Του Γιώργου Ζαχαριάδη (ΤεμόνΑΕΚ)

Ήταν 24/7/2015, σαν σήμερα, έτρεχα στους δρόμους του Πόντου, είχα μπει στην Μερζιφούντα, στην πόλη των αθλητών του Κολεγίου «Ανατόλια», οι οποίοι συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στην Αμάσεια όπου δολοφονήθηκαν από τους Νεότουρκους του Μουσταφά Κεμάλ.

Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό τηλέφωνο. Ήταν ο «Δάσκαλος», ο άνθρωπός μου, ο Παναγιώτης (Τάκης) Σκουλής, αυτός που με «έβαλε» στους μεγάλους δρόμους, καθώς και τόσους άλλους πολλούς δρομείς. Ο ήλιος στην περιοχή σκορπούσε αλύπητα με τις ακτίνες του τη ζέστη. «Να πίνεις νερό, χυμό και αν μπορείς, βρες και καρπούζι, βάλε και λίγο μέλι στο νερό σου… μην τρέχεις γρήγορα μέσα στη ζέστη, δεν είναι αγώνας, σιγά σιγά, περπάτησέ το και απόλαυσε το. Ζήσε στους δρόμους της πατρίδας των προγόνων μας κι εγώ από δίπλα κατάγομαι, Ανδριανούπολη…. και πόσα άλλα μου έλεγε…). 

Έτσι και σήμερα! «Τρέχοντας» στις σελίδες του διαδικτύου, διάβασα ότι ο δάσκαλος «έτρεξε» για το μεγάλο ταξίδι σκορπώντας λύπη και συγκίνηση σε όλους μας.

Τι να πεις και τι να γράψεις για τον Δάσκαλο. Ήθελε μόνο να «γράφουμε» χιλιόμετρα.

«Φά΄τα, δεν είναι τίποτα για σένα. Τι Πόντιος είσαι! Εσύ θα φας όλη την Ελλάδα, το βλέπω…

Ήρθε η ώρα μου για τον πρώτο μου μεγάλο αγώνα, τον Ευχίδειο Άθλο, 117 χλμ. Με τις οδηγίες και τις συμβουλές του, είχα και την τύχη να με προπονεί εκεί στα βουνά της Καλλιτεχνούπολης και Βουτζά, τότε που αποσπάστηκα στις Παιδικές Κατασκηνώσεις της ΕΛ.ΑΣ, στη Νέας Μάκρη, μαζί με τον Σπύρο Σπυρόπουλο. Ερχόταν από πίσω μας είτε τρέχοντας είτε με το μικρό του αυτοκινητάκι. Αφού έτρεξα τον αγώνα, τον απόλαυσα, είχα λάβει και την 5η τιμητική θέση και το κύπελλο με το μετάλλιο τα δώρισα στα μικρά παιδάκια της Κατασκήνωσης και τα τοποθέτησαν στην βιβλιοθήκη.

Μετά ήρθε η ώρα για το 1ο ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ, 245 χλμ. Έχω ακόμη τις οδηγίες του. Με εκείνες πορεύομαι μέχρι σήμερα. Δεν θέλω κάτι παραπάνω. Αυτό μου αρκεί. Πάμε τόσο όσο χρειάζεται για να φτάσουμε ασφαλείς και υγιείς. Ο δρόμος είναι εύκολος, εγώ τον έτρεξα και τον ξέρω καλά. Δύσκολος δεν είναι, μεγάλος δρόμος είναι. Το ΄χεις, είσαι Ακρίτας εσύ! Αν δεις και κανέναν στον δρόμο, ακολούθησε τον, να ανοίξουν και τα πνευμόνια σου… Τερμάτισα και το ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ, πήρα το χρίσμα.

Στη συνέχεια ο ΔΟΛΙΧΟΣ Δρόμος. Εδώ σε θέλω αγριοκάτσικο μου είπε. Τι είναι για σένα 100 χλμ μέχρι το Ρίο. Ίσα που θα ζεσταθείς. Μετά είναι ο αγώνας, τα υπόλοιπα 155, στις ανηφόρες του Παναχαϊκού όρους και μετά μέσα στα όμορφα χωριουδάκια. Μην το φοβηθείς… αν τρως καλά θα φας και τα 255 χλμ. Κι έτσι έφτασα και στην Αρχαία Ολυμπία.

Όταν ήρθε η ώρα για το Μεγάλο Όνειρο, (2015) αυτό που είχε κάνει τότε μόνος του, το 1992, τρέχοντας στους δρόμους της ιστορίας, στα χνάρια του Φειδιππίδη, μου έδωσε την ευχή του λέγοντας με: είμαι σίγουρος για τον τερματισμό σου, αν το παλέψεις σωστά θα είσαι πρώτος, γιατί ο πρώτος ‘Έλληνας θα είσαι σίγουρα, τους ξένους να προσέχεις. Έτσι κι έγινε! Έφτασα στην Σπάρτη και με καλωσόρισε, με αγκάλιασε και με φίλησε και μου έδωσε την ευχή του να επιστρέψω πίσω στην Αθήνα. «Τρέχα μου είπε, θα τους προλάβεις …. (εδώ στην Σπάρτη, είχε συμβεί κάτι, το οποίο έγινε αιτία να καθυστερήσω άσκοπα με υπαιτιότητα της πρώτης διοργάνωσης… Έτσι λοιπόν, φτάνοντας στα Μέγαρα, όπου διαπίστωσα ότι, αν δεν είχα χάσει τον χρόνο στην Σπάρτη, ίσως να είχα κάνει το χατίρι του Δάσκαλου, να είχα τερματίσει πρώτος αλλά και την δεύτερη θέση την χαρήκαμε, αφού ήμουν και ο πρώτος Έλληνας (πρώτος τερμάτισε ο Ιταλός), αλλά ας τα αφήσουμε τώρα αυτά!

Έτσι λοιπόν, ο πρώτος Έλληνας που έτρεξε πρώτος τη διαδρομή και άνοιξε τον δρόμο για όλους εμάς, υποδέχθηκε στην αγκαλιά του τον πρώτο Έλληνα που έτρεξε την διαδρομή σε αγωνιστική μορφή. Με στεφάνωσε και μου έδωσε το κλαδί ελιάς, ο άνθρωπος που μας γαλούχησε και μας δίδαξε και μας έμαθε τι είναι οι μεγάλες αποστάσεις. Αυτές οι εικόνες θα μείνουν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη μου και θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου.

Τερματίζοντας τον 3ο Φειδιππίδειο Άθλο, του αφιέρωσα και του πρόσφερα το μετάλλιο μου.

Έχει γίνει παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους νέους αθλητές αλλά και παλαιότερα στους συναθλητές του!

Ως Υπερμαραθωνοδρόμος και δεκαθλητής, έζησε το όνειρο της απογείωσης και της επιτυχίας τόσο όσο λίγοι γνώρισαν.

“Ζήσε. Αφουγκράσου το όνειρο, το κάθε δευτερόλεπτο, το επόμενο μόλις κι ένα βήμα στην αυτο-τελείωση σου, είναι κοντά. Κι άμποτες να θυμάσαι και να αγαπάς”, έτσι μας έλεγε.

Από τα μαθητικά του χρόνια μυήθηκε στον αθλητισμό. Γεννήθηκε στο Πειραιά, το 1936, με καταγωγή από την Ανατολική Ρωμυλία από την πλευρά του πατέρα του και την Ύδρα από την πλευρά της μητέρας του.

Λίγο μετά τον πόλεμο και την κατοχή των Γερμανών, μετακομίζουν μεταφέρονται στην περιοχή του Πολύδροσου Χαλανδρίου, όπου μεγάλωσε και σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Μαζί με τους φίλους του είχε την έμπνευση να δημιουργήσει τον Αθλητικό Όμιλο Πολυδρόσου που υπήρξε επί μια 30ετία ένα πρότυπο Αθλητικής Ακαδημίας.

 Τα ατομικά του ρεκόρ και οι νίκες του ήταν τόσα πολλά ώστε αποτέλεσαν και αποτελούν σημεία αναφοράς και ιδιαίτερα όταν έχουν να κάνουν με τις αμέτρητες επιτυχίες του στις κατηγορίες των βετεράνων Αθλητών ώστε να δείχνουν ότι ο Αθλητισμός είναι τρόπος ζωής για τον κάθε άνθρωπο αρκεί να πιστεύει στις αξίες που τον διέπουν, αρκεί να είναι απλός, σεμνός, ανιδιοτελής, αξιοπρεπής, τίμιος και ευγενής.

 Αρωγός και συμπαραστάτης σ’ αυτή την πορεία ζωής στέκεται η  σύζυγός του,  η Αικατερίνη Σκουλή – Κωνσταντάκη με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Γεώργιο (Εκπαιδευτικός), και τον  Νικόλαο (Δικηγόρος)

Υπήρξε σύμβουλος, μέλος, μέντορας προς τους συναθλητές του, ακόμη και πρωτοπόρος και πρωταγωνιστής σε αθλητική πρωτοβουλία και οργάνωση γι΄ αυτό δικαίως τον αποκαλούν “Δάσκαλο του Αθλητισμού”. Ο ίδιος υπήρξε ο ιδρυτής του Ελληνικού Συνδέσμου Αγώνων Δρόμου Υπεραποστάσεων, ένα άθλημα που ήταν άγνωστο στην Ελλάδα το 1992. Τότε αποφάσισε να αναβιώσει τον θρυλικό άθλο του Φειδιππίδη το 490 π. Χ. κατά την Μάχη του Μαραθώνα. Διέτρεξε ο ίδιος την ιστορική διαδρομή Αθήνα – Σπάρτη – Αθήνα περίπου 500 χλμ και έτσι ανακηρύχθηκε ο πρώτος στον κόσμο αναβιωτής του ΦΕΙΔΙΠΠΙΔΙΟΥ ΑΘΛΟΥ.  Έχει γίνει παράδειγμα για τους νέους ανθρώπους που προσβλέπουν στο ήθος και την στάση ζωής του.

Θα τον έχουμε πάντα στην καρδιά μας και θα τρέχουμε στα βήματά του, στους δρόμους που μας άνοιξε!!!

ΔΑΣΚΑΛΕ, Ευχαριστούμε. Ο Παράδεισος σου ανήκει!!!

Γιώργος Ζαχαριάδης Παναγιώτης Σκουλής