Ένα είναι το πρόβλημα του ΠΑΟ, όχι η κροτίδα - "Επικίνδυνος" Μάγκνουσον, μακριά από... άμπαλους!

Δεν μπόρεσε να πάρει κάτι από το ντέρμπι με την ΑΕΚ ο Παναθηναϊκός και δεν μπόρεσε γιατί επί της ουσίας δεν διεκδίκησε και κάτι.

Πρακτικά πήγε στην ΟΠΑΠ Αρένα με την ψυχολογία που του δημιούργησαν οι ίδιοι οι άσπονδοι "φίλοι του", ότι δηλαδή πάει να παίξει με την... καλύτερη ομάδα της Ελλάδας, που παιζει την καλύτερη μπάλα, που έχει προπονηταρά, που έχει... άπειρες λύσεις σε αντίθεση μ' αυτόν, που έχει... καυτή έδρα και που εν πάσει περιπτώσει.. δεν μας στεναχωρεί και τόσο όταν κερδίζει αρκεί την ίδια ώρα να μην κερδίζει ο... Ολυμπιακός.

Μαζί μ' αυτά αν προσθέσουμε και το ότι ο Παναθηναϊκός με την επανέναρξη του πρωταθλήματος δεν ήταν σε κανένα του παιχνίδι καλός και είχε μέχρι το παιχνίδι με την ΑΕΚ δύο ισοπαλίες με Ιωνικό και ΟΦη και μια νίκη με το ζόρι με τον Λεβαδειακό, το συμπέρασμα βγαίνει λίγο πολύ από μόνο του.

Ο Παναθηναϊκός δηλαδή, έχασε γιατί δεν έπαιξε καλά, γιατί δεν είχε την ψυχολογία και την πνευματική επάρκεια για να πάρει το παιχνίδι και γιατί μαζί μ' αυτά δεν είχε και το άστρο που τον πήγαινε καροτσάκι σε όλο τον πρώτο γύρο.

Το ότι αυτό το απλό συμπέρασμα, για μια ακόμα φορά, δεν το βλέπουν ή αρνούνται να το δουν, ή δεν θέλουν να το δουν, όλοι αυτοί που έχουν αναλάβει εργολαβικά την... εκπροσώπηση του Παναθηναϊκού προς "τα έξω' είναι ένα ακόμα πρόβλημα και μάλιστα το πιο μεγάλο αν θεωρήσουμε ότι όλοι αυτοί έχουν λόγο, κουμάντα και επηρεάζουν την ομάδα συνολικά.

Το ότι μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι, ακούμε και διαβάζουμε για την... κροτίδα που έφταιξε για την ήττα, είναι απλά μια ακόμα ένδειξη του πόσο βασανίζεται αυτή η ομάδα απ' όλο αυτό το περίγυρο και με πόσους και ποιους έχει να παλέψει ο Γιοβάνοβιτς στην προσπάθειά του να την κρατήσει όσο γίνεται πιο αξιόμαχη και ετοιμοπόλεμη.

Από κει και πέρα και καθαρά ποδοσφαιρικά το πρόβλημα του Παναθηναϊκού αυτή την στιγμή είναι ένα.

Το ότι δηλαδή δεν μπορεί πια να υποστηρίξει αυτό που θέλει να παίξει μέσα στο γήπεδο σωματικά και ψυχολογικά.

Δεν έχει τα τριξίματα και την ψυχολογία που του επέτρεπαν μέχρι την διακοπή να μπαίνει στο γήπεδο, να πνίγει τον αντίπαλο στο τρέξιμο και να έχει την σιγουριά πως εδώ ότι και να γίνει, κάτι θα βρω, κάτι θα κάνω και θα το κερδίσω το παιχνίδι.

Πολύ περισσότερο, που μια σειρά "ατού του", είναι εμφανώς κατώτερα των περιστάσεων με πρώτους τους Σπόραρ και Παλάσιος, ενώ ταυτόχρονα η άμυνά του μοιάζει να έχει χάσει την σιγουριά της με επικεφαλής σ' αυτό τον Μάγκνουσον που ειδικά στην Φιλάδελφεια ήταν επιεικώς επικίνδυνος για τον Παναθηναϊκό σε κάθε επαφή του με την μπάλα.

Ταυτόχρονα, ο Βέρμπιτς δεν μπόρεσε ποτέ να καλύψει επαρκώς το κενό του Αϊτορ, έχοντας μεμονωμένες καλές στιγμές και αρκετό τρέξιμο σε όσα παιχνίδια έχει παίξει μέχρι τώρα, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε επί της ουσίας να πείσει ότι μπορεί ο Παναθηναϊκός να στηριχτεί πανω του στην συγκεκριμένη θέση.

Μαζί με όλα αυτά, υπάρχει και ένα ακόμα αντικειμενικό πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό, που δεν δείχνει αυτή την στιγμή πως θα ξεπεραστεί, αφού δεν υπάρχει και τρόπος πρακτικά να ξεπεραστεί.

Κι αυτό είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι πια πολύ-πολύ "γνωστός" σε όλους.

Ξέρουν ακόμα και οι φίλαθλοι της ομάδας που αντιμετωπίζει κάθε φορά, όχι μόνο πως παίζει, αλλά πως... μπορεί να παίξει, ποια είναι τα ατού του, τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν, ακόμα και ποιες θα είναι οι... αλλαγές του αφού πρακτικά μιλάμε για Τσοκάϊ, Βαγιανίδη και... τέλος, αν εξαιρέσεις ένα ακόμα δεξί μπακ και δύο στόπερ.

Είναι αρκετά προβλέψιμος πια και στοιχειωδώς αντιμετωπίσιμος από ένα νορμάλ και απλά λογικό αντίπαλο προπονητή.

Κι αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να ξεπεραστεί άμεσα, καθώς δεν έχει ουσιαστικά κάποιες άλλες λύσεις ή δυνατότητες για να προσθέσει το στοιχείο της έκπληξης ή του αιφνιδιασμού ο Γιοβάνοβιτς, είτε πριν τα παιχνίδια, είτε κατά την διάρκειά τους και ανάλογα με την εξέλιξή τους.

Τι μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός και τι έχει να αντιπαραθέσει για να μπορέσει να μείνει στην κορυφή και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μέχρι τέλους;

Έχει τον Γιοβάνοβιτς και την σοβαρότητα με την οποία λειτουργεί μέχρι τώρα με τους παικτες του και από την άλλη μπορεί έστω και τώρα να κλείσει σαν οργανισμός τα αυτιά του και να κρατήσει μακριά την ομάδα, τον προπονητή και τους παίκτες του, απ' όλο αυτόν τον συρφετό που κάθε χρόνο τον παρασέρνει με μαθηματική ακρίβεια σε άμπαλες λογικές και επιρροές, μόνο και μόνο για να παραμείνει αυτός στον αφρό και να γλιτώσει από τις διαχρονικές ευθύνες του.

Πόσο εύκολο είναι αυτό;

Καθόλου φυσικά.

Απλά είναι δεν είναι εύκολο, είναι σίγουρα απαραίτητο.

Τέλος κάτι ακόμα.

Μάλιστα,,,,

Ξυπνήσαν και οι... κοιμώμενοι και είδαν ξαφνικά το φως και οι,,, τυφλοί.

Γιατί δεν παίζει, λέει, ο Ιωαννίδης απ' την αρχή.

Καλώς τους κι ας αργήσανε...

Κι ευτυχώς δηλαδή που... αργήσανε, γιατί στο φεύγα τον είχαν κι αυτόν οι άσχετοι...