ΠΑΟΚ με φλόγα και σθένος - Τους ξελίγωσαν Ζίφκοβιτς-Τσόλακ - Πήρε στο ψιλό τον… Μαραντόνα Αγκιμπού

Είμαστε στο καφέ Gratzi στα σύνορα Αμαρουσίου και Χαλανδρίου με το φίλο μου τον Χάρη, εγώ έχω πάρει κι ένα Ζιρτέκ για την αλλεργία και κουτουλάω λίγο, ο κολλητός είναι στην τέταρτη μπύρα και κατεβάζει στροφές, ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟΚ βαριούνται τις ζωές τους, παίρνει ο Χάρης τη μανούλα του, "μαμά", της λέει, "ρίξε λάδι στο καντήλι και κάνε μια ευχή να μπει γκολ, θ' αφήσουμε τα κοκκαλάκια μας εδώ μέσα". Τρέχει η δόλια μάνα να ικανοποίηση την επιθυμία του υιού της...

Και ξαφνικά, κάπου εκεί γύρω στο εξηκοστό λεπτό, μπαίνει η μύγα στο Καραϊσκάκη και τους τσιμπάει όλους! Πάνω κάτω η μπάλα, μπούκες, κούρσες, τρεχάλες, λες και βλέπαμε Μάντσεστερ Σίτυ-Ρεάλ ήτα ξαφνικά. Για κάνα μισαωράκι γίναμε Ευρώπη που λένε και φιλελέδες. Γκολ δεν μπήκε, φυσικά, είτε από απλή ανικανότητα (βλέπε Μασούρας στο 74^ο λεπτό), είτε από μαγκιά των γκολκήπερ (βλέπε Βάτσλικ στο 69^ο και Πασχαλάκης στο 74^ο) αλλά και πάλι κάπως το ευχαριστιόσουνα το ματσάκι. Κάπως βλεπότανε, κάπως δεν βλαστήμαγες τα λεφτά και το χρόνο που είχες δώσει για να στηθείς απέναντι στην οθόνη. Και σκέψου και τους κακομοίρηδες, που είχαν ταξιδέψει ως το Φάληρο…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, φτάσαμε στην παράταση. Φτάσαμε στη φάση «κάτι κουρασμένα παλικάρια», όπου οι παίκτες και των δύο ομάδων αλλού πατάγανε κι αλλού βρισκόταν. Ακόμη και οι ξεκούραστοι που είχαν μπει αλλαγές, όπως το καμάρι όλων των μάνατζερ στην πολιτισμένη Ευρώπη:
Ο μυθικός πολεμιστής, ο αλύγιστος ταύρος, ο μπαλαδόρος που θα κάνει τους πάντες να ξεχάσουν τον Μαραντόνα και θα τιγκάρει τα ταμεία του Ολυμπιακού. Ο Αγκιμπού Καμαρά, η αδυναμία μου, που από την πρώτη στιγμή που τον είδα ανέκραξα ότι θα σβήσει τις μνήμες του Ρέτσου. Και του σερβιρίστηκε η μπάλα στο 100^ο με ούτε έναν αμυντικό στα τρία μέτρα και κατάφερε να τη στείλει στην αγκαλιά του Πασχαλάκη. Ως κι ο σπήκερ, που θέλει να τα έχει καλά με όλους, τον πήρε στο ψιλό…

Και κάπου εκεί τελείωσε κάθε υποψία συνδυασμών και τεχνικού ποδοσφαίρου και φάνηκε καθαρά ότι θα μετρούσαν μόνο τα άντερα κάθε ομάδας. Και οι εφεδρικές δυνάμεις που είχε περάσει στον αγώνα κάθε προπονητής, για να σώσει την παρτίδα. Από την πλευρά του Ολυμπιακού ο Βαλμπουενά και ο Ελ Αραμπί και από την πλευρά του ΠΑΟΚ ο Τέηλορ (σε ρόλο εξτρέμ ξανά) και ο Ολιβέιρα. Ο Ματιέ και ο Λούκας ανακάτεψαν την τράπουλα με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους, ο Γιουσέφ κι ο Νέλσον φέρανε το γκολ. Εντάξει ο δεύτερος δεν σκόραρε, αλλά έκανε τόσο δύσκολη τη ζωή των αμυντικών του Ολυμπιακού και το σέρβιρε τόσο στο πιάτο το τόπι στον Τσόλακ, που είναι σαν να το κάρφωσε κιόλας.

Εκεί, πάντως, έπαιξε ρόλο και ότι οι μπακ του Ολυμπιακού είχαν ξελιγωθεί κυνηγώντας τον Ζίφκοβιτς και παίζοντας ξύλο με τον Τσόλακ. Ο καλός ο σεφ, το στουμπάει το φιλέτο πριν το ρίξει στη θράκα…

Στο δια ταύτα, όμως. Στο δια ταύτα, από τη στιγμή που πήγε η συνάντηση σε μάνο α μάνο καταστάσεις, θα κέρδιζε η ομάδα με τη μεγαλύτερη φλόγα, το μεγαλύτερο σθένος, το μεγαλύτερο θέλω. Τα είχε ο ΠΑΟΚ και δικαιώθηκε. Κι αν είχε και τον Ολιβέιρα από την αρχή της σαιζόν θα κυνηγούσε με αξιώσεις το πρωτάθλημα. Αλλά δεν…