Κάποιοι φίλοι της στήλης μου επισήμαναν πως χρωστάω ρετρό ιστορίες από το διάστημα της απουσίας μου. Για να ξεχρεώσω, γράφω ρετρό ιστορία της Τρίτης ημέρα Παρασκευή και συνεχίζω από εκεί που μείναμε, αφήνοντας για λίγο τα ηλεκτρονικά παιχνίδια των έιτις για μια βόλτα στα παιχνίδια με ...μπουκάλια. Με δύο συγκεκριμένα δυο μπουκάλια. Ένα πλαστικό, ημιδιαφανές, από χυμό πορτοκάλι κι άλλο ένα γυάλινο, σκούρο καφέ, από μπίρα.

Το πρώτο ήταν η ...μπάλα της εποχής μας! Το ποδόσφαιρο με μπάλα στο προαύλιο του σχολείου απαγορευόταν, οπότε πίναμε μια πορτοκαλαδίτσα, γιομίζαμε χαρτιά (σελίδες από το πρόχειρο τετράδιο συνήθως) το μπουκαλάκι και αρχίσαμε να παίζουμε ποδόσφαιρο με δαύτο! Λιώναμε τα παπούτσια μας, τα ξεσκίζαμε, κοπανιόμασταν γερά, πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλο για το αντικείμενο του πόθου, το οποίο αν καταφέρναμε να το κουμαντάρουμε (σκεφτείτε τη διαφορά σχήματος ανάμεσα σε μια στρόγγυλη μπάλα κι ένα μακρουλό, ακαθορίστου σχήματος μπουκαλάκι), θα γινόμασταν οι πιο κοντρολαρισμένοι παίκτες στον κόσμο. Το αποτέλεσμα, βέβαια, μας απογοήτευσε, καθώς απ΄ όσο θυμάμαι, κανένας από τους συμμαθητές μου δεν έπαιξε μπάλα της προκοπής. Αν, όμως η μπάλα παιζόταν με μπουκάλια ...θα σας δείχναμε εμείς!

Τέλος πάντων, πλησίαζε το καλοκαίρι της αποφοίτησης από το Δημοτικό, στο διάλειμμα ...ξεκατινιαζόμασταν στο μπουκαλόσφαιρο, εγώ βρήκα την μπουκαλόμπαλα μπροστά μου, ετοιμάστηκα να βάλω ένα μπουκαλογκόλ, της έδωσα μια γερή με το μίτο της περίφημης Ελβιέλας (ή «Ζήτα Ελλάς», εκ του Ζαφειρόπουλου της ΑΕΚ, θα σας γελάσω) και...

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Miltos + Γνώμες Ολυμπιακοί Αγώνες LIFE