10+1 πράγματα που έμαθα από το φιλικό της εθνικής μπάσκετ με την Ισπανία
1) Τρέχουμε, μωρό μου, τρέχουμε! Πρώτη φορά η εθνική απελευθερώθηκε από το σύστημα αργοκαρούτα που είχε επιβάλλει ο κόουτς Γιαννάκης και έσπασε τα φρένα.
2) Θα μετρήσει πολύ η εμπειρία του Παπανικολάου. Είναι στην πιο ώριμη φάση του και βλέπει γήπεδο καλύτερα από ποτέ.
3) Ιτούδης παιδιά. Όχι φιλότιμος, όχι καλοπροαίρετος, όχι χρυσή καρδιά, απλά γνώστης και μύστης του αθλήματος. Χωρίς πολλά λόγια και χωρίς πολλή βαβούρα.
4) Επιφυλακτικός πολύ και σχετικώς αμήχανος ο Παπαπέτρου. Δεν πειράζει, είμαι σίγουρος ότι θα λυθεί όταν έρθει η ώρα των μεγάλων αγώνων.
5) Θα μας λείψει ο Παπαγιάννης αν τελικά δεν καταφέρει να ξεπεράσει τον τραυματισμό του. Σε παιχνίδια με κλειστές άμυνες, θα παίξει σημαντικό ρόλο με τον όγκο του και την τεχνική του. Χώρια οι τάπες που θα μοιράζει δεξιά αριστερά.
6) Και μιας και μιλάω για τάπες, αυτό είναι που λείπει από τον Κώστα Αντετοκούνμπο. Αν είχε το τάιμινγκ του Γιάννη στην άμυνα, δεν θα πέρναγε κουνούπι στη ρακέτα.
7) Ω ρε φίλε, σκέψου να ήταν και ο Σλούκας έτοιμος τι τσιβί θα τρώγανε οι Ισπανοί. Ο παραδοσιακά κακός μας δαίμονας, που ζήταγε υπογλώσσια στο πρώτο δεκάλεπτο!
8) Επιτέλους ένα βρωμόχερο στην εθνική. Με όλο τον σεβασμό στον Λαρεντζάκη, ο Ντόρσεϊ ανεβάζει επίπεδο στους σουτέρηδες (αθάνατε Λάζαρε Λέσιτς!) της ομάδας.
9) Κακό που αποδοκιμάστηκε ο Αγραβάνης όταν μπήκε αλλαγή. Καλό που χειροκροτήθηκε όταν αντικαταστάθηκε, μετά από εξαιρετική εμφάνιση. Το μπασκετικό κοινό έχει τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές του, αλλά δεν είναι άδικο.
10) Ο Γιάννης είναι ο καλύτερος παίκτης στην ομάδα. Ο πιο αγαπημένος όμως, είναι ο Θανασάρας. Τον βλέπεις και είναι αδύνατον να μην σκάσεις χαμόγελο.
10 + 1) Όταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας του, όλα γίνονται πιο εύκολα. Κυρίες και κύριοι, υποκλιθείτε στον Γιάννη Αντετοκούνμπο!