Αυτό είναι καινούργιο κόλπο. Ο ηθοποιός, ο διασκεδαστής, ο όποιος θέλει να σε κάνει να γελάσεις, το τελευταίο είναι να γελάσει πρώτος ο ίδιος.
Μιλάμε για τον ορισμό της γελοιότητας. Να γελάει ο ίδιος ο κωμικός, ο τηλεπαρουσιαστής, ο όποιος για να σε παρασύρει και σένα με το δικό του στημένο γέλοιο. Όχι με την έξυπνη ατάκα του, όχι με τον πετυχημένο μορφασμό του.
Μπάστερ Κήτον. Δεν ξανάγινε! Ο κωμικός ηθοποιός με το ανέκφραστο πρόσωπο. Δικαιολογημένα τον είπανε “Πέτρινο πρόσωπο”. Μια φάτσα κουρασμένη, μελαγχολική και πάντα αγέλαστη! Φοβερό, ε; Κωμικός όχι δραματικός ηθοποιός του βωβού σινεμά που δεν εκβίαζε το γέλοιο. Που δεν πέταγε π.χ. μια τούρτα στον άλλον για να σε κάνει να γελάσεις.
Ηθοποιάρα ο Joseph Frank “Buster” Keaton. Μνημειώδους κλάσεως, πολυβραβευμένος και αξίζει να αναφερθεί ότι εκτιμάται σαν έβδομος καλύτερος σκηνοθέτης στην Ιστορία του κινηματογράφου. Γεννήθηκε σα σήμερα, 4 Οκτωβρίου, το 1895 από πατέρα και μάνα ηθοποιούς σε μπουλούκι. Περιπλανώμενος θίασος. Ανέβηκε στη σκηνή από 3,5 χρονών. Μαζύ τους και ο περίφημος μάγος Χάρυ Χουντίνο, αυτός τον “βάπτισε” με το ψευδώνυμο “Buster”.
Έκανε τρεις γάμους. Την γυναίκα της ζωής του την βρήκε στα 45 του χρόνια σε μια 22χρονη που τον βοήθησε να κόψει το αλκοόλ, να ξεχάσει το ψυχιατρείο. Μαζύ της έγινε ντουέτο στο τσίρκο Μεντράνο. Πέθανε το 1966.
Ένας ήταν ο Τσάρλυ Τσάπλιν. Ο Σαρλώ. Ο άλλος ο Μπάστερ Κήτον. Το 1952 έπαιξαν μαζύ στα “Φώτα της Ράμπας” του Τσάπλιν, μια ταινία που “ζει” όσο υπάρχει ο σινεμάς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: