«Αυτοί έχουν Μερσεντές κι εμείς ούτε πατίνι», μου είπε στο τηλέφωνο ο φίλος μου ο Φώτης την επομένη της ήττας της Εθνικής από τη Γερμανία στο Γιούρο, προκειμένου να δικαιολογήσει τον αποκλεισμό μας με δικούς του όρους, αφού οι σχέσεις του με το ποδόσφαιρο είναι αντίστοιχες με εκείνες της «μαγείρισσας» που προσπαθεί να βράσει σούπα σε ...καταψύκτη. Το θέμα μας, όμως, δεν είναι η σχέση του Φώτη με το ποδόσφαιρο ούτε ο αποκλεισμός από το Γιούρο με δυο βδομάδες καθυστέρηση. Αφορμή για το θέμα μου έδωσε η μάρκα του αυτοκινήτου. «Μερσεντές» είπε ο Φώτης, με τον τόνο στη λήγουσα. «Μερσεντές» και όχι «Μερσέντες». Κι αυτήν ακριβώς την αφορμή χρειαζόμουν για να γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω. Πίσω σε μια εποχή άγνοιας, η οποία δεν μάς έκανε κατ΄ ανάγκην και κακό. Δεν χάθηκε κανείς μας επειδή έλεγε «Μερσεντές» τη «Μερσέντες». Καλά ήμασταν τότε που τις λέγαμε λάθος, καλά και τώρα που τις λέμε σωστά. Μόνο που τώρα που τις λέμε σωστά, που είμαστε ενημερωμένοι, που διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε και ξέρουμε πολλά, νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα. Ενώ τότε γνωρίζαμε πως δεν τα ξέραμε όλα. Την ξέραμε την άγνοιά μας.

Τελικά, μήπως τότε τα ξέραμε όλα;

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Miltos + Γνώμες LIFE