Το λάθος Γιοβάνοβιτς δεν ήταν ο Ιωαννίδης - Σηκώνεις τα χέρια ψηλά στον Παναθηναϊκό... μεγαθήριο η Μπράγκα!

Ίσως τώρα που πέρασε λίγο η φούρια των πρώτων ωρών, να μπορέσουμε να μιλήσουμε λίγο πιο ψύχραιμα και καθαρά για τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ μετά και την δεύτερη ήττα από την Μπράγκα αυτή τη φορά μέσα στο ΟΑΚΑ.

Και επισημαίνω επί τούτου την λέξη «αποκλεισμό», αφού απ' ότι φαίνεται ακόμα και αυτό θα πρέπει να το επαναλαμβάνουμε, καθώς με βάση τον απόηχο και τα όσα διαβάσαμε και ακούσαμε μετά το παιχνίδι, ίσως μερικοί να νομίζουν ότι τελικά ο Παναθηναϊκός... προκρίθηκε.
Αυτό πάλι κι αν είναι...
Φαίνεται πως πια δεν αρκεί να σχολιάζουμε το τι είδαμε και το το έγινε σε κάθε παιχνίδι.
Θα πρέπει πρώτα να... συμφωνήσουμε (και να... θυμίσουμε κιόλας) και για το τι είδαμε και για το τι έγινε, ακόμα και για το... πόσο ήρθε τελικά ένα παιχνίδι, πριν μπούμε στο σχολιασμό γ' αυτό.

Κι αυτό ακριβώς είναι μια πρώτη ίσως εξήγηση και για τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού.
Η διαμόρφωση δηλαδή μιας εντελώς εικονικής πραγματικότητας από το περίγυρο και τα "επιτελεία της επικοινωνίας της συμφοράς" του Παναθηναϊκού, που ένα σημείο και μετά είναι τόσο ισχυρά που διαπερνούν ακόμα και την ίδια την ομάδα και τους ανθρώπους της.

Για παράδειγμα, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά ο Παναθηναϊκός και συγκεκριμένα ο Γιοβάνοβιτς, επέλεξε για το παιχνίδι του ΟΑΚΑ μια τακτική που περισσότερο ταίριαζε σε μια ομάδα που είχε κερδίσει και απλά έπρεπε να "συντηρήσει" το παιχνίδι και αν κάποια στιγμή βάλει και ενα γκολ για να σιγουρέψει την πρόκριση ακόμα καλύτερα, παρά σε ομάδα που πρέπει αναγκαστικά να ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΜΕ ΔΥΟ ΓΚΟΛ ΔΙΑΦΟΡΑ για να πάρει την πρόκριση.

Ο Παναθηναϊκός δηλαδή έπαιξε όπως έπρεπε να παίξει η... Μπράγκα, που μάλλον με έκπληξη είδε τον αντίπαλό της να φέρνει το παιχνίδι από μόνος του στα μέτρα που αυτή ήθελε να φέρει και που τελικά το κατάφερε χωρίς κόπο και μόχθο.

Καλύτερη απόδειξη γι' αυτό από την επιλογή των προσώπων στην μεσαία γραμμή δεν υπάρχει.
Καθώς ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε εκεί με τρία χαφ, από τα οποία ΚΑΝΕΝΑ δεν χαρακτηρίζεται για την συμμετοχή του στο σκοράρισμα και δεν πατάει περιοχή.
Αποτέλεσμα, ο έρμος ο Ιωαννίδης που μαζί με τον Βαγιαννίδη ήταν οι ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ παίκτες του Παναθηναϊκού που έτρεχαν και έπαιζαν όπως έπρεπε σε ένα επιθετικό παιχνίδι μιας ομάδας που ήθελε πάση θυσία νίκη με δύο γκολ διαφορά, να απουσιάζει εντελώς τελικά από τον χώρο της περιοχής των Πορτογάλων.
Κι αυτό γιατί αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει όλες του τις δυνάμεις, την τεχνική και το πάθος στο να... οργανώνει το παιχνίδι, να κρατάει μπάλα ανάμεσα από δυο και τρεις και τέσσερις κάποιες φορές αντιπάλους του, μπας και μπορέσει να δημιουργήσει χώρους και να βρει πάσες για τους υπόλοιπους.
Που δυστυχως ακόμα και όταν το κατάφερνε και το κατάφερε αρκετές φορές, να μην βρίσκει πια συμπαίκτες του μέσα στην αντίπαλη περιοχή και οι πάσες του να είναι και πάλι πλάγια και πίσω και φτου κι απ΄ την αρχή.
Ο καλύτερος παίκτης σου δηλαδή και αυτός από τον οποίο περίμενες να σου βγάλει και το γκολ ή τα γκολ, αναλώθηκε αναγκαστικά και τον "καταδίκασες" να κάνει την δουλειά και τις δουλειές που έπρεπε να κάνουν ο Μπερνάρ, ο Βιλένα και ο Πέρεθ κατα κύριο λόγο ή οι Παλάσιος και Μαντσίνι κατά δεύτερο.

Την ίδια στιγμή τα ΔΥΟ ΜΟΝΑΔΙΚΑ σου χαφ που αποδεδειγμένα και τρέχουν και συμμετέχουν ενεργά τόσο στο ανασταλτικό όσο και στον δημιουργικό σου παιχνίδι και κυρίως ΠΑΤΑΝΕ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΣΚΟΡΑΡΟΥΝ, δηλαδή ο Τζούρισιτς και ο Τσέριν ήταν στον... πάγκο περιμένοντας την... συνηθισμένη πια ώρα των αλλαγών ανεξαρτήτων εξέλιξης του παιχνιδιου, εκεί κατά το... 70' του κάθε αγώνα.

Ήταν λοιπόν από την αρχή εντελώς λάθος το σκεπτικό και η τακτική που επέλεξε ο Παναθηναϊκός, για το παιχνίδι με την Μπράγκα στο ΟΑΚΑ.
Τωρα, ήταν αυτό αποτέλεσμα μια λάθος εκτίμησης, ήταν αποτέλεσμα... συγκυριών, ή ήταν αποτέλεσμα ενός κλίματος απίστευτης θριαμβολογία και παραφροσύνης που ακολούθησε το πρώτο παιχνίδι στην Πορτογαλία, ένα παιχνίδι δηλαδή που ΕΧΑΣΕΣ και απλά αντί να σου ξεφύγει σε σκορ μη αναστρέψιμο της τάξης του 3-0 και 4-0 κατάφερες στο τελευταίο λεπτό της παράτασης να βάλεις ένα γκολ και αυτό αντιμετωπίστηκε με κραυγές, αλλαλαγμούς, άρθρα και διθύραμβους που ο Παναθηναϊκός δεν είχε δει ούτε κι όταν έπαιρνε προκρίσεις στους οκτώ και τους τέσσερις του Τσάμπιονς Λιγκ και όλος αυτός ο παραλογισμός και η μέθη διαπέρασε και επηρέασε και το ποδοσφαιρικό τμήμα τον Γιοβάνοβιτς και τους παίκτες του δηλαδή, τι να σας πω, θα σας γελάσω.

Το φοβερό όμως είναι, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΊΔΙΟ πράγμα συνεχίστηκε και μετά τον δεύτερο παιχνίδι την ΝΕΑ ΗΤΤΑ και τον ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ του Παναθηναϊκού από την Μπράγκα.

Η Μπράγκα κατ' αρχήν παρουσιάστηκε σαν ένα φοβερό και τρομερό μεγαθήριο που ο Παναθηναϊκός όχι απλά... το κοίταξε στα μάτια (ο Χριστός και η Παναγία δηλαδή, ο Παναθηναϊκός, λέει, κοίταξε στα ίσια στα μάτια την... Μπράγκα, μιλάμε αυτό δεν το λεγαμε ούτε όταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε κόντρα στην Ρεάλ, την Γιουβέντους, την Μάντσεστερ και την Μπαρτσελόνα) αλλά την... ισοπέδωσε κιόλας.

Είναι κρίμα και άδικο έβλεπα και διάβαζα μετά το παιχνίδι, που αποκλείστηκε ο Παναθηναϊκός.

Τώρα πως είναι κρίμα και άδικο που αποκλείστηκε μια ομάδα που σε δύο παιχνίδι έχασε ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ μέσα κι έξω από την έδρα της και δεν ήταν κρίμα και άδικο να έμενε έξω η ομαδα που ΚΕΡΔΙΣΕ και τα δύο παιχνίδια, αυτό μάλλον στην σφαίρα της ψυχιατρικής θα πρέπει να τρέξουμε για να βρούμε την εξήγησή του.

Έχασε στα σημεία και στις... λεπτομέρειες την πρόκριση είπαν πάλι ο Παναθηναϊκός.

Κι εκεί πια σηκώνεις τα χέρια.

Κριμα κι άδικο ή έχασε στα σημεία μια πρόκριση, λες για μια ομάδα που μετά από δύο ισοπαλίες στις οποίες και στις δύο ήταν ισοπεδωτικά καλύτερη αλλά έχασε στα... πέναλτι, η για ομάδα που έφτασε τελικά την πρόκριση στο γκολ, είχε τρία χαμένα τετ-α-τετ ή ένα πέναλτι και δυο δοκάρια και όχι για μια ομάδα που έχασε και στα δύο παιχνίδια και αποκλείστηκε τελικά με 3-1 συνολικά γκολ.

Αυτός ο αποκλεισμός είναι ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ η φυσιολογική κατάληξη και το αποτέλεσμα των όσων έγινα μέσα στο γήπεδο και στα δύο παιχνίδι και τίποτα παραπάνω.

Τώρα αν όλοι αυτοί είδαν δύο άλλα ματς, ή είδαν τα δύο ματς και μετά κάθισαν και φαντάστηκαν δύο διαφορετικά παιχνίδια για να φέρουν στα μέτρα τους και τον σχολιασμό, τι να σας πω, όρκο πια δεν παίρνω για κανένα και για τίποτα.

Η ουσία είναι, πως ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, ουσιαστικά έχει ΜΙΑ μόνο κλασική ευκαιρία για γκολ πριν δεχθεί αυτός το γκολ, αυτή του Βαγιανίδη που έβγαλε εντυπωσιακά ο γκολκίπερ της Μπράγκα και έχει και δυο τρεις πολύ καλές στιγμές πράγματι, αλλά στιγμές προυποθέσεων δημιουργίας κλασικής ευκαιρίας που ποτέ όμως δεν ολοκληρώθηκαν σε τέτοιες φάσεις. Καθώς κλασική ευκαιρία δεν είναι σέντρα που... δεν την πρόλαβε ο παίκτης σου, κλασική ευκαιρία είναι να προλάβει ο παίκτης σου την σέντρα και να αστοχήσει μετά από το ένα και τα δύο μέτρα.

Για να ξέρουμε δηλαδή και τι σημαίνουν οι λέξεις που χρησιμοποιούμε, όχι τίποτα άλλο.

Ο Παναθηναϊκός στο συγκεκριμένο παιχνίδι, τις ΤΡΕΙΣ κλασικές του ευκαιρίες για γκολ, τις έκανε ΜΕΤΑ το γκολ που δέχτηκε και όταν πια άφησε ενστικτωδώς κατά μέρος τις τακτικές και τις αναμονές και επιτέθηκε με κάθε τρόπο και όταν ο Σπόραρ που τόσα έχει ακούσει, ήταν πια ΜΟΝΙΜΩΣ μεσα στην αντίπαλη περιοχή και δημιουργούσε αντικειμενικά υπεραριθμίες και απειλή στα αντίπαλα στόπερ και όταν πια είχες μέσα στο παιχνίδι ΚΑΙ ΤΖΟΥΡΙΣΙΤΣ ΚΑΙ ΣΠΟΡΑΡ.

Ίσως εκεί να φάνηκε πιο ξεκάθαρα και πόσο λάθος ήταν η τακτική και οι επιλογές των χαφ από την αρχή του παιχνιδιου, αλλά και το πόσο μέτρια ήταν η Μπράγκα και πόσο ευάλωτη στην άμυνά της που είχε επικεφαλής ένα 40χρονο, αφού χωρίς πλάκα κινδύνεψε κιόλας να βάλει σε αμφισβήτηση μια σίγουρη πρόκριση που για να μην την χασει είχε περιθώριο ακόμα και να δεχθεί δύο γκολ μέσα σε πέντε λεπτά.

Αυτά για την ιστορία.

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός έχασε την πρόκριση, πολύ απλά γιατί στο δεύτερο και κρίσιμο παιχνίδι με την Μπράγκα, δεν βρέθηκε σε καλή μέρα, είχε μόνο τους Ιωαννίδη και Βαγιανίδη να ξεχωρίζουν και σταθερά φυσικά πάντα τον Μπρινιόλι και συνολικά είδε λάθος το παιχνίδι.

Τώρα για τον αν έπρεπε να βγει ο Ιωαννίδης και όλη την κουβέντα που ακολούθησε, για μένα προσωπικά δεν νομίζω ότι αυτό ήταν το σοβαρότερο λάθος του Γιοβάνοβιτς, ούτε αυτό ήταν που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο.

Για μένα το σοβαρότερο που μάλιστα επαναλήφθηκε και στο πρώτο παιχνίδι, ήταν αυτή η περίεργη αδράνεια αντίδρασης και η καθυστέρηση σε διορθωτικές κινήσεις και στα δύο δεύτερα ημίχρονα, όταν έβλεπε όλος ο κόσμος τα χαφ του Παναθηναϊκού να έχουν παραδώσει πνεύμα και ειδικά στο ΟΑΚΑ από το 55 και μετά οι Πορτογάλοι να αλλάζουν πασίτσες ανενόχλητοι και σε στυλ προπόνησης στο χώρο του κέντρου, να φτάνουν για πλάκα και χωρίς αντίσταση έξω από την περιοχή του Παναθηναϊκού και στο ένας με ένα πια με τα στόπερ και τα πλάγια μπακ του και να φωνάζουν ουσιαστικά και τα δύο παιχνίδια σ' αυτό το διάστημα ότι το γκολ... έρχεται, αλλά κανείς από τον Παναθηναϊκό να μην το ακούει.

Αυτά.

Για την συνέχεια και για το τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα ώστε να μην πάει άκλαφτη η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ της συμμετοχής στους ομίλους του Γιουρόπα για για τον Παναθηναϊκό, τις επόμενες μέρες.