Δεν είναι ίδιος ο Γιοβάνοβιτς - Ακατανόητες επιλογές, επιμονές σε... αγαπητικούς

Η μπάλα και το ποδόσφαιρο γενικότερα, έχουν ένα καλό και ένα κακό.

Για να ξεκινήσουμε από το κακό, δεν καταλαβαίνουν τίποτα από... επικοινωνίες, δημοσιογράφους, οπαδούς, παράγοντες και πάει λέγοντας και ότι είναι να κάνουν θα το κάνουν δε πα να χτυπιούνται όλοι οι παραπάνω και να δημιουργούν εικονικές πραγματικότητες και ροζ συννεφάκια για να κάθονται αναπαυτικά οι αφελείς και να περνούν την ώρα τους.

Σε ό,τι έχει να κάνει με το καλό τώρα.
Η μπάλα ποτέ δεν σε πιάνει... εξαπίνης για να σε κοροϊδέψει και πάνω απ' όλα έχει αυξημένο το αίσθημα της δικαιοσύνης.
Έτσι συνήθως, ακόμα και όταν την περιφρονείς σαν κανόνες και λογική και πάλι σου δίνει μια και δυο ευκαιρίες μπας και συνέλθεις προειδοποιώντας σε.
Τώρα αν εσύ, επιμένεις να περιφρονείς ακόμα και τις... προειδοποιήσεις της, τότε δεν σου φταίει κανένας.
Μόνος σου σκάβεις τον λάκκο σου με τα ίδια σου τα χεράκια, ή έστω με τα... χεράκια στα οποία έχεις εμπιστευθεί τον εαυτό σου, την δουλειά σου, την ομάδα σου, τον κόσμο της.
Κι αυτό ακριβώς έγινε με τον Παναθηναϊκό στο Βικελίδης.

Όταν εδώ και πολύ καιρό, για να μην πω από την νίκη επι της Βιγιαρεάλ και μετά, δεν έχεις κάνει ένα παιχνίδια της προκοπής και αντι να το δεις, να το καταλάβεις, να το δεχτείς, να το επισημάνεις και να το αναλύσεις μπας και ξεπεράσεις το πρόβλημα, εσύ αφήνεσαι στην αγκαλιά και την σιγουριά της επικοινωνίας και στο ότι "δημοσιογράφοι και οπαδοί" είναι "μπετόν-αρμέ" στο να παρουσιάζουν στον κόσμο μια εικονική πραγματικότητα... θριάμβων, τότε δεν σου φταίει κανένας..

Έτσι την μια ξεγελάς τον εαυτό σου με κάτι πεντάρες της πλάκας με τους Παναιτωλικούς και τους Ατρόμητους.

Την άλλη προσυπογράφεις χωρίς δεύτερη σκέψη τις σαχλαμάρες περί "επαγγελματικής νίκης" και "έπαιξε όσο χρειαζόταν" για νίκες με το ζόρι κόντρα σε Λαμίες και Κηφισιές.
Την τρίτη δεν σταυρώνεις νίκη στην Ευρώπη και μιλάς για... αυτοκτονίες και...ατυχίες, μιλάς για... πατήματα στην Ρεν την μέρα που ο τερματοφυλακας σου βγαίνει ο καλύτερος της αγωνιστικής στο Γιουρόπα Λιγκ (προφανώς από το πολύ... πάτημα και την κυριαρχία επί της Ρεν) και δεν βλέπεις την ανημποριά σου σε αυτό το επίπεδο.
Την τέταρτη δεν έχεις κερδίσει όχι απλά ντέρμπι, αλλά συνολικά παιχνίδι με σχετικά ισοδύναμες ομάδες εντός κι εκτός Ελλάδας και λές ότι ήσουν... άτυχος ή έφταιγε ο... κορονοϊός, η κακιά η ώρα και φυσικά παντα η... διαιτησία..

Και τέλος (γιατί από εκεί ουσιαστικά ξεκινάει το πρόβλημα) χάνεις ένα πρωτάθλημα που ήσουν δέκα και δώδεκα βαθμούς μπροστά και στην σούμα της χρονιάς μιλάς για θρίαμβο, φοβερή και τρομερή χρονιά, για... αδικία και για τύχη, αντί να μιλήσεις για πλήρη και παταγώδη ΑΠΟΤΥΧΙΑ και να δεις τι πρέει να αλλάξεις.
Όταν λοιπόν όλες αυτές τις -επιεικώς-προειδοποιήσεις της μπάλας, τις αγνοείς, τις περιφρονείς, τις σκεπάζει και ησυχάζεις επειδη "ελέγχεις" το "ρεπορτάζ σου" και τις αντιδράσεις των οργανωμένων σου, τότε μοιραία φτάνει μια στιγμή που όλες οι δικαιολογίες στερεύουν, όλη η τύχη σου σε εγκαταλείπει και όλες σου οι αδυναμίες, απελπισμένες πλέον που δεν τις βλέπεις και δεν τις διορθώνεις, εμφανίζονται με δραματικό τρόπο και έρχεται και το αποτέλεσμα που δεν έβλεπες ότι ερχόταν και δεν μπορείς να πεις και κουβέντα.

Και επί του προκειμένου τώρα.
ΚΑΙ στο Βικελίδης και έχει σημασία να τονίσουμε αυτό το "ΚΑΙ στο Βικελίδης", ο Παναθηναϊκός έκανε ένα παιχνίδι παρόμοιο με τα προηγούμενα των τελευταίων αγωνιστικών, έκανε λάθη αν όχι "φωτοτυπία" με τα προηγούμενα, τουλάχιστον παρόμοια με τα προηγούμενα και έβγαλε όλες τις γνωστές του αδυναμίες που φωνάζουν μέσα στο γήπεδο στα τελευταία παιχνίδια.
Με λίγα λόγια, πολύ τρέξιμο, πολύ κουβάλημα της μπαλας, αλλά απίστευτη φλυαρία, πολύ τσίκι-τσίκι έξω και μακριά από την αντίπαλη περιοχή και ταυτόχρονα με όλα αυτά, απίστευτα παιδαριώδεις αντιδράσεις ανασταλτικά.
Για μια ακόμα φορά τα χαφ σου έπαιζαν λες και συμμετείχαν σε διαγωνισμό "ποιος θα έχει την μπάλα περισσότερη ώρα στην κατοχή του" χωρίς ουσιαστικά να δημιουργούν και να παράγουν μεσοεπιθετικά.
Για μια ακόμα φορά επίσης, έπαιζες με εξτρέμ που στην ουσία δεν έπαιξαν σαν εξτρέμ επιμένοντας ακόμα και σε κάποιος όπως ο Βέρμπιτς που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να σου βγει σαν ποδοσφαιριστής, ή βάζοντας κάποια στιγμή εκεί τον Μπερναρ που δεν μπορεί να παίξει σαν εξτρέμ.

Τώρα ότι σου λένε μετά το παιχνίδι, ότι κυριάρχησες, ήσουν φοβερός και τρομερός και... αυτοκτόνησες, λέει, γιατί δεν έβαλες δυο και τρία γκολ στο πρώτο ημίχρονο στο οποίο, λέει επίσης, έχασες σωρεία ευκαιριών και εσύ σαν οργανισμός, τεχνική ηγεσία και οπαδοί, τα πιστεύεις, εντάξει.

Έχει την παραδοξότητα του το φαινόμενο, αλλά η ουσία δεν αλλάζει και η ουσία είναι ότι πέρα από το τραγικό δεύτερο σου δεύτερο ημίχρονο στο οποίο όχι δεν έκανες κλασική ευκαιρία αλλά κινδύνεψες στα σοβαρά να συντριβείς από τον Άρη μετά το 2-0, ακόμα και σ΄αυτό το φοβερό και τρομερό σου πρώτο ημίχρονο μετράς (για όσους είδαν το παιχνίδι και όχι γι αυτούς που δεν το είδαν ή το είδαν αλλά περιμένουν την επόμενη για να διαβάσουν... τι είδαν) ΜΙΑ κλασική ευκαιρία με τον Ιωαννίδη, ένα σουτ της απελπισίας από τον Μπερνάρ και την ίδια στιγμή ο... πατημένος και εξαφανισμένος Άρης, μετράει ΔΥΟ τουλάχιστον κλασικές ευκαιρίες και ένα γκολ έστω κι αν αυτό ήρθε από το τραγικό λάθος του Μπρινιόλι.

Και κάτι ακόμα, το πιο σοβαρό απ όλα.
Και λέω το πιο σοβαρό, γιατί αυτό έχει να κάνει με τον προπονητή.
Τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, τον γνωρίσαμε, τον αγαπήσαμε, τον αποθεώσαμε και τον στηρίξαμε σε κάποιες δύσκολες στιγμές του, σαν ένα άνθρωπο, έντιμο, εργατικό, λιγόλογο και πάνω απ'΄όλα σοβαρό στην δουλειά του και στις δηλώσεις του, που έδειχνε να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με το ποδόσφαιρο, τους παίκτες του και την δουλειά του με αυτούς καθημερινά και στην διάρκεια των αγώνων του.
Δεν ξέρω το συνέβη, δεν ξέρω αν φταίει η... προσκόλληση πάνω του από το σκυλολόι της δήθεν Παναθηναϊκοφροσύνης και "επικοινωνίας", δεν ξέρω αν ο άνθρωπος δεν άντεξε και... προσκύνησε κι αυτός τους "προστάτες" που κυκλοφορούν στον Παναθηναϊκό και τους έκανε τόπο να κάθονται και στον... πάγκο του μάλιστα στην διάρκεια των αγώνων, αλλά ο Γιοβανοβιτς πια δεν είναι ο ίδιος.
Δεν είναι ο ψύχραιμος, λογικός και πάνω απ' όλα δίκαιος άνθρωπος που ξέραμε δυο χρόνια.

Ακατανόητες επιλογές, επιμονες στην ενδεκάδα σε γνωστούς... αγαπητικούς της βοσκοπούλας όπου βοσκοπουλα βάλτε χωρίς δεύτερη σκέψη, ΜΜΕ, οπαδούς και "επικοινωνία", λάθη που επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα στις αλλαγές και γενικότερα μια εικόνα ακόμα και των παικτων μέσα στο γήπεδο, που δείχνει ότι κάπου έχει χαθεί ο έλεγχος, η σοβαρότητα, η συνέπεια και η ποδοσφαιρική συμπεριφορά του ποδοσφαιρικού τμήματος συνολικά.

Καθώς μπορεί να το... ξεπερνάμε γιατί το ρεπορτάζ μας "εγγυάται" ότι δεν τρέχει και τίποτα το να πλακώνονται παίκτες μέσα στο γήπεδο και σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση για το ποιός θα χτυπήσει ένα φάουλ.
Μπορεί να κάνουμε πως δεν βλέπουμε την τσαντίλα μερικών όταν γίνονται αλλαγή ή την προκλητική στα όρια της... επίδειξης για σωφρονισμό αδιαφορία κάποιων, που λογίζουν τους εαυτούς τους βασικούς και μπαίνουν σαν... αλλαγή συνήθως.
Αλλα αυτά στον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς τα προηγούμενα χρόνια ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΑΜΕ.
Και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να βλέπαμε κάποια πράγματα που βλέπουμε τώρα από τον Ιβάν.

Όπως για παράδειγμα... αλλαγή αμυντικού χαφ στο 92' κι ενώ χάνεις 2-0 και μάλιστα αντικατάσταση του παίκτη που έκανε λάθος στην αμέσως προηγούμενη φάση.

Αυτή ειδικά η κίνηση του Γιοβάνοβιτς στο Βικελίδης με τον Πέρεθ, δεν ήταν απλά μια λάθος κίνηση.

Αλλά ήταν μια κίνηση που ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ έδειξε ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν λειτουργεί σωστά στην σκέψη, στα αντανακλαστικά, στην ψυχραιμία, στην λογική και στις συμπεριφορά του προπονητή.

Κι αυτό πρέπει πρώτα από όλους να το καταλάβει ο ίδιος, γιατί αν περιμένει να το καταλάβουν και πολύ περισσότερο να του το πουν αυτοί που έχει δίπλα του και τον έχουν μόνο για να τον... αγκαλιάζουν και να του δείχνουν τους... οργανωμένους μετά πό τις νίκες, τότε καλά κρασιά.