Έβλεπα το νέο διαφημιστικό της Turkish Airways με τον Κόμπε Μπράιαντ και τον Λιονέλ Μέσι. Στο προηγούμενο οι δύο βρισκόντουσαν μέσα σε ένα αεροπλάνο και προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν έναν πιτσιρικά κάνοντας κόλπα, ο ένας με μπάλα του μπάσκετ κι ο άλλος με του ποδοσφαίρου. Σ’ αυτό ο ένας προσπαθεί να τη βγει στον άλλον σε πόσα μέρη έχει πάει τραβώντας φωτογραφίες με το κινητό και στέλνοντάς τες στον άλλον. Τελικά καταλήγουν στην Κωνσταντινούπολη. Το διαφημιστικό έγινε από την τουρκική Alametifarika κι η Turkish Airlines αναδείχθηκε για τρίτη συνεχή χρονιά καλύτερη ευρωπαϊκή αεροπορική εταιρεία.

Τι θα γινόταν στην Ελλάδα. Ας πούμε ότι το διαφημιστικό ήταν για τη μακαρίτισσα την Ολυμπιακή. Πρώτον θα γινόταν μειοδοτικός διαγωνισμός. Μετά από 10 διαγωνισμούς και 10 ενστάσεις θα γινόταν κοινοπραξία διαφημιστικών εταιρειών για να φάνε όλοι. Το δημιουργικό θα έφτιαχνε ένα σενάριο που ο Μέσι και ο Μπράιαντ είναι ο ένας πιλότος κι ο άλλος μηχανικός στο αεροπλάνο. Οι εφημερίδες θα ξεσηκωνόντουσαν «δεν έχουμε δικούς μας αθλητές και μας χρειάζονται ξένοι;». Το δημιουργικό θα έλεγε να βάλουμε τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού θα γινόντουσαν έξαλλοι. Το δημιουργικό θα αποφάσιζε ότι καλύτερα είναι ο Μήτρογλου με τον Σαμαρά. Διαμαρτυρίες του Παναθηναϊκού. Ο Μήτρογλου με τον Λαγό; Διαμαρτυρίες ΠΑΟΚ. Τον Ζαγοράκη «που πήρε το Euro και τον ξέρει όλη η Ευρώπη και τον Μήτρογλου». Διαμαρτυρίες ΑΕΚ. Τον Ζαγοράκη και τον Πατριάρχη να κρατάει μια μακέτα της Αγιά-Σοφιάς. Διαμαρτυρίες Συνδέσμου Ολυμπιονικών. Αλλάζει σε Μήτρογλου και Πύρρο Δήμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρεται για αποκλεισμό. Νέα προσπάθεια με πρωταγωνιστές τον Πύρρο Δήμα και τη Σοφία Σακοράφα.

Πρόβλημα με το σενάριο. Ο Δήμας θέλει ένα κείμενο για τους κινδύνους του ντόπινγκ, ενώ η Σακοράφα ένα φιλμ διαμαρτυρίας για την Παλαιστίνη. Το δημιουργικό για το πρώτο δεν έχει αντίρρηση, αλλά για το δεύτερο δεν βρίσκει τι σχέση έχει το «Ένα Καράβι για τη Γάζα» της Σακοράφα με την Ολυμπιακή Αεροπορία. Υποχώρηση από πλευράς Σακοράφα. Δέχεται να αλλάξει το σενάριο. Από «Ένα Καράβι για τη Γάζα» να γίνει «Ένα Αεροπλάνο για τη Γάζα». Η διαφημιστική το δέχεται.

Όχι όμως τα ισραηλινά καταδιωκτικά που αναχαιτίζουν το αεροπλάνο της λευτεριάς και το υποχρεώνουν να προσγειωθεί όχι στη Γάζα, αλλά σε στρατιωτικό αεροδρόμιο. Μετά από μια εβδομάδα και ενέργειες της πρεσβείας, το πλήρωμα του αεροπλάνου, το τηλεοπτικό συνεργείο κι η Σακοράφα απελευθερώνονται. Η Σακοράφα προτείνει πρόταση στο διαφημιστικό να προβληθεί η ταινία με την αναχαίτιση. Το δημιουργικό έχει αντιρρήσεις ότι καταδιωκτικά να επιτίθενται σε επιβατικό αεροπλάνο είναι καλή διαφήμιση για μια αεροπορική εταιρεία.

Αναλαμβάνει το υπουργείο. Προτείνει ένα πιο ασφαλές σενάριο. Ο Δήμας θα εμφανίζεται να χαμογελάει και να παίρνει το χρυσό στη Βαρκελώνη, ενώ η Σακοράφα θα μιλάει με Παλαιστίνιους πρόσφυγες στην Ακρόπολη. Οι Παλαιστίνιοι σηκώνουν σημαία και κάνουν κατάληψη στην Ακρόπολη. Η Χρυσή Αυγή νομίζει ότι θα κάνουν την Ακρόπολη τζαμί και μαζεύει κόσμο. Σε συμπαράσταση κινητοποιούνται οι αντιεξουσιαστές.

Ενώ οι μάχες μαίνονται στην Ακρόπολη, το υπουργείο αποφασίζει να πετάξει όλο το υλικό και να κάνει κάτι απλό. Η Καρυοφυλιά Καραμπέτη μιλάει περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της Πλάκας, ενώ ακούγεται μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Ο Θεοδωράκης φέρνει το νέο κομμάτι. Όταν ο υπουργός διακριτικά του λέει ότι είναι το «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς» ο Θεοδωράκης επισημαίνει ότι στην αρχή δεν έχει τατζούμ αλλά ταρατατζούμ, ενώ οι στίχοι έγιναν «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς. Καβάλα πάμε στον καιρό με τον καιρό, με τη βροχή. Πετάμε με Ολυμπιακή».

Ο καθένας... με το χούι του

Διάβαζα το απόσπασμα της συνέντευξης του Σάντι Καθόρλα στο «Four Four Two» που ανέφερε ότι το πράγμα που τον προβλημάτισε περισσότερο στον εγκλιματισμό του στην Αγγλία ήταν οι κουρτίνες. Ότι αντίθετα με την Ισπανία που οι κουρτίνες στις κρεβατοκάμαρες είναι χοντρές και δεν αφήνουν φως να περάσει, στην Αγγλία υπάρχουν μόνο ημιδιάφανες με αποτέλεσμα να ξυπνάει από τις έξι το πρωί. Το διάβαζα και σκεφτόμουνα πόσα πράγματα που ένας λαός ούτε καν σκέφτεται ότι υπάρχουν ή γίνονται μπορούν να προβληματίσουν έναν άλλον.

Ξέρετε ένα πράγμα που για παράδειγμα προβληματίζει στην Ελλάδα τους Αμερικάνους και τους Βορειοευρωπαίους; Η πρακτική που έχουμε να πετάμε τα χαρτιά της τουαλέτας στο καλαθάκι. Δεν έχω ιδέα αν οι σωλήνες μας είναι μικρότερης διαμέτρου ή αν μας έχει μείνει από την εποχή που σκουπιζόμαστε με εφημερίδες, αλλά σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν ξέρω να υπάρχει αυτό το πράγμα που εμείς το λέμε «καλαθάκι της τουαλέτας». Θα πεις και τι έγινε; Κι όμως έγινε. Υπάρχουν άνθρωποι που τους ενοχλεί τόσο πολύ που σε site για τα ξενοδοχεία της Ελλάδας ζευγάρι Αμερικανών ρωτούσε αν οι επισκέπτες ξέρουν κάποιο που να μπορείς να πετάς τα χαρτιά στη λεκάνη. Αλλά ας πάμε σε μια προσωπική εμπειρία. Τι με είχε ενοχλήσει στην Αγγλία.

Αναφέρομαι στα μέσα της δεκαετίας του '60. Όταν στην Αγγλία δεν υπήρχαν ντους. Όπως το λέω. Υπήρχαν μπανιέρες, αλλά όχι τηλέφωνο για ντους. Έκανες, λοιπόν, το μπάνιο σου και μετά έπρεπε είτε να σκουπίζεις τις σαπουνάδες με την πετσέτα, είτε να πετάς νερό ψηλά και να προσπαθείς να ξεπλυθείς, είτε να αγοράσεις ένα πλαστικό «τηλέφωνο» που εφάρμοζε στις βρύσες της μπανιέρας. Εφάρμοζε, τρόπος του λέγειν, αφού οι μπανιέρες της εποχές είχαν οβάλ στόμια. Λίγο καλύτερη εμπειρία από τα αγγλικά χαρτιά τουαλέτας της εποχής που στις κοινόχρηστες τουαλέτες ήταν γκλασέ. Γυαλιστερά. Λαδόκολλα. Μια τραυματική εμπειρία, που όμως ελάχιστοι θα τολμούσαν να περιγράψουν.

Πηγή: SportDay

Γνώμες LIFE