Νέα αρχή για Παναθηναϊκό - Δεν μπορούσε ούτε Λεωφόρο να πάει ο Αλαφούζος

Το ήθελε, το πάλεψε και το πήρε τελικά το κύπελλο ο Παναθηναϊκός και αυτό ήταν και σωστό και δίκαιο για τον Γιοβάνοβιτς και τους παίκτες του.

Σωστό και δίκαιο όχι με βάση αυτή καθ' αυτή την εικόνα του τελικού, αλλά με βάση την συνολική προσπάθεια που έκαναν όλη τη χρονιά και ιδιαίτερα προς το τέλος της.

Από κει και πέρα όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

Η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός και ο κόσμος του, είχαν το δικαίωμα μετά από τόσα χρόνια να κερδίσουν κάτι, να ξεσπάσουν για κάτι καλό επιτέλους μετά από τόσα χρόνια και να πανηγυρίσουν ανάλογα.

Το ότι στον τελικό ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε και τόσο καλά ή ότι ο ΠΑΟΚ πίεσε στο τέλος και έχασε και κάποιες ευκαιρίες, αυτό στην συνολική εικόνα δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο.

Με τον ίδιο τρόπο που θυμούνται όλοι το κύπελλο του 2014 με την τεσσάρα στον ΠΑΟΚ, με τον ίδιο τρόπο θα θυμούνται και αυτό που πάρθηκε με το 1-0 και με γκολ από πέναλτι.

Κι αυτό είναι που μετράει για τον Παναθηναϊκό.

Ένας Παναθηναϊκός στερημένος από χαρές και τίτλους, ένας Παναθηναϊκός που αναζητούσε εναγωνίως για χρόνια μια καλή εμφάνιση, μια νίκη σε ένα ντέρμπι, δυο καλά σερί ή μια θεαματική ενέργεια ενός παίκτη του για να χαρεί λιγάκι και να χαμογελάσει το χειλάκι των οπαδών του, επιτέλους μπορεί να τα κάνει όλα αυτά για... σοβαρό λόγο, για την κατάκτηση ενός τίτλου και όχι για... μιας μέρας και ενός ημιχρόνου επιτυχίες.

Κι αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να κρατήσει κιόλας και να κερδίσει ακόμα περισσότερα κι από την κούπα του Κυπέλλου.

Το ότι ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος αν σέβεται το όνομα και την ιστορία του, να ξαναγίνει μια πραγματικά μεγάλη ομάδα που θα απαιτεί από τον εαυτό της πολλά παραπάνω απ' όσα απαιτούσε μέχρι τώρα για να πει ότι έχει λόγο να πανηγυρίζει.

Από κει και πέρα, ναι στον τελικό ο Παναθηναϊκός ήταν μακριά από τις τελευταίες καλές του εμφανίσεις.

Η μεσοεπιθετική του γραμμή δεν τράβηξε, και όντως στο τελευταίο ημίωρο περισσότερο έδειχνε φαβορί να πάρει τελικά το κύπελλο επειδή ο ΠΑΟΚ έμοιαζε ανίκανος, κουρασμένος και βαρύς για να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από μια ανούσια υπεροχή και δυο τρεις καλές στιγμές, παρά γιατί κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο και κρατούσε γερά στα χεριά του το παιχνίδι.

Δεν πειράζει όμως και δεν αλλάζει στο παραμικρό αυτό το δικαίωμα στο ξέσπασμα χαράς από ομάδα και παίκτες με το σφύριγμα της λήξης.

Και αυτό ήταν δίκαιο για όλους στον Παναθηναϊκό.

Ακόμα και για αυτόν τον Γιάννη Αλαφούζο που τόσα χρόνια βλέπει να φεύγουν τα λεφτά του στο χιόνι χωρίς ακόμα να έχει καταλάβει τους λόγους και τις αιτίες, που άκουσε τόσα πολλά, που έφτασε σε σημείο ακόμα και να μην μπορεί να πάει στη Λεωφόρο να δει τους αγώνες της ομάδας που πληρώνει, ήταν μια στιγμή δικαίωσης η απονομή του κυπέλλου και με το δίκιο του κι αυτός εμφανίστηκε τόσο εκδηλωτικός και τόσο ανακουφισμένος και χαρούμενος στα σχετικά στιγμιότυπα.

Το θέμα από δω και πέρα είναι να μείνει σε αυτό το επίπεδο σκέψης και νοοτροπίας ο Παναθηναϊκός.

Και η κατάκτηση του κυπέλλου να γίνει αφετηρία για υψηλές απαιτήσεις και ανάλογη νοοτροπία και να μην χαραμιστεί σε τραβηγμένα από τα μαλλιά συμπεράσματα και διθυράμβους.

Ο Παναθηναϊκός έδειξε και στο τελικό που κέρδισε τελικά ότι έχει πολύ δρόμο μπροστά του για να φτάσει σε σημείο να μπορεί να πει ότι ξανάγινε ανταγωνιστική και με απαιτήσει για ψηλούς στόχους ομάδα.

Αλλά το πως και το γιατί αυτής της ιστορίας δεν είναι του σήμερα.

Σήμερα και για κάμποσες μέρες ακόμα, ο Παναθηναϊκός μπορεί να... αναπαυθεί στα πανηγύρια και τα συναισθήματα χαράς και αγαλλίασης για τον τρόπο που τελείωσε την φετινή σεζόν.

Για τα υπόλοιπα και καιρό έχει ακόμα και κυρίως την άνεση και την ηρεμία να τα δει με καθαρά ποδοσφαιρικό μάτι και με αυξημένες απαιτήσεις σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Και κάτι τελευταίο.

Είχα ακούσει ότι ο διαιτητής του τελικού ήταν λέει έμπειρος και... πρωτοκλασάτος.

Εμένα θα με συγχωρήσετε, αλλά τέτοιο... τουρίστα είχα χρόνια να δω με στολή διαιτητή.

Ο τύπος όχι απλά ήταν αλλού για αλλού αλλά κατάφερε σε ένα τελικό χωρίς φάσεις, ουσιαστικά να έχουν όλοι παράπονα και να έχει προκαλέσει μέχρι και γέλιο μερικές φορές με τις αποφάσεις του.

Και φυσικά σαν καλός τουρίστας, έκανε αυτό που όλοι οι ξένοι τουρίστες που έρχονται στην Ελλάδα για να απολαύσουν τις ακρογιαλιές και τις ομορφιές της, κάνουν.

Όπως δηλαδή οι περισσότεροι απ' αυτούς, φεύγοντας από τις ακρογιαλιές μας για την πατρίδα τους, παίρνουν και ένα ενθύμιο, ένα... κοχύλι, μια... όμορφη πέτρα και λοιπα, έτσι κι αυτός πήρε μαζί του φεύγοντας μια... πέτρα για να την έχει να θυμάται το... όμορφο βράδυ που πέρασε στην Ελλάδα.

Να μας... ξανάρθει το παλικάρι, να μην το χάσουμε.