του Κώστα Γκόντζου
Ο κορυφαίος Σάρλια, το Τζακ Ποτ του Γιοβάνοβιτς και η υποχρέωση του Τριφυλλιού να αρχίσει να μετράει νίκες και να μη... πανηγυρίζει μόνο τις αποτυχίες των αντιπάλων του. Ο Κώστας Γκόντζος βάζει στη σωστή διάστηαση το αποτέλεσμα των Πρασίνων στη Θεσσαλονίκη.
Αν η ενδεκάδα και το σύστημα με τα οποία ξεκίνησε ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Άρη δεν προέκυπταν σαν... ανάγκη λόγω των πολλών απουσιών, θα έπρεπε να είχαν... εφευρεθεί από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Γιατί και να ήθελε να καταλήξει στην συγκεκριμένη ενδεκάδα και στο συγκεκριμένο σύστημα αν είχε όλους τους παίκτες του στην διάθεσή του, αποκλείεται να έπιανε τέτοιο... τζακ-ποτ.
Με λίγα λόγια, δεν ξέρω αν αυτή η ενδεκάδα ήταν... ενδεκάδα ανάγκης όπως όλοι την ονόμασαν μόλις την έμαθαν, αλλά ξέρω σίγουρα πως ήταν... ανάγκη να είναι αυτή για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να σταθεί όπως στάθηκε στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Τώρα αν παρ' όλα αυτά δεν πήρε την νίκη και απλά... στάθηκε όρθιος όπως λένε όλοι και έφυγε με την ισοπαλία, αυτό περισσότερο οφείλεται στις αντικειμενικές δυνατότητες αυτής της ομάδας και στα ταβάνι που έχει σαν αποτέλεσμα αυτών των δυνατοτήτων.
Καθώς κατα τα άλλα, όλα πήγαν καλύτερα του αναμενομένου για τον Παναθηναϊκό.
Πιο συγκεκριμένα, αυτό το σχήμα βοήθησε τον Παναθηναϊκό να αναδείξει κάποιες διαφορετικές ικανότητες απ' αυτές που είχε παρουσιάσει μέχρι σήμερα στα παιχνίδια του και κυρίως ένα πιο νευραλγικό και λειτουργικό κέντρο.
Τα πράγματα είναι λίγο πολύ απλά.
Με δεδομένο τον σχηματισμό αυτό, κατ' αρχήν δύο από τους πιο φορμαρισμένους και ικανούς με την μπάλα παίκτες του, δηλαδή ο Παλάσιος με τον Αϊτόρ, κινήθηκαν περισσότερο στον χώρο του κεντρου απ' ότι με τους προηγούμενους σχηματισμούς με αποτέλεσμα να πυκνώσουν και αριθμητικά αλλά και επί της ουσίας τον συγκεκριμένο χώρο.
Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που είδαμε και τους δύο να συμμετέχουν στο παιχνίδι λίγο έξω και κάποιες φορές και μέσα στον περιοχή του Παναθηναϊκού, χωρίς αυτό να τους στερεί την δυνατότητα να κινούνται σχετικά πυκνά στον συνηθισμένο χώρο δράσης τους δηλαδή μεσοεπιθετικά.
Σ' αυτό βοηθήθηκαν από ένα ακόμα σημαντικό παράγοντα.
Από την χρησιμοποίηση του Αλεξανδρόπουλου στην φυσιολογική του θέση και κυρίως από την μετατόπιση του Βιγιαφάνες περίπου είκοσι με τριάντα μέτρα πιο πίσω στο γήπεδο, σε σχέση με τους χώρους που κάλυπτε στους προηγούμενους σχηματισμούς με τα τρία χαφ στο κέντρο και τους τρεις μεσοεπιθετικούς.
Κι αυτό βοήθησε πολύ, γιατί στον συγκεκριμένο χώρο, αυτά που ήταν η αδύνατη πλευρά του Βιγιαφάνες όταν έπαιζε πιο μπροστά, εδώ αποδείχτηκαν το... ατού του.
Κι ο λόγος για την ικανότητά του στο κράτημα και στο... στριφογύρισμα της μπάλας ακόμα και ανάμεσα από δυο και τρεις αντιπαλους του, που ενώ σε ρόλο μεσοεπιθετικού εκδηλωνόταν και αναλωνόταν σε ένα φλύαρο παιχνίδι χωρίς ουσία αφού σπάνια κατέληγε δημιουργικά η ιστορία, εδώ σε ρόλο καθαρού εξαριού ήταν υπερπολύτιμα χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, γιατί έτσι και έκοβε τον ρυθμό των χαφ του Άρη και εξισορροπούσε αριθμητικά την υπεροπλία τους στον χώρο και έδινε τις ανάσες και την βοήθεια στους συμπαίκτες του να βγουν από την περιοχή τους με περισσότερη ασφάλεια.
Σε συνδυασμό με την πολύ καλή απόδοση και των τριών στόπερ με κορυφαίο τον Σάρλια -που όλο και πιο πολύ πείθομαι ότι σε πιο... γρήγορα και ανταγωνιστικά στιλ παιχνιδιού είναι πιο χρήσιμος από τον Βέλεθ- και παρα τα λάθη και τα νεύρα κάποιες στιγμές του Σένκεφελντ, όλο αυτό βγήκε πολύ ανταγωνιστικά και αποτελεσματικά για τον Παναθηναϊκό.
Μπόρεσαν έτσι οι πράσινοι, αμέσως μετά την τραγική εμφάνιση και την ισοπαλία στη Λεωφόρο με την ΑΕΚ να παρουσιάσουν αντίδραση και στοιχεία που σαν παρακαταθήκη και ψυχολογία θα τους φανούς πολύτιμα στην συνέχεια της μάχης των πλέϊ-οφ.
Μέχρι εκεί όμως και... χιλιοστό παρακάτω.
Γιατί θριαμβολογίες και άλλα παρεμφερή συνηθισμένα ανόητα που ακολούθησαν και αυτό το παιχνίδι, γιατί ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από τον Άρη, όχι απλά δεν είναι για Παναθηναϊκό αλλά μάλλον τον προσβάλλουν σαν ομάδα και σαν φανέλα.
Όχι πως αυτό παραξενεύει και κανένα πλέον, αλλά το ξαναλέμε έτσι από... συνήθεια μπας και κάποια στιγμή όλοι αυτοί που το κάνουν σταματήσουν να αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό σαν μικρομεσαία ομάδα και να τον αντιμετωπίζουν και ανάλογα.
Ο Παναθηναϊκός είχε την τύχη στο ξεκίνημα των πλεϊ-οφ, παρότι ξεκίνησε με δύο ισοπαλίες και καμία νίκη, να τον ευνοήσουν τα υπόλοιπα αποτελέσματα των συγκεκριμένων αγωνιστικών αφού και στις δύο οι βασικοί ανταγωνιστές του για τις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη έχασαν πρώτα ο Άρης και μετά η ΑΕΚ κατά σειρά.
Όμως ο Παναθηναϊκός κάποια στιγμή και ειδικά από δω και πέρα, θα πρέπει να στηρίξει την προσπάθειά του να πάρει το εισιτήριο για τα προκριματικά του κόνφερενς στις δικές του νίκες και όχι στις ήττες των αντιπάλων και αυτός απλά να προσπαθεί κάθε φορά να μην χάνει και να πανηγυρίζει κιόλας γι' αυτό.
Το συγκεκριμένο... πλάνο δεν βγαίνει.
Και κάτι τελευταίο.
Σε όσους έχουμε ζήσει ομαδάρες του Παναθηναϊκου να χάνουν πρωταθλήματα και τίτλους γενικότερα από διαιτητικά εγκλήματα και σφαγές αυτή η επαναλαμβανόμενη πλέον σαν... συνήθεια αναφορά στον "Παναθηναϊκό που παίζει κάθε αγώνα του όχι απλά με... κόντρα διαιτησία αλλά με... σφαγές κιόλας σε βάρος του", προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία.
Δεν έσφαξε κανένας διαιτητής τον Παναθηναϊκό στο Βικελίδης επειδή... ανέχτηκε, λέει, το σκληρό παιχνίδι των παικτών του Άρη και ο Παναθηναϊκός είχε περισσότερες κίτρινες από τον αντίπαλό του.
Για να μαθαίνουν και κάποια νεότερα παιδιά που χωρίς γνώση και συναίσθηση των λέξεων χρησιμοποιούν την λέξη 'σφαγή" για τέτοιες διαιτησίες, αν ο συγκεκριμένος διαιτητής ήθελε να σε σφάξει πραγματικά τότε θα έδινε στον Άρη το πέναλτι που ζητάει και θα είχε εφεύρει και κανά δυο κόκκινες σε βάρος του Παναθηναϊκού σε φάσεις που αν ήθελε είχε το... άλλοθι -τηλεοπτικά τουλάχιστον- να το κάνει.
Μην λέμε κι ότι θέλουμε πια
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
