"Μονάχα με μια φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε τη θαυμάσια ευτυχία"...

Ο στίχος αυτός ανήκει στον Πάμπλο Νερούντα και θαρρώ πως ταιριάζει γάντι στον Παναθηναϊκό και προσωπικά στον πρόεδρό του, Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Γιατί θα χρειαστεί… φλογερή υπομονή, αν θέλει να κατακτήσει την ευτυχία. Θα έχει; Το γνωρίζει (;) μόνο εκείνος, αλλά -χωρίς την παραμικρή πρόθεση να τον "νουθετήσω" (ποιος είμαι εγώ;)- πρέπει να την έχει…

Ο Παναθηναϊκός απέκτησε, μετά τον Μιχάλη Λούντζη, τον Γιώργο Παπαγιάννη, τον Αντώνη Κόνιαρη και τον Λευτέρη Μποχωρίδη. Κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη μεταγραφή είναι αυτή του Παπαγιάννη, όμως στο μπασκετικό χρηματιστήριο -τη δεδομένη χρονική στιγμή- ο Μποχωρίδης είναι ό,τι καλύτερο (μετα)κινήθηκε στην ελληνική αγορά.

Δεν χρειάζονται συστάσεις για ένα παιδί που όλοι -λίγο πολύ- έχετε δει να παίζει, άρα δεν θα μπω στον κόπο... Θαρρώ πως αν ένας εκ των Μποχωρίδη, Κόνιαρη, Λούντζη έχει ανάλογη διαδρομή με αυτή του Βαγγέλη Μάντζαρη στον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός θα έχει πετύχει στον στόχο του.

Η ελληνοποίηση που οριοθέτησε ως πρώτο στόχο ο πρόεδρος των "πρασίνων" παίρνει σάρκα και οστά, ως εκ τούτου ανακόλουθος -σε όσα δήλωσε στην απολογιστική / προγραμματική συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος του πρωταθλήματος- δεν είναι. Επίσης, οι νταμπλούχοι Ελλάδας γέμισαν με ταλέντα, τα οποία αν αξιοποιηθούν (στο χέρι τους είναι) θα δημιουργήσουν και υπεραξία στο "τριφύλλι".

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη λέει πως σήμερα (εδώ και τώρα) ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος στα χαρτιά. Αυτό μένει να αποδειχθεί στην πράξη, πάνω στο παρκέ, αλλά στη θεωρία οι "ερυθρόλευκοι" έχουν πολύ πιο έτοιμη ομάδα.

Αν συζητούσαμε μόνο για φέτος, θα έλεγα πως ο Παναθηναϊκός χρειάζονταν έναν καλύτερο σουτέρ, ο οποίος μαζί με τον Έι Τζέι Σλότερ θα πλαισίωνε τον ΝτεΜάρκους Νέλσον, αλλά δεν είναι αυτό το πλάνο του Παναθηναϊκού και φαίνεται στην πράξη. Δεν μιλάμε για φέτος, όμως οι δυο τους (Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός) θα αναμετρηθούν ΚΑΙ φέτος…

Για έναν άνθρωπο, όπως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που έχει μεγαλώσει μέσα στον Παναθηναϊκό των έξι ευρωπαϊκών τίτλων, που σε δύο χρόνια έχει κατακτήσει ισάριθμα νταμπλ κι έχει φτάσει παράλληλα στις παρυφές του φάιναλ φορ (δις), έχοντας χτίσει από την αρχή την ομάδα, η προοπτική να χάσει έναν ή και τους δύο εγχώριους τίτλους, ή ακόμα να μείνει κι εκτός Top-16 στην Ευρωλίγκα, είναι δύσκολη.

Εξίσου δύσκολο είναι και το εγχείρημα να μετατρέψεις τον Παναθηναϊκό σε… ΙΕΚ, ακόμα κι αν τον έχεις γεμίσει με ό,τι καλύτερο υπάρχει στη φετινή αγορά. Θέλει κότσια, θέλει αποφασιστικότητα, θέλει… γερό στομάχι.

Χωρίς ακόμα να έχουν ολοκληρωθεί τα ρόστερ των δύο "αιώνιων", αλλά και των αντιπάλων στην πρώτη (δύσκολη) φάση της Ευρωλίγκας, τολμώ να γράψω πως αν ο Παναθηναϊκός κατακτήσει έστω κι έναν τίτλο, θα μιλάμε για το… άγγιγμα του Μίδα, αλλά αντί για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα αναφερόμαστε στον διοικητικό ηγέτη των "πρασίνων". Προσωπική μου άποψη (λίγο πρώιμη, ως εκ τούτου επισφαλής) θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να φτάσει έστω σε μια εκ των τριών κορυφών.

Δεν ανήκω σε αυτούς που ασκούν επιρροή στον κ. Γιαννακόπουλο, όμως αν μου ανέλυε το πλάνο του για τον Παναθηναϊκό της επόμενης μέρας, έτσι όπως αυτό ξεδιπλώνεται μέσω των μεταγραφικών κινήσεων, θα το συνυπέγραφα 100%. Γνώμη μου είναι πως οι "πράσινοι" κακώς… βγήκαν από την αγορά στο τέλος της θητείας του "Ζοτς", χάνοντας παίκτες όπως ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης, ακόμα κι ο Σλούκας ή ο Κατσίβελης. Άρα πολύ καλά πράττουν φέτος.

Ζητούμενο, για να επιστρέψουμε στον Πάμπλο Νερούντα, είναι η φλογερή υπομονή, που πρώτα πρέπει να δείξει ο ίδιος ο εμπνευστής αυτού του έργου, και μετά όλοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Γιατί -είναι γνωστό και σε μας που δεν ζήσαμε σ΄ εκείνη την εποχή- η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα…
 

Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός