Το καλά μελετημένο παραλήρημα Λουτσέσκου και η αποτυχημένη απομίμηση της χειρονομίας Μουρίνιο

Ο πρώτος προπονητής της Ιστορίας, που διαμαρτυρήθηκε, γενικώς και αορίστως προς τη διαιτησία με σταυρωμένα χέρια, θέλοντας συμβολικά να σχηματίσει ένα ζευγάρι χειροπεδών, αλλά και να στείλει το μήνυμα «ελάτε να με συλλάβετε» ήταν, ποιος άλλος (;), ο sui generis Πορτογάλος, Ζοσέ Μουρίνιο.

Ήταν Φεβρουάριος του 2010 στο «Μεάτσα», κατά τη διάρκεια ενός Ίντερ- Σαμπντόρια όταν σε διάστημα μόλις 7 λεπτών, για την ακρίβεια στο 31’ και το 38’ του πρώτου ημιχρόνου, ο διαιτητής Ταλιαβέντο ανέμιζε στην ατμόσφαιρα του Μιλάνο πρώτα μία κόκκινη κάρτα στα μούτρα του Σάμουελ, ύστερα μία δεύτερη σ’ εκείνα του Κόρντομπα αφήνοντας, με συνοπτικές διαδικασίες τους Nerazzurri με 9 παίκτες. Έξαλλος ο Μουρίνιο εκτινάχτηκε από τον πάγκο του, κατευθύνθηκε απειλητικά προς τον διαιτητή, αντίκρισε όμως κι εκείνος άλλη μία κόκκινη διασχίζοντας ύστερα την απόσταση, από τον πάγκο, έως τα αποδυτήρια σχηματίζοντας την πλέον διάσημη χειρονομία των σταυρωμένων χεριών.

Για τους λάτρεις των στατιστικών, παράδοξο και τρελό όσο θέλουμε, εκείνο το Ίντερ- Σαμπντόρια, παρόλο το 9 εναντίον 11 είχε λήξει απρόσμενα 0-0. Σημειολογικά όμως, το πραγματικό «ηθικό δίδαγμα» εκείνης της συμβολικής χειρονομίας θα γινόταν γνωστό μόνο μερικά χρόνια αργότερα όταν ο Πορτογάλος το ξανά έκανε κατά τη διάρκεια αγώνα της Τσέλσι. «Για ποιες χειροπέδες και για ποιο ελάτε να με συλλάβετε, μου μιλάτε; Το έκανα αποκλειστικά και μόνο για ‘μαύρη διαφήμιση’: πως αλλιώς θα έδειχνα στον κόσμο το πανάκριβο ρολόι του προσωπικού μου χορηγού;».

Ακριβώς έτσι, λοιπόν και ο Ραζβάν στη «Λεωφόρο». Δεν είχε βρει την κατάλληλη ευκαιρία να δείξει το, επίσης πανάκριβο κόσμημα γύρω από τον καρπό του και την βρήκε στο 95’.05’’, όταν δηλαδή ο Γερεμέγιεφ ισοφάριζε σε 2-2 για τον Παναθηναϊκό στερώντας από τον ΠΑΟΚ τη χαρά να φύγει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά νικητή από το «Απόστολος Νικολαΐδης».

Τότε είναι που ο Ρουμάνος προπονητής (σε γενικές γραμμές, αντικειμενικά καλός, όχι όμως τόσο όσο ο πατέρας του Μιρτσέα), έχασε το φως του και επιδόθηκε σ’ ένα ντελίριο άτοπων και άστοχων δηλώσεων περί εχθρικής διαιτησίας, προς την ομάδα του ή ευνοϊκής προς τον Παναθηναϊκό. Λες και θα είχε κανένα ιδιαίτερο όφελος ο Πορτογάλος ρέφερι, Τιάγκο Μαρτίνς για το ποιος θα κέρδιζε το ντέρμπι. Το ίδιο αντίστοιχα, εάν ένας Έλληνας καλείτο να σφυρίξει ένα Πόρτο- Μπενφίκα ή ένα Σπόρτινγκ Μπράγκα.

Για τον Λουτσέσκου όμως, το γκολ του Παναθηναϊκού δεν έπρεπε να είχε μετρήσει, γιατί μπήκε σε «νεκρό χρόνο», δηλαδή πέντε (ολόκληρα) δευτερόλεπτα, μετά τα 5 λεπτά των καθυστερήσεων που κράτησε ο Πορτογάλος. Αντί όμως να τα βάλει με τους παίκτες του, που είχαν χάσει νωρίτερα δύο, με τρεις ευκαιρίες να φύγουν από την Αθήνα ακόμη και με το 1-3 στις αποσκευές του, εφηύρε ξαφνικά, και από το πουθενά μία εντελώς φτηνή, άτοπη και άστοχη δικαιολογία. Εκτός και αν το, πανάκριβο ρολόι του έδειξε άλλο λεπτό και εντελώς διαφορετικά δευτερόλεπτα από το απλό, συμβατό του διαιτητή. Τότε, μάλιστα: να μας το επιδείξει και να μας το ξανά επιδείξει όσο θέλει. Να το πάει όμως πρώτα για σέρβις, να του ρίξουν καλού, κακού μία ματιά, γιατί ακόμη και τα κοσμήματα, καμία φορά «χάνουν»…