Μεταγραφές και στυλ Μαρτίνς έφθιναν τον Ολυμπιακό - Σωκράτης με Μανωλά δεν κάνουν έναν... Σεμέδο

Oύτε άδοξος, ούτε άδικος ήταν ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού. Ήταν μια 100% δίκαιη πρόκριση της (ανώτερης ομάδας) Αταλάντα. Υπήρξε διαφορά επιπέδου, που φάνηκε τόσο στο Μπέργκαμο, όσο και στο "Καραϊσκάκης". Και όταν μιλάω για διαφορά επιπέδου εννοώ και σε επίπεδο παικτών/ρόστερ και σε επίπεδο πρωταθλήματος που συμμετέχουν αλλά και σε επίπεδο προπονητών ( Μαρτίνς Vs Γκασπερίνι)...

● ο αποκλεισμός αυτός δεν συνιστά αποτυχία για τον Ολυμπιακό. Έτσι κι αλλιώς απο την ημέρα της κλήρωσης το φαβορί στο ζευγάρι ήταν η Αταλάντα. Ο προβληματισμός και η όποια απογοήτευση έχει να κάνει με το πως αποκλείστηκαν οι "ερυθρόλευκοι". Εύκολα κι άνετα δηλαδή για τους "μπεργκαμάσκι", κάτι που δεν συνάδει με τον ευρωπαίο Ολυμπιακό. Εκεί απέτυχε ο Μαρτίνς και οι παίκτες του. Για παράδειγμα: σε 3 συνεχόμενα ημίχρονα ο Ολυμπιακός δέχτηκε 5 γκολ και δεν έβαλε... μισό! Πως να βάλει βεβαίως όταν χθες έκανε... μισή φάση για γκολ!!

● η στρατηγική του Μαρτίνς στην ρεβάνς με την Αταλάντα ήταν ξεκάθαρη. Κατέβηκε για να μην δεχτεί γκολ και όποτε το έβαζε, ακόμη και στο...90'. Για να πήγαινε μετά στην παράταση. Κι αν δεν το έβαζε, θα είχε μια... τιμητική ισοπαλία, ενδεχομένως να σκέφτηκε ο Πορτογάλος κόουτς. Όλο το πλάνο χάλασε όμως, στο "κρύο" γκολ (0-1) που ήρθε πριν απο το φινάλε του πρώτου ημιχρόνου. Μετά ο,τι ρίσκο και να πήρε ο Μαρτίνς δεν του βγήκε τίποτα...

● όλοι έπεσαν πάνω στον Λαλά και τον σταύρωσαν για το λάθος του στο 0-1. Κανένας δεν αναγνώρισε στον Γάλλο δεξιό μπακ πως παρότι είχε ξεκινήσει 2 με 3 μέτρα πιο πίσω, πρόλαβε τον αντίπαλό του βάζοντας τον στην πλάτη του αλλά εκεί με την φορά που είχε μπέρδεψε τα πόδια του, τον πούλησε και η μπάλα...

● μεγάλη κουβέντα μπορεί να γίνει για το αν θα ήταν προτιμότερο το 4-3-3, απο το 3-4-3 που ξεκίνησε ο Μαρτίνς. Πόσο μάλλον όταν η Αταλάντα λόγω των απουσιών της κατέβηκε χωρίς κλασικό φορ. Η αλήθεια είναι πως ο Πορτογάλος κόουτς , όπως φάνηκε και στο ματς, με την 3άδα των στόπερ δεν κέρδισε κάτι. Αποδείχθηκε πως δεν ήταν ενδεδειγμένη λύση αφού έτσι έχασε... μέτρα. Απο την άλλη βέβαια, είναι τέτοιο το στυλ παιχνιδιού της Αταλάντα αλλά και η ποιότητά της, που ο Ολυμπιακός έμοιαζε με... κουβέρτα. Όπως και να την "έβαζε" ο Μαρτίνς απο κάπου θα έμενε ... ακάλυπτος...

● είναι αλήθεια πως οι μέσοι της ιταλικής ομάδας ήταν πολύ δυνατοί, ειδικά ο Ολλανδός "σκύλος" (Κουπμάινερς) έριχνε και... "ξύλο". Πήγαιναν στην μονομαχία και έβγαιναν νικητές. Εκεί που ο Αγκιμπού Καμαρα, παρά τα τρεξιμάτά του, υστερούσε. Μόνο ο Εμβιλά πήγε σε αυτό το επίπεδο, αν και στο Γάλλο φάνηκαν αδυναμίες. Απο αυτή την έννοια θα ήταν προτιμότερο να ξεκινούσε ο Μαρτίνς με την κλασική 3άδα των Εμβιλά - Μπουχαλάκη - Μαντί Καμαρά...

● σε ατομικό επίπεδο: ο Ολεγκ είναι σε ταχύτητα ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων αλλά άτεχνος. Ο Ονιεκούρου αποδοκιμάστηκε γιατί ο κόσμος κοιτάει τι (δεν) κάνει με την μπάλα. Χωρίς την μπάλα όμως, ο Νιγηριανός τακτικά ήταν πειθαρχημένος και φιλότιμος. Ο Τικίνιο που ξεκινάει πλέον βασικός σεντερ φορ δεν είναι... Ελ Αραμπί, όσον αφορά στην συμμετοχή του στο παιχνίδι αλλά και την εκτελεστική του δεινότητα. Και στα δικά μου μάτια Μανωλας και Σωκράτης μαζί (όπως είναι τώρα) δεν κάνουν έναν πολύ καλό Σεμέδο...

● ο καλοκαιρινός μεταγραφικός σχεδιασμός και το στυλ παιχνιδιού πλέον του Μαρτίνς, έχουν φθίνει αντί να εξελίξουν τον φετινό Ολυμπιακό! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Μετά την αποχώρηση κομβικών παικτών όπως οι δυο μπακ, Ομάρ/Τσιμίκας, ο Ποντένσε αλλά και ο Γκιλιέρμε (παρότι στην θέση του ήρθε ο σπουδαίος Εμβιλά), οι αντικαταστάτες τους δεν πήγαν πιο μπροστά τον Ολυμπιακό, αλλά μάλλον πιο...πίσω.

● ο Ολυμπιακός της... Μπάγερν, της Μίλαν, της Τότεναμ θα την κτύπαγε την Αταλάντα και ενδεχομένως να μπορούσε να της πάρει/κλέψει και την πρόκριση...

● και κάτι τελευταίο: άλλο Super League κι άλλο Ευρώπη. Με την έννοια πως ο φετινός Ολυμπιακός του Μαρτίνς στην πραγματικότητα έμαθε (απο τον δημιουργό του, Μαρτίνς) να κερδίζει χωρίς να παίζει. Για την ακρίβεια παίζοντας λίγο, το μίνιμουμ. Αυτό βέβαια στην Ελλάδα του φτάνει και του περισσεύει προφανώς για να ξαναπάρει το πρωτάθλημα και να είναι αήττητος. Δεν του κοστίζει αλλά του έγινε... δεύτερη φύση. Οπότε στην Ευρώπη, που είναι άλλο το επίπεδο και ο βαθμός δυσκολίας, του κοστίζει... εύκολους αποκλεισμούς, όπως αυτός απο την Αταλάντα! Τι, όχι;