Το πρόβλημα του ΠΑΟ είναι ένα και ίδιο σε όλα τα ματς - "Εμπόδιο" ο Μπερνάρ, απογοήτευση ο Σπόραρ

Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό τα πράγματα είναι απλά και δεν πρόκειται ούτε για θέμα... ψυχής, ούτε για θέμα... νοοτροπιας και όλα αυτά τα κλασσικά που ακούμε και διαβάζουμε μετά από κάθε κακό αποτέλεσμα των περισσοτέρων ελληνικών ομάδων στο πρωτάθλημα.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψουμε να προσπαθούμε να εξηγήσουμε και να περιγράφουμε το ποδόσφαιρο σαν να πρόκειται για το... Επος στο Αλβανικό μέτωπο ή την... μάχη στα Δερβενάκια.
Ούτε γίνεται οι παίκτες να αλλάζουν τόσο πολύ μέσα σε λίγες μέρες από πλευράς νοοτροπίας και ψυχής, ώστε να είναι λιοντάρια με ψυχή και νοοτροπία την μια αγωνιστική και να είναι... γατάκια χωρίς την νοοτροπία του πρωταθλητή σε πέντε μέρες.
Καλά όλα αυτά για να γεμίζουμε με... ανώδυνες προσεγγίσεις τον κόσμο, αλλά καμία από' αυτές τις προσεγγίσεις δεν εξηγεί την πραγματικότητα που βλέπουμε στο χορτάρι.

Και η ισοπαλία, η οδυνηρή ισοπαλία του Παναθηναϊκού με τον Βόλο, ακριβώς εκεί έχει την εξήγησή της.
Στην πραγματική εικόνα του Παναθηναϊκού στο χορτάρι και μάλιστα όχι μόνο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά και σε όλα σχεδόν τα τελευταία του παιχνίδια.
Εκεί που ανάλογα με το αποτέλεσμα, με τις... ψυχές και τις... νοοτροπίες ξεπερνάγαμε τους σκοπέλους να μιλήσουμε ειλικρινά για το τι βλέπαμε, αλλά που όταν έρχεται η στραβή, τίποτα απ' όλα αυτά δεν μοιάζει αρκετό και ικανό για να δώσει εξηγήσεις και ερμηνείες.

Το πρόβλημα λοιπόν του Παναθηναϊκού είναι ένα και βασικό, έτσι τουλάχιστον όπως εμφανίστηκε από τον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος και σε ΌΛΑ σχεδόν τα παιχνίδια από εκείνο το σημείο και μετά.
Και είναι η μεσοεπιθετική και δημιουργική λειτουργία του. Εκεί όπου όσο περνούσαν οι αγωνιστικές, φαινόταν όλο και περισσότερο πως η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών που διαθέτει εκεί, είναι μάλλον ανεπαρκείς για να τον πάνε σε ψηλά στάνταρ και να του δώσουν την σιγουριά που απαιτείται σε παιχνίδια σαν κι αυτά των πλέι οφ.
Με τρεις βασικά απ' αυτούς να ξεχωρίζουν "αρνητικά" για την προσφορά τους, τουλάχιστον με βάση το όνομα, το συμβόλαιο, τον θόρυβο που έγινε γι' αυτούς στον πρώτο γύρο και την συνολική προσφορά τους.
Κι αυτοί είναι οι Μπερνάρ και Σπόραρ κατά κύριο λόγο και ο Παλάσσιος σε δεύτερο πλάνο.

Ο Μπερνάρ σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν με την απόκτησή του κι όσο κι αν τα "επιτελεία" τραβούσαν απ' τα μαλλιά απλές σχετικά ενέργειες μετά από νικηφόρα αποτελέσματα, η ουσία δεν μπόρεσε να κρυφτεί και ήταν η εξής.
Ο Βραζιλιάνος σε κανένα μεγάλο παιχνίδι και ειδικά στα ντέρμπι δεν μπόρεσε όχι απλά να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του αλλά να κάνει στοιχειωδώς αισθητή την παρουσία του μέσα στο γήπεδο.
Ακόμα χειρότερα έχει φανεί πως όποτε ο Μπερνάρ είναι βασικός στην ενδεκάδα, ο Παναθηναϊκός δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο απ' όταν λείπει, στον δημιουργικό τομέα. Κι αυτό έχει την εξήγησή του, καθώς πέρα από την μέτρια προσφορά του Βραζιλιάνου στην δημιουργία, η παρουσία του δημιουργεί τεράστια προβλήματα στον ανασταλτικό τομέα, με αποτέλεσμα οι δημιουργικές προσπάθειες του Παναθηναϊκού να ξεκινάνε συνήθως "στριμωγμένες" και υπό πίεση από τον αντίπαλο, με συνέπεια να μην έχουν και τις καλύτερες προδιαγραφές στην συνεχεια τους.

Σε ότι έχει να κάνει με τον Σπόραρ τώρα.
Είναι ίσως η μεγαλύτερη απογοήτευση των καλοκαιρινών μεταγραφών καθώς σε καμία περίπτωση και με εξαίρεση κάποια δεκάλεπτά στον πρώτο γύρο και τις... εκτελέσεις πέναλτι, δεν έπεισε ότι μπορεί ο Παναθηναϊκός να στηριχτεί πάνω του στον εκτελεστικό τομέα.
Κι αρκεί κάποιος να σκεφτεί που θα ήταν από πλευράς σκοραρίσματος, αποτελεσμάτων και γενικότερα ο Παναθηναϊκός, αν δεν είχε την τύχη να έρθει στο προσκήνιο από... σπόντα ο Ιωαννίδης και να του λύσει τα χέρια σε όλο σχεδόν το δεύτερο γύρο, όταν ο Σπόραρ είχε σιγήσει εντελώς είτε λόγω ντεφορμαρίσματος, είτε λόγω των συχνών απουσιών του λόγω τραυματισμών.

Τέλος και σε σχέση με τον Παλάσιος.
Ο Αργεντίνος τελείωσε την περσινή σεζόν με πάρα πολλές υποσχέσεις ότι ο Παναθηναϊκός βρήκε στο πρόσωπό του ένα πραγματικό πολυεργαλείο και ηγέτη στην επιθετική του γραμμή, συνέχισε περίπου στο ίδιο τέμπο στο ξεκίνημα της σεζόν, αλλά από τον τραυματισμό του και μετά και ειδικά στο δεύτερο γύρο, έχει αναλωθεί σε πολλές προσπάθειες, σε αρκετό τρέξιμο, αλλά σε ελάχιστη προσφορά και δημιουργικά και από πλευράς σκοραρίσματος.

Όταν λοιπόν από τους πέντε βασικούς μεσοεπιθετικούς σου, οι τρεις είναι μονίμως μέτριοι ή και αρνητικοί, τότε είναι έυκολη η εξήγηση των δυσκολιών που παρουσιάζει δημιουργικά και από πλευράς σκοραρίσματος ο Παναθηναϊκός. Κι αυτό εξηγεί ίσως και το γιατί ο Γιοβάνοβιτς στα περισσότερα ντέρμπι εμφανίζει τον Παναθηναϊκό αρκετά... φοβικό και με κύριο στόχο να μην χάσει, αφού είναι ολοφάνερο ότι έχει καταλάβει πως δεν μπορεί να στηριχτεί σε μια τολμηρή τατική αναζήτησης της νίκης με ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και αρκείται στο μικρότερο κακό κι από κει και πέρα αν... κλέψει και την νίκη τη έκλεψε.

Προφανώς και ο Παναθηναϊκός θα πάει μέχρι τέλους της σεζόν "παρέα" με τα συγκεκριμένα προβλήματα. Αντικειμενικά δεν μπορεί να αλλάξει τώρα κάτι.
Αυτό όμως που μπορεί να κάνει, είναι με την συνολική του παρουσία σαν ομάδα και με κάποιες αλλαγές στην τακτική του, να "καλύψει" όσο περισσότερο μπορεί τις συγκεκριμένες αδυναμίες και να τις... αναπληρώσει με μια διαφορετική προσέγγιση, τακτική και λογική στο παιχνίδι του.