Η τακτική, τα "πλην" κι η απογοήτευση

Μετά τους πέντε πρώτους αγώνες η Εθνική άφησε τα διαπιστευτήρια της. Στο τι μπορεί να κάνει, στο που ποντάρει και στου ποιες είναι οι αδυναμίες της. Εκτός από

Στηρίχτηκε στην καλή της άμυνας όπως φαίνεται κι από το 64.8 (2η καλύτερη) του παθητικού. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ποντάρει πολύ στα "μετόπισθεν" παίζοντας με πολύ τακτική. Στα πρώτα παιχνίδια είδαμε παγίδες στο low-post για σεμινάριο, πίεση στη μπάλα, ζον-πρες, ζώνη ματς-απ.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το 37% εντός πεδιάς που σουτάρουν οι αντίπαλοι της (1η στη σχετική λίστα στο τουρνουά). Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα υποχρεώνει πιο "πειστικά" από κάθε άλλη χώρα, τις ομάδες που παίζει σε άστοχα σουτ. Οι διεθνείς είναι πρώτοι στο ποσοστό αντιπάλων στα δίποντα (42.7%) και 4η στα τρίποντα (28%).

Απόδειξη της σωστής αμυντικής τακτικής είναι και το παρακάτω στατιστικό στοιχείο, που θέλει την Ελλάδα να "πετυχαίνει" τον στόχο της όταν θέλει να σταματήσει τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Κι αυτό δεν πιστώνεται αποκλειστικά σε έναν "εξολοθρευτή", αλλά στη συνολική αμυντική λειτουργία.

-Ο Τελέτοβιτς είχε 6 πόντους με 2/11 σουτ και 3 λάθη στην πρεμιέρα

-Ο Ράνικο έμεινε στον 1 πόντο (αν και τραυματίστηκε και επέστρεψε μετά από λίγο), ενώ κι ο Κόπονεν που σημείωσε 21 πόντους έκανε 17 σουτ.

-Με τα Σκόπια σύμφωνα με τις δηλώσεις του Δημήτρη Πρίφτη ο πρώτος στόχος ήταν ο Ιλιέφσκι, ο οποίος είχε 6 πόντους με 2/11 σουτ και 1 μόλις ασίστ. Βέβαια σε αυτό το ματς οι διεθνείς απέτυχαν ολοσχερώς στο μαρκάρισμα του ΜακΚάλεμπ (27 πόντοι).

-Ο πρώτος σκόρερ -τότε- του Μαυροβουνίου ο Ντάσιτς έμεινε στους 2 πόντους έχοντας 1/7 σουτ.

-Τέλος με την Κροατία ο "μπόμπερ" Μπογκντάνοβιτς πέτυχε μόλις 4 με 2/7 σουτ.

Αυτή η άμυνα δίνει την ευκαιρία και για εύκολα καλάθια, που λύνουν το δημιουργικό πρόβλημα που παρατηρείται σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού. Για παράδειγμα στο ματς με το Μυροβούνιο η Ελλάδα πήρε πάνω από 20 πόντους από λάθη αντιπάλου. Παρόμοια ήταν η εικόνα και απέναντι στη Φινλανδία.

Είδαμε την Εθνική να επενδύει στο μεγάλο rotation και να δικαιώνεται. Χρησιμοποιήθηκαν και οι 12 παίκτες, δεν υπήρχαν "νόρμες" στο χρόνο συμμετοχής, αλλά αντίθετα ο Ηλίας Ζούρος είχε την πολυτέλεια να κρατάει την ομάδα του φρέσκια και να βλέπει διαφορετικούς παίκτες να πρωταγωνιστούν σε κάθε παιχνίδι. Το είπε κι ο ίδιος άλλωστε ότι "είμαι της σχολής Ρομανόφ" εννοώντας τον ιδιόρρυθμο πρόεδρο της Ζαλγκίρις Κάουνας που θρυλείται ότι απαιτεί συγκεκριμένο χρόνο συμμετοχής κάθε παίκτη και συχνές αλλαγές.

Σε σχέση με το προηγούμενο τουρνουά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν πολύ αξιόπιστο όταν κλήθηκε να παίξει εναντίον ζώνης. Είχε λύσεις, αρκετά εναλλακτικά πλάνα κι έδειξε έτοιμο και αποφασιστικό να κάνει τον αντίπαλο προπονητή να το... ξανασκεφτεί.

Εν αντιθέσει με ότι συνέβη στα φιλικά παιχνίδια οι διεθνείς τα πήγαν περίφημα στον τομέα των ριμπάουντ. Δεν έχασαν τη μάχη σε κανένα παιχνίδι και γενικότερα πήραν πολύ καλό βαθμό σε αυτό το κομμάτι.

Από την άλλη η Ελλάδα είχε πρόβλημα στο μακρινό σουτ. Με εξαίρεση το τελευταίο ματς δεν υπήρχε απειλή από την περιφέρεια. Αν ειδικά βγει από την εξίσωση ο σταθερός Αντώνης Φώτσης, τότε τα πράγματα είναι τραγικά. Η πολυπρόσωπη και πληθωρική φροντ-λάιν, ωστόσο, χρειάζεται συμπαράσταση από την περιφέρεια, προκειμένου να υπάρχει ισορροπία, η επίθεση να μοιάζει λιγότερο προβλέψιμη και να μπουν περισσότερα προβλήματα στο μυαλό των αμυντικών.

Η Ελλάδα έχασε το μοναδικό παιχνίδι στο οποίο βρέθηκε πίσω στο σκορ με διαφορά μεγαλύτερη των 8 πόντων. Και δεν έδειξε καλή εικόνα στο φινάλε εκείνου του ματς με την ΠΓΔΜ.

Υπήρχε πρόβλημα στην αντιμετώπιση πολύ γρήγορων περιφερειακών όπως έγινε με τον ΜακΚάλεμπ, αλλά και τον Ντρέιπερ της Κροατίας.

Αυτές είναι μερικές από τις σκόρπιες σκέψεις σχετικά με την πρώτη φάση. Αύριο θα ακολουθήσει ανάλυση των αντιπάλων .

Εκπλήξεις και απογοητεύσεις

Ευρωμπάσκετ βέβαια δεν είναι μόνο η Εθνική... Ορίστε και ένας απολογισμός για τους άλλους ομίλους.

Θεωρώ ότι το σύστημα διεξαγωγής ήταν επιτυχημένο. Είδαμε ελάχιστα "αδιάφορα" παιχνίδια και οι περισσότερες ομάδες ήταν μέχρι τέλους μες στο παιχνίδι. Επίσης το γεγονός ότι δόθηκαν πέντε παιχνίδια έδωσε άλλο σασπένς λόγω ισοβαθμιών και άλλων σεναρίων.

Πριν το τουρνουά η αύξηση των ομάδων είχε αντιμετωπισθεί επιφυλακτικά. Στην πράξη, όμως, έγινε το αντίθετο, διότι εκτός από την ποσότητα, υπήρχε και ποιότητα. Πλην του Βελγίου δηλαδή -άντε και της Πορτογαλίας- δεν υπήρχαν αδύναμοι αντίπαλοι.

Η ψαλίδα έχει "κλείσει" μεταξύ των ομάδων. Ίσως γιατί πλέον το Ευρωμπάσκετ θυμίζει την Α' Εθνική στα τέλη του '80, με την παρουσία γηγενών παικτών κι ενός ξένου! Οι περισσότερες χώρες παρουσίασαν κι έναν "νατουραλιζε" που τις έκανε ανταγωνιστικές.

Η Κροατία ήταν η μεγάλη απογοήτευση του τουρνουά. Η απουσία του Ούκιτς κι ο τραυματισμός του Τόμας δεν αποτελούν δικαιολογία, καθώς η ομάδα του Γιόζιπ Βράκοβιτς δεν είχε ούτε αρχή, ούτε τέλος. Αποκαρδιωτική.

Η Ιταλία από την άλλη ήταν άτυχη. Στο τρίτο δεκάλεπτο ήταν μπροστά σε όλα σχεδόν τα παιχνίδια, αλλά τελικά δεν έκανε τις νίκες που χρειαζόντουσαν στον δύσκολο όμιλο της. Από την άλλη η μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει τον Μάρκο Μπελινέλι που ήταν "σκιά" του εαυτού του, ειδικά στα κρίσιμα λεπτά.

Η Φινλανδία από την άλλη ήταν η μεγάλη έκπληξη κι η τρανή απόδειξη ότι αν μια ομάδα έχει "κοντούς" μπορεί να καταφέρει πολλά. Βασίστηκαν στην τριπλέτα των Κοπόνεν, Ράνικο και Σαλίν, στην "τρίποντη" λογική τους και έπαιξαν ως ομάδα, με σωστές αποστάσεις, ομαδικότητα και κανόνες.

Εντυπωσιακός ο Μπορίς Ντιαό "καθαρίζει" για τους Γάλλους στα δύσκολα. Μπορεί ο Τόνι Πάρκερ να παίρνει όλη τη δόξα, ωστόσο, άλλος είναι αυτός που αποτελεί το "αποκούμπι" της ομάδας (από το low-post) όταν τα πράγματα σκουραίνουν.

Η Ισπανία στα περισσότερα ματς δεν εντυπωσίασε. Έπαιζε σαν να βρίσκεται στο ρελαντί, αλλά στο "σημαντικό" παιχνίδι -με τη Λιθουανία- έκανε μια από τις εντυπωσιακότερες εμφανίσεις των τελευταίων ετών, κερδίζοντας τον... βιαστικό τίτλο "ανίκητη".

ΠΗΓΗ: sport24.gr