαστούν με βάση τους νόμους του κράτους. Όχι εκδικητικά, και όχι με αυτοδικία,εκτός δικαιοσύνης. Αλλά η δικαιοσύνη πρέπει να λειτουργήσει όπως οφείλει να λειτουργήσει: γρήγορα και με αποτελεσματικότητα.

Πνίγω την οργή μου, δεν επιζητώ εκδίκηση, αλλά μόνο δικαιοσύνη.

Δεν μπορώ να μην δακρύσω στις εικόνες...

Κλαίω απο εχθές για αυτή την ψυχή που πέταξε ψηλά τόσο άδικα. Πριν καλά καλά ανοίξει η λεωφόρος της ζωής μπροστά της. Κλαίω μαζί με τους γονείς του Αλκιβιάδη, γιατί έχω κι εγώ παιδιά, γιατί έχω περάσει χιλιάδες φορές από εκείνο το σημείο, μαζί με τα παιδιά μου. Ο Άλκης είναι πλέον και δικό μου παιδί και μακάρι να μπορούσα να πάρω λίγο από τον πόνο των γονέων του, για να τους αλαφρύνω από το τεράστιο βάρος του χαμού.

Ο Άλκης δεν πρόκειται να επιστρέψει.

Είναι όμως στο χέρι όλων μας, του κράτους, των ποδοσφαιρικών εταιριών, των συνδέσμων, των απλών φιλάθλων και της δικαιοσύνης, ο Άλκης να είναι το τελευταίο θύμα αυτής της αλόγιστης και απάνθρωπης βίας. Μέθοδοι και λύσεις υπάρχουν. Υπάρχει θέληση να γκρεμίσουν τα μιαρά τείχη της βίας που έχουν περικυκλώσει τον αθλητισμό, πνίγοντας τον;

Όταν και αν συμβεί αυτό, τότε ο Άλκης δεν θα έχει φύγει εντελώς μάταια...