Το ποδόσφαιρο βρήκε μπόσικο τον Γιοβάνοβιτς - Δεν πας πουθενά με Βιλένα, Πέρεθ

Από το παιχνίδι με την Ρεν και την βαριά ήττα του Παναθηναϊκού, αλλά και γενικότερα από την βραδιά των ευρωπαϊκών αναμετρήσεων των ομάδων μας, προκύπτουν -για μια ακόμα φορά- μερικά βασικά συμπεράσματα.

Το πρώτο είναι γενικό και έχει να κάνει συνολικά με τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες μας και ειδικά αυτές του τέως ΠΟΚ.

Οι ομάδες αυτές λοιπόν, που τις αποθεώνουμε και ανεβάζουμε στα ύψη τα αστέρια τους, τους προπονητές και όλο το σταφ τους και που... τίποτα, τίποτα δεν τις σταματά όταν βρίσκουν στο διάβα τους τους Παναιτωλικούς, του Ατρόμητους, του Πανσερραϊκούς και τις Λαμίες, όταν βγαίνουν παραέξω και πάνε στην Ευρώπη, φαίνονται και συμπεριφέρονται σαν ομαδούλες της σειράς και συνήως κάτω και του μετρίου, ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν μέτριες και σαν όνομα και σαν δυναμικότητα ευρωπαϊκές ομάδες.

Πολύ περισσότερο, που αυτές οι μέτριες ευρωπαϊκές ομάδες, ακόμα και όταν βρίσκονται σε κακή κατάσταση και περνάνε αγωνιστική κρίση, βλέπουν αυτές τις περιβόητες "ομαδάρες μας" σαν... ξερολούκουμο και σαν ευκαιρία να γελάσει και αυτών λίγο το χειλάκι τους, από τις σφαλιάρες που τρώνε την μία μετά την άλλη στα πρωταθλήματα΄τους.

Όσα φτιασίδια και αν βάλουμε, όσες χαζές και άμπαλες θεωρίες και αν αναπτύξουμε για να χρυσωσουμε το χαπι, η σκληρή πραγματικότητα για το ελληνικό ποδόσφαιρο το οποίο έχει πάρει εδώ και χρόνια διαζύγιο με την ποδοσφαιρική λογική και αναλώνεται μόνο στο ποιος θα επικρατήσει... εξωαγωνιστικά, αυτή είναι και καμιά άλλη.

Το δεύτερο για να περάσουμε και στον Παναθηναϊκό πιο συγκεκριμένα έχει να κάνει με τα εξής.

Όταν στο πρώτο παιχνίδι με την Ρεν στην Λεωφόρο, αντί να δεις πως έχασες και τι έκανες λάθος, αφήνεσαι στην... αγκαλιά των "διευθύνσεων επικοινωνίας" και των κολαούζων τους και πιστεύεις αυτά που διαβάζεις και ακούς, ότι δηλαδή την Ρεν την... ισοπέδωσες στην Λεωφόρο, έπρεπε να της ρίξεις πέντε γκολ αλλά έχασες γιατί ήσουν... άτυχος και ήταν κι αυτός ο διαιτητής... βαλτός να σε καταστρέψει, τότε δεν είναι περίεργο που πας στην Γαλλία και κάνεις ακριβώς τα ίδια λάθη και παρουσιάζεις την ίδια ακριβώς εικόνα με το παιχνίδι στην Λεωφόρο, εισπράττοντας έτσι μια ξεγυρισμένη τριάρα από μια ομάδα που παίζει από το πρώτο μισάωρο σχεδόν με δέκα παίκτες και που φέτος από την αρχή της σεζόν έχει κάνει μόλις ΠΕΝΤΕ ΝΙΚΕΣ σε όλες τις διοργανώσεις εκ των οποίων τις δύο με σένα.

Έτσι είναι αυτά, το ποδόσφαιρο δεν καταλαβαίνει από επικοινωνίες και "προστασίες" το ποδόσφαιρο δεν το νοιάζει αν ξαφνικά αποφάσισες ότι αντί γιά την σοβαρότητα, την ποδοσφαιρική λογική και την δουλειά σου, είναι... καλύτερο, προτιμότερο και κυρίως πιο... ασφαλές για το μέλλον σου στην ομάδα, το να γίνεις "κολλητός" με την "επικοινωνία" και τους επίσημους και ανεπίσημους εκπροσώπους της και έτσι αν σε βρει μπόσικο και καταλάβει ότι το περιφρονείς σε τιμωρεί και παραδειγματικά μάλιστα.

Και τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον Γιοβάνοβιτς, το ποδόσφαιρο σαν άθλημα και λογική, τους βρήκε και τους δυο μπόσικους στο παιχνίδι με την Ρεν χθες.

Και δεν είναι φυσικά το λάθος του Μπρινιόλι, ή τα λάθη που έκανες στις φάσεις των γκολ που δέχτηκες που σε καταδίκασαν στην ήττα.

Αυτά είναι λόγια του αέρα και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε για να γλυκάνουμε όσο γίνεται το πράγμα και να μην μιλήσουμε για την ουσία.

Και η ουσία είναι, ότι εντελώς περίεργα και χωρίς κανένα προφανή λόγο, ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει κόντρα στην Ρεν, επιμένοντας σε ένα σχήμα στα χαφ, που όποτε χρησιμοποιήθηκε φέτος αποδείχτηκε καταστροφικό.

Με Πέρεθ και Βιλένα ταυτόχρονα κιόλας στην τριάδα των χαφ, δεν μπορείς να πας πουθενά με αντιπάλους κανονικές ομάδες και όχι τα... εγχώρια λιμα που τρέχουν σε ρυθμούς βάδην και παίζουν σε ρυθμούς... φιλικών προετοιμασία το καλοκαίρι.

Εκεί ναι, μπορεί και να το... καλύψεις το πράγμα, να μην φανεί η αδυναμία και με την βοήθεια και δυο-τριών πανομοιότυπων άρθρων αν σου κάτσει και το αποτέλεσμα, να βγεις και... άρχοντας από πάνω.

Στην Ευρώπη όμως τέτοια δεν συγχωρούνται.

Στην Ευρώπη ακόμα και οι μέτριες ομάδες, πρώτον τρέχουν και δεύτερον ξέρουν και μπορούν να κάνουν μέσα στο γήπεδο τα στοιχειώδη.

Το αποτέλεσμα φάνηκε και χθες.

Και δεν είναι μόνο τα ατομικά λάθη και των δύο συγκεκριμένων.

Είναι η συνολική παρουσία ή πιο σωστα ΑΠΟΥΣΙΑ μέσα το παιχνίδι, σε σημείο που ακόμα και με δέκα παίκτες η Ρεν να κάνει παρελάσεις στο χώρο της μεσαίας γραμμής, ενώ την ίδια ώρα στριφρογύριζες γύρω-γύρω έξω από την περιοχή της χωρίς να απειλείς, αλλά πιθανό να άκουγες και την... μετάδοση του παιχνιδιού που μας έλεγε κάθε ένα λεπτό ποσο... ψύχραιμα κυκλοφορείς την πάλα, πόσο... κυριαρχικός και με την κατοχή όλη δικιά σου ήσουν στο παιχνίδι, ΟΠΌΤΕ "κοιμήθηκες" ήσυχος ότι που θα πάει, κάτι θα γίνει και πάλι θα το πάρουμε το αποτέλεσμα.

Το χειρότερο είναι, πως ακόμα και όταν σου πέρασε σαν... υποψία ότι ίσως κάτι δεν πάει καλά στην μεσαία γραμμή, άφησες μέσα και τους δύο βραδυκίνητους και άφαντους Βιλένα και Πέρεθ και έβγαλες τον μοναδικό που αποδεδειγμένα μπορεί και να τρέχει και να βοηθάει σε άμυνα και επίθεση τον Τσέριν.

Κι όταν πια το παιχνίδι σου γύρισε, εκεί για μια ακόμα φορά η αντίδρασή σου ήταν πανομοιότυπη με το πρώτο παιχνίδι στην Λεωφόρο, παρ' ότι και εκεί φάνηκε ότι αυτό δεν βοήθησε και σου στοίχισε την ήττα.

Έξω και ο Παλάσιος και ο Μπερνάρ με το σκορ 3-1 σε βάρος σου (!!!!!) και μέσα για μια ακόμα φορά ο έρμος ο Μαντσίνι που "μονιμοποιήθηκε' πια σαν αλλαγή, μέσα ο Αίτορ που ακόμα και μικρά παιδιά έχουν καταλαβει πια πως ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, δεν έχει επανέλθει ο άνθρωπος και είναι σαν να παίζεις με δέκα όταν μπαίνει στο γήπεδο και φυσικά κερασάκι στην τούρτα ο Σπόραρ, ο... κίλερ της Λαμίας για να έχουμε προφανώς και κάποιον να... χάνει καμιά ευκαιρία αν καταφέρουμε να την δημιουργήσουμε και να τραβήξουμε ΞΑΝΑ τον Ιωαννίδη μακριά από την περιοχή του αντιπάλου μας μην τυχόν και... μας ξελασπώσει για μια φορά ακόμα.

Μετά από' αυτά, δεν ξέρω ειλικρινά τι θα μπορούσε να περιμένει ο Παναθηναϊκός, εκτός από το μοιραίο, να πάει δηλαδή "ανενόχλητο και απαράλλαχτο" το παιχνίδι μέχρι την λήξη του και να χάσει για δεύτερη φορά απ' αυτή την Ρεν.

Φυσικά, όλα ανοιχτά είναι ακόμα κι αν όχι όλα, έστω δεν χάθηκε μαθηματικά ακόμα η ιστορία.

Αν όμως και πάλι αφεθείς στην αγκαλιά της... επικοινωνίας και πιστέψεις σαν Παναθηναϊκός, σαν ομάδα και σαν τεχνική ηγεσία, ότι όλα τα παραπάνω... δεν έγιναν ή είναι έστω... αποτέλεσμα εμπαθούς προσέγγισης κάτι μυστήριων στο παιχνίδι και απλά έκανες κάποια μεμονωμένα λαθάκια ή ήσουν... απλά αυτόχειρας όπως σου λένε από χθες βράδυ, τότε δύσκολα θα ανατρέψεις την κατάσταση.

Και μια και είπα... αυτόχειρας γιατί έτυχε να το δω κάπου.

Κοιτάξτε να δείτε φίλοι μου, αυτό το σινάφι μου δεν φτάνει που πάει τρελάνει και να χαζέψει εντελώς -και δυστυχώς όχι μόνο... ποδοσφαιρικά αλλά γενικότερα- τον κόσμο με αυτά που του λέει και του γράφει καθημερινά, θα τον κάνει σε λίγο να μην ξέρει ούτε ελληνικά και να αγνοεί παντελώς την σημασία και ερμηνεία των λέξεων που του σερβίρει.

Αυτόχειρας ποδοσφαιρικά λοιπόν, είναι κάποιος που σε ένα παιχνίδι έχει δέκα δοκάρια και πέντε χαμένα πέναλτι, κάνει εξηντα τρεις ευκαιρίες, αλλά... κάπου στο τέλος κάνει μια γκέλα τρώει ένα γκολ και χάνει το παιχνίδι.

Αυτόχειρας δεν είσαι όταν μια ομάδα με δέκα παίκτες σου κάνει τρία γκολ για πλάκα, χάνει τρία τέσσερα ακόμα και εσύ την έχεις απειλήσει μια φορά με πέναλτι και μια φορά εκεί προς το τέλος με την ευκαιρία του Σπόραρ.

Αυτόχειρας για μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός είναι να παίζεις με τον Παναιτωλικό, την Λαμία, τον Βόλο και λοιπά στην Λεωφόρο να χάνεις εκατόν τριάντα δύο κλασικές ευκαιρίες, να προηγείσαι 1-0 και στο τελευταίο λεπτό να κάνεις αυτογκόλ και να χάνεις την νίκη.

Κι όχι να παίζεις με μια γαλλική ομάδα από την οποία χάνεις δύο φορές σε δεκαπέντε μέρες και εκτός λεδρας και στην Λεωφόρο.

Εκεί απλά είσαι στην καλύτερη περίπτωση χειρότερος σαν ομάδα και στην χειρότερη, ακόμα λίγος για σοβαρές αποστολές στην Ευρώπη.

Για να μην ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε δηλαδή.

Όχι για το ποδοσφαιρο, αλλά απλά για την... ελληνική γλώσσα, τις λέξεις της και το τι σημαίνουν!