Είναι πολλά αυτά που καταφέρνει ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια (θετικά κι αρνητικά) τόσα ώστε τα περισσότερα εξ αυτών να αποτελούν θέμα συζήτησης. Το κυριακάτικο ντέρμπι άφησε πάλι ουκ ολίγα να συζητάμε είτε πρόκειται για αγωνιστικά είτε (πάλι) για το επικοινωνιακό κομμάτι του τριφυλλιού.

Στα αγωνιστικά, έχουν αναλυθεί τα πάντα μέσα σε 24 ώρες. Δεν ήταν δα το ντέρμπι που χρειάζεται να κατεβάσεις βιβλία κανονισμών ποδοσφαίρου για να καταλάβεις τα αυτονόητα. Ο Στραματσόνι ρίσκαρε (ναι, ρίσκο είναι όταν παίζεις 4-4-2 σε ντέρμπι και προκαλώ τον οποιοδήποτε να μου υπενθυμίσει πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινε αυτό) και ο Σίλβα έκανε αυτό που ήθελε ο κόσμος, αλλά όλη τη χρονιά προσπαθούσε να τους κάνει να καταλάβουν πως αυτό ΔΕΝ γίνεται. Μέσα Τσόρι και Φορτούνης, δηλαδή Πόρσε και Φεράρι σε μονόδρομο της Αθήνας, μέσα και ο Καμπιάσο, μέσα και ο Φουστέρ και... έχει ο Θεός.

Έχασε τρία ντέρμπι με τον ίδιο τρόπο!
Ο Θεός δεν είχε για τον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο και το μόνο που θα μπορούσε να βγει από τα χείλη Σίλβα και κόσμου μετά το 1-1 των πρώτων 45 λεπτών είναι το "και πάλι καλά". Ο Στραματσόνι για ακόμα μια φορά δείχνει να διαβάζει σωστά τα παιχνίδια στην αφετηρία τους, αλλά μέχρι τον τερματισμό καταφέρνει (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να πετάξει στη θάλασσα την προσπάθειά του. Τρία ντέρμπι στη σειρά συμπλήρωσε όπου τα χάνει ΑΥΤΟΣ. Με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ολυμπιακό. Κι αν με την ΑΕΚ δεν ήταν η σούπερ ντούπερ εμφάνιση που χωράει το "θα μπορούσαμε τη νίκη" (τουλάχιστον ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να μη χάσει), με ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό ο Ιταλός έδειξε ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει τακτικά ένα ματς στη διάρκειά του.

Προφανώς με τον χρόνο να κυλά και το 1-1 να παραμένει, σκέφτηκε ότι καλύτερα το 1-1 παρά τίποτα. Αντίθετα, ο Μάρκο Σίλβα στις ίδιες συνθήκες αποφάσισε πως δεν υπάρχει 1-1 όταν μπορείς να κερδίσεις. Πάρε μέσα 4 επιθετικούς, δύο στα πλάγια και δύο μπροστά και τελειώνεις το ματς. Ο Μέστο και ο Πράνιτς δεν ήξεραν ποιον να πρωτομαρκάρουν και ο Πορτογάλος προπονητής είχε καταφέρει να αλλάξει τα δεδομένα του αγώνα. Ακόμα κι αν δεν ερχόταν η κεφαλιά του Ντα Κόστα, ακόμα κι αν δεν γινόταν το τσαφ για το 3-1, ακόμα κι αν το ματς έμενε τελικά στο 1-1, ο Ολυμπιακός θα είχε θετικό πρόσημο γιατί προσπάθησε. Ήταν μέσα στο ματς, το έζησε, το έψαξε, το ήθελε. Είχε προπονητή που ψάχτηκε για το καλύτερο και όχι για την λιγότερη δυνατή ζημιά.

Κι εδώ ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά. Εδώ ακριβώς τίθεται θέμα συζήτησης για το τι ακριβώς θέλει ο Στραματσόνι από τον Παναθηναϊκό, αλλά και ο Παναθηναϊκός από τον Στραματσόνι. Αν σκοπός του Ιταλού είναι να φτιάξει μια ομάδα που θα παίρνει ό,τι μπορεί ακόμα κι αν αυτό είναι το λιγότερο καλό (ισοπαλία), τότε μπορεί να συνεχίσει το έργο του και δεν χρειάζεται καμία καλοκαιρινή προετοιμασία για να το επιβεβαιώσει. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Παναθηναϊκό εφόσον ο Ιταλός καλύπτει τα "θέλω" της διοίκησης. Αν, όμως, ο Γιάννης Αλαφούζος θέλει διαφορετική αγωνιστική νοοτροπία και ελπίζει ότι στην προετοιμασία θα δει την πραγματική δουλειά του Στραματσόνι, τότε υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χαθεί ακόμα μια χρονιά προτού καν αρχίσει.

Δεν είναι οι δηλώσεις του Ιταλού που μεταφράστηκαν λάθος και προκάλεσαν θέμα συζήτησης. Δεν είναι ότι επέλεξε να διασφαλίσει το 1-1 στο Καραϊσκάκη, είναι ότι όλα αυτά τα έκανε πριν δει τις προθέσεις του Σίλβα. Δεν έκανε τις κινήσεις όταν είδε τον προπονητή του Ολυμπιακού να αποφασίζει να τα παίξει "όλα για όλα", τις έκανε εν γνώσει βάσει αυτού που ήθελε από το ντέρμπι. Αν και είχε τα όπλα να χτυπήσει τον Ολυμπιακό προτού αυτός πάρει μπροστά, δεν το έκανε. Εξάλλου, ένα εξ αυτών το είχε αφήσει... στο Κορωπί (Εβανζελίστα), χωρίς να δώσει μια πειστική απάντηση (ειδικά όταν την προηγούμενη εβδομάδα ο συγκεκριμένος έδειξε ξεκάθαρα πως έχει πράγματα που θα θελήσει, στη ροή του ματς, ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Ολυμπιακό).

Άρα, όπως σωστά είπε ο Δημήτρης Κριτής στην εκπομπή SuperBALL αμέσως μετά το τέλος του κυριακάτικου ντέρμπι, δημιουργείται εύλογο ερώτημα αν ο Στραματσόνι είναι αυτός που θέλει ο Παναθηναϊκός και αν ναι πώς βγαίνει τόσο αβίαστα αυτό το συμπέρασμα όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού θέτουν ως κριτήριο για τον Ιταλό το καλοκαίρι και τη δουλειά που θα κάνει από τα "μπετά". Πώς γίνεται να δίνονται τα κλειδιά του "μαγαζιού" αβλεπί από Φλεβάρη μήνα και πόσο μάλλον αυτή η εμπιστοσύνη να γιγαντώνεται με την πάροδο του χρόνου, παρά τις αποδεδειγμένες προπονητικές παραλείψεις του συγκεκριμένου;

"Έσβησε" μόνος τη φάση που αδικήθηκε!
Στα εκτός των αγωνιστικών, ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε όπως αναμενόταν χωρίς να μπορεί να διαχειριστεί κι εδώ το "παιχνίδι". Δεν είναι η διαιτησία του Κύζα, αν θέλετε να μπούμε στη συζήτηση περί "σφαγών" τότε μπορούμε να απλώσουμε το επιχείρημα ότι αν ήθελε θα το έκανε σε άλλες φάσεις και πιο εύκολα. Δεν είναι το οφσάιντ γκολ του Καμπιάσο (το οποίο ξεκάθαρα ΕΙΝΑΙ βάσει κανονισμών όσο κι αν πολλοί θέλουν να "νομιμοποιήσουν" την παρουσία αντιπάλου μπροστά στον τερματοφύλακα, βγάζοντας... μοιρογνωμόνια), είναι η γενικότερη στάση του τριφυλλιού στο επικοινωνιακό κομμάτι. Το πως ακριβώς επικοινώνησε την ήττα στο ντέρμπι λίγη ώρα μετά το τέλος. Με καταγραφή φάσεων και ευθεία επίθεση στον διαιτητή σε ένα ματς που -επαναλαμβάνω- δεν είχε τον άνθρωπο με αυτό τον σκοπό. Όσο κι αν στην μονάδα μέτρηση της καφρίλας αυτό μπορεί να ξινίζει αρκετούς, η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός για το μοναδικό πράγμα που δικαιούται να φωνάζει είναι για το 1-1. Και όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά φρόντισε να το βάλει μαζί με άλλες 11 φάσεις στην ίδια κλίμακα μίας κίτρινης κάρτας ή ενός ατιμώρητου τάκλιν. Με λίγα λόγια, απαίδευτοι ακόμα και στη... γκρίνια.

Περί ατμόσφαιρας
Το συγκεκριμένο ντέρμπι όπως και το πρόσφατο της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό ήταν ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ήταν τόσο... απρόσμενα ήρεμο (βάσει πάντα των όσων βλέπουμε κατά καιρούς στα ντέρμπι) που έγινε μέγα θέμα συζήτησης η (αυτονόητη) αγκαλιά του Μπεργκ με τον Ρομπέρτο σε μία φάση διεκδίκησης στο πρώτο ημίχρονο.

Ξέρετε, εμένα προσωπικά αυτά μου προκαλούν... εμετό. Προς Θεού, δεν αναφέρομαι στην αγκαλιά δύο αντίπαλων ποδοσφαιριστών, αλλά την αντιμετώπιση της συγκεκριμένης κίνησης. Ξαφνικά τα social media κατακλύστηκαν από αποθεωτικά σχόλια για τους δύο ποδοσφαιριστές λόγω (άκουσον άκουσον) του θερμού εναγκαλισμού τους στη διάρκεια του ντέρμπι. Μιλάμε για αδιανότητα πράγματα και στη λογική του ποδοσφαιρικού (κι όχι μόνο) παραλογισμού στην Ελλάδα, άξια αναφοράς. Κανονικά ο Μπεργκ έπρεπε να τον αρχίσει στις κουτουλιές και ο Ρομπέρτο να απαντήσει με άπερκατ, προς τέρψη των πεινασμένων λιονταριών. Είπαμε, να τονίζουμε κάποια πράγματα που στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, αλλά μην το... παραχέζουμε.

Το συγκεκριμένο ντέρμπι, λοιπόν, κύλησε ήρεμα βάσει της ελληνικής μονάδας μέτρησης. Αν εξαιρέσουμε το επεισόδιο στη φυσούνα από τον "έξυπνο" που, καταχράζοντας το δικαίωμα πρόσβασης που του δίνει ο Ολυμπιακός, αποφάσισε να κάνει επίδειξη μαγκιάς στους απέναντι, τα υπόλοιπα κύλησαν φυσιολογικά. Ακόμα και το στιγμιότυπο της φυσούνας μπορεί να μπει στη λογική των... αναμενόμενων ή του "ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα".

Μην περιμένετε, όμως, καλύτερα πράγματα. Μην περιμένετε περισσότερες αγκαλιές και λουλούδια από αυτές που χωράει ο νους μας. Εξάλλου, το στιγμιότυπο με τον Ρομπέρτο και τον Μπεργκ ανήκει σε αυτά που δεν χωράει ο εγκέφαλός μας όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί δεν έχουμε τη γνώση και τις θύμησες. Βλέπετε, τα περισσότερα ντέρμπι είναι επίδειξη "καρυδάτων" παικτών που θέλουν να δηλητηριάσουν τους κάφρους, οπότε είναι λογικό κάποια καρέ ποδοσφαιρικού πολιτισμού να χτυπάνε τον "συναγερμό" του "κοίτα να δεις". Για παράδειγμα, Εσιέν και Καμπιάσο έχουν παίξει σε μεγαλύτερα πρωταθλήματα, έχουν ζήσει ποδοσφαιρικές χαρές και πραγματικούς πολιτισμούς που εμείς δεν πρόκειται να δούμε ούτε σε 10 ζωές. Η αγκαλιά μετά το τέλος του ντέρμπι όταν η ένταση χτυπάει "κόκκινο" και οι παλμοί κοντεύουν να σκίσουν την φανέλα, δεν μπορεί να χωνευτεί από το στομάχι ενός κάφρου. Είναι η λογική, ηλίθε.

Συμπέρασμα
Ναι, τα ντέρμπι κρίνονται στις λεπτομέρειες μόνο που τα τελευταία χρόνια είθισται αυτές να τις καθορίζει ο Παναθηναϊκός ή εξωγενείς παράγοντες. Ο Παναθηναϊκός έχασε από δικά του λάθη ένα ματς που θα μπορούσε να πάρει ακόμα και με το γκολ οφσάιντ. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα. Γιατί ακόμα και με το 1-1 στην πλάτη και τον εκνευρισμό που έφερε η απόφαση του ρέφερι, οι "πράσινοι" είχαν τον έλεγχο και δεν έδειχναν βραχυκυκλωμένοι απέναντι στον Ολυμπιακό. Αντιθέτως έδειχναν να έχουν πιο καθαρό μυαλό και περισσότερες πιθανότητες να πάρουν το αποτέλεσμα. Μέχρι την ώρα που ο Αντρέα Στραματσόνι αποφάσισε να κάνει την πρώτη παρέμβασή του και να ξεκινήσει μία συζήτηση που κατέληξε ότι για όλα φταίει ο μεταφραστής...

Πηγή: contra.gr

Στραματσόνι Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS