Αυτοί φταίνε για την κατρακύλα του Παναθηναϊκού - Ξεκίνησαν πάλι τα γραφικά- Αφήστε τον Γιοβάνοβιτς

Το ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή και μια ήττα ή αν θέλετε και μια γερή σφαλιάρα για τον Παναθηναϊκό, ειδικά στην κατάσταση που έδειχνε ότι ηταν εδώ και καιρό, ήταν γεγονός.
Όμως το ότι θα παρακολουθούσαμε και φέτος και πάλι και απ' ότι φαίνεται διαχρονικά το ίδιο έργο στον Παναθηναϊκό, ειλικρινά πίστευα ότι αυτή τη φορά δεν θα το βλέπαμε.
Κι όμως.

Όλο αυτό το απίστευτο συνονθύλευμα που υποτίθεται εκπροσωπεί και μιλάει εξ ονόματος του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια, αντέδρασε με την μια... σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τα ίδια σκηνικά, οι ίδιες... αναλύσεις, οι ίδιες... αιτίες και προφανώς μια ζωή οι ίδιοι ένοχοι.
Ξαφνικά ο πρόεδρος που μέχρι τώρα ήταν ο αβέρτας, ο γίγαντας, που κάνει την υπέρβαση και όλα τα σχετικά, βρέθηκε αρχικά από την "εξέδρα" και στην συνέχεια από τους... αναλυτές σε πρώτο πλάνο ευθυνών.
Λογικά πλησιάζει η ώρα και στιγμή που θα ξανακούσουμε ή θα διαβάσουμε τα αλήστου μνήμης... υπονοούμενα, περί... μπροστινού, Ολυμπιακού και πάει λέγοντας.

Μαζί με αυτά άρχισαν τα πρωτα πεσίματα σε παίκτες με τον Βέρμπιτς σε πρώτο πλάνο να δέχεται τις... νουθεσίες οργισμένων οπαδών και να εγκαλείται κιόλας από τους δημοσιογράφους γιατί απάντησε και δεν έκατσε σε στάση προσοχής να τους ακούσει.

Και στην συνέχεια όλα τα γραφικά και ανόητα.
Οι παίκτες πρέπει να καταλάβουν σε ποια ομάδα παίζουν (προφανώς το είχαν καταλάβει τέσσερις μήνες αλλα το... ξεκατάλαβαν), όσοι δεν μπορούν να αντέξουν την φανέλα να φύγουν, παίκτες που μέχρι προχθές ήταν... για μεγάλα γούστα ξαφνικά έγιναν λίγοι, ακατάλληλοι και αδιάφοροι και πιάστ' αυγό και κούρεφτο.
Και φυσικά καπάκι η... διαχρονική εξήγηση για κάθε δεινό στον Παναθηναϊκό, η δικαιολογία σαν... έτοιμη από καιρό για χρήση σε κάθε αναποδιά, ο... Γιοβάνοβιτς.
Ο Γιοβάνοβιτς που ο άτιμος του έχουν απλώσει τα εκατομμύρια στα πόδια του εν λευκώ να πάρει όποιον θέλει και με όσα θέλει (σύμφωνα με όσα ακούμε και διαβάζουμε από την πρώτη στιγμή που ήρθε) αλλά αυτός... δεν θέλει και δεν παίρνει τους δεκάδες παικταράδες που περιμένουν σε κάθε γωνιά της υφηλίου το "ναι" του Σέρβου προπονητή για να έρθουν στον Παναθηναϊκό.
Όποιος πιστεύει ότι αυτά είναι η αιτία ή πιο σωστά ότι όλα αυτά εκτός από αιτία είναι και η... εξήγηση για την συντριπτική ήττα από τον ΠΑΟΚ και την γενικότερη κατρακύλα του Παναθηναϊκού, είναι και πικρα γελασμένος και ταυτόχρονα διαχρονικά θύμα όλων αυτών που καιρό τώρα τον δουλεύουν ψιλό γαζί και παίζουν παιχνίδια για πάρτι τους στην πλάτη του Παναθηναϊκού.

Γιατί για να το πιάσουμε και επί της ουσίας, δεν είπαν ποτέ ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που ακούμε και διαβάζουμε γ' αυτούς από το ξεκίνημα της σεζόν.
Δεν είπαν ποτέ ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του ότι αυτός ο Παναθηναϊκός είναι ο καλύτερος που είχαμε δει ποτέ και ότι σπάει όλα τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο.
Δεν είπαν αυτοί ότι ο Πέρεθ είναι ένα κομπιούτερ και ο καλύτερος αμυντικός χαφ του πρωταθλήματος, δεν είπαν αυτοί ότι ο Χουάνκαρ είναι ο καλύτερος αριστερός μπακ που βλέπουμε στην Ελλάδα, ότι Σένκεφελντ και Μάγκνουσον το καλύτερο αμυντικό δίδυμο που υπάρχει αυτή την στιγμή, ότι ο Παλάσιος είναι μακράν ο καλύτερος Αργεντινός που έχει έρθει ποτέ στον Παναθηναϊκό (αυτό κι αν ήταν ή δεν ήταν ιεροσυλία αλλά τέλος πάντων), όλτι ο Βέρμπιτς είναι παίκτης για... μεγάλα γούστα και ο Σπόραρ ο σίριαλ κίλερ που ακόμα και το... αράουτ το κάνει γκολ από το πουθενά.

Όλα αυτά τα έλεγαν και τα έγραφαν αυτοί που τώρα ξαφνικά τρέχουν να πηδήξουν από το... καράβι, να διαχωρίσουν την θέση τους απ΄όσα οι ίδιοι έλεγαν και έγραφαν και να ρίξουν όλο το ανάθεμα σε προπονητή και παίκτες, άντε και λίγο σε Αλαφούζο για τα μάτια του κόσμου.
Αλλά όπως συνήθως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς πάει να συμβεί και φέτος, όλο αυτό το συνονθύλευμα παρουσιάζει μια ζωή τον Παναθηναϊκό και τους παίκτες του σαν κάτι φοβερό και τρομερό που δεν είναι βέβαια και όταν αυτοί φυσιολογικά συμπεριφερθούν με βάση τις αντικειμενικές δυνατότητες τους, τότε δεν λένε "εμείς σας λέγαμε μπούρδες" αλλά στήνουν στον τοίχο προπονητή και παίκτες γιατί τελικα δεν ήταν... αυτό που οι ίδιοι έλεγαν ότι ήταν.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι.

Ο Παναθηναϊκός που είδαμε με τον ΠΑΟΚ στην Λεωφόρο δεν ήταν... άλλος Παναθηναϊκός σε σχέση με αυτόν που βλέπαμε μέχρι τώρα και ειδικά σε σχέση με αυτόν που βλέπαμε τους δυο τελευταίους μήνες ακόμα και σε τέσσερα πέντε παιχνίδια πριν την διακοπή του πρωταθλήματος.
Απλά δεν ήταν τόσο αποτελεσματικός όσο σε κάποια απ' αυτά τα παιχνίδια και δεν είχε το άστρο που είχε σ' αυτά τα παιχνίδια.
Το ίδιο μέτριος ήταν μεσοεπιθετικά, το ίδιο ανεπαρκής και εμφανώς εκνευρισμένος με το που έμπαινε στο γήπεδο ήταν ο Βέρμπιτς, το ίδιο μέτριος και ντεφορμέ ο Παλασιος και το ίδιο επικίνδυνος και ευάλωτος στην αμυντική του λειτουργία ήταν.
Απλά με τον ΠΑΟΚ έπεσε σε καλή ομάδα, σε ομάδα που δεν μπορούσε να την προσπεράσει σε τρέξιμο και δυνάμεις και κυρίως σε ομάδα με καλό και ευφυή προπονητή που όπως όλοι μας άλλωστε πια, ήξερε τον τρόπο που παίζει ο Παναθηναϊκός και έκανε δυο τρία απλά πραγματάκια που τον μπλόκαραν και τον έκαναν εύκολη σχετικά λεία.

Το ότι όλοι αυτοί που τώρα στήνουν στον τοίχο προπονητή και παίκτες από χθες, όταν τόσο καιρό επιχειρούσε κάποιος να επισημάνει ή να προειδοποιήσει για κάτι απ' όλα αυτά, τον έστηναν στον τοίχο, τον βάφτιζαν αντιπαναθηναϊκό και διεκδικούσαν για την παρτη τους την αποκλειστική αγνή Παναθηναϊκή εκπροσώπηση και προστασία, είναι φυσικά ένα ακόμα επεισόδιο του σήριαλ που βλέπουμε εδώ και χρόνια σ΄αυτή την ομάδα.

Και τέλος.
Γι' αυτή την καραμέλα που ακούμε και διαβάζουμε, ότι δηλαδή το μοναδικό πρόβλημα είναι οι μεταγραφές που δεν έγιναν και όλα τα σχετικά.
Προφανώς και ο Παναθηναϊκός ήταν και είναι ακόμα γυμνός από εναλλακτικές λύσεις.
Προφανώς και ήθελε όχι τώρα, αλλά από το καλοκαίρι, από το στήσιμο κιόλας της φετινής ομάδας, λύσεις και βάθος στον πάγκο του.
Αλλά αυτές οι ελλείψεις και παραλείψεις, δεν εμφανίστηκαν... προχθές.
Υπήρχαν και βάδιζε μαζί με αυτές ο Παναθηναϊκός και παρ' όλα αυτά πρώτος και με διαφορά ήταν.
Το θέμα είναι, ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα μια στιβαρής, μετρημένης και υπολογισμένης δουλειάς και απόδοσης του προπονητή με τους παίκτες.
Κι αυτό το πράγμα είχε και όρια και ταβάνι.
Ακριβώς αυτά είναι που... έπιασε ο Παναθηναϊκός μέχρι κάποιο σημείο στον πρώτο γύρο συν το άστρο που είχε σε αρκετά παιχνίδια αλλά και κάποια σφυρίγματα που άλλες εποχές δεν θα τα έπαιρνε αλλά φέτος τα παίρνει.

Απλά το θέμα ήταν, ότι για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να παίζει το ποδόσφαιρο που έπαιζε, έπρεπε οι παίκτες του να μπορούν να στηριχθούν στην υπεροπλία του τρεξίματος και των δυνάμεων τους μέσα στο γήπεδο, καθώς χωρίς αυτά δεν είχαν την δυνατότητα να ανταποκριθούν σε ψηλά στάνταρ μόνο με την ποιότητά τους.
Κι επειδή αυτή η υπεροπλία και το συνεχές στα όρια του αλόγιστου και ακατάσχετου τρεξίματος προφανώς δεν γίνεται να διατηρηθεί για πάντα και για όλη την σεζόν, έγινε φανερό ότι μόλις αυτό το πράγμα ήρθε λογικά σε φυσιολογικά επίπεδα, εκεί οι παίκτες του Παναθηναϊκού χωρίς αυτή την "πανοπλία" της εκρηκτικής φυσικής κατάστασης άρχισαν να βγάζουν αδυναμίες και ανεπάρκειες.

Αυτή είναι η συνολική εικόνα και από κει και πέρα δυο τρία πραγματάκια μπορεί και πρέπει να γίνουν τώρα.
Από την μια να γίνουν όσο γίνεται γρηγορότερα και προσεκτικότερα δυο, τρεις ακόμα προσθήκες και από την άλλη να αφεθεί όσο γίνεται πιο απερίσπαστος και ανεπηρέαστος από όλο αυτό το καταστροφικό "γύρω-γύρω και μέσα" του Παναθηναϊκού, να δουλέψει με τους παίκτες του και να συνεχίσει να παίρνει ό,τι καλύτερο απ' αυτούς.