Το μόνο σίγουρο στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ο διαιτητής!

Οι πολλές επαναλήψεις βοηθούν στην εκμάθηση του εκάστοτε αντικειμένου. Εν προκειμένω, ακολουθεί επανάληψη της κλασικής διαλέξεως «Ελληνικός αθλητισμός, αυτός ο άγνωστος»!

Όπως έχω ξαναγράψει δεκάδες -μπορεί και εκατοντάδες- φορές στα σχεδόν 11 χρόνια της στήλης, ένα εκ των σημαντικότερων συστατικών του ποδοσφαίρου παγκοσμίως, είναι και η αδικία. Όχι το βασικότερο, βέβαια. Αλλά από αυτά που το νοστιμίζουν, όπως η ντομάτα στη φασουλάδα. Βασικό συστατικό είναι οι ομάδες. Οι παίκτες. Τα φασόλια. Ντομάτα η αδικία. Αλάτι η έκπληξη. Τα υπόλοιπα, αναλόγως τον μάγειρα, τη χώρα, την ποδοσφαιρική-μαγειρική κουλτούρα.

Στην Ελλάδα, όμως, επειδή από ...φασόλια πάσχουμε (άσε που έχει πάρει τον κατήφορα και η Καστοριά), αποφασίσαμε τα τελευταία χρόνια να φτιάχνουμε τη φασουλάδα μας κυρίως με ντομάτα. Να στηρίζουμε όλο το φαγητό, όλο το -υπόγειο- οικοδόμημα του ποδοσφαίρου μας, πάνω στη διαιτησία. Στην αδικία. Να ασχολούμαστε μόνο ή κυρίως με τους διαιτητές. Να μην έχει σημασία τόσο το αποτέλεσμα, όσο τι σφύριξε ο κόρακας. Να μην είναι πιο σημαντικό ποιοι παίζουν, αλλά ποιος τους παίζει! Ποιος είναι ο ρέφερης!

Με αγωνία περίμενε, λέει, η φίλαθλη Ελλάδα ποιος θα σφυρίξει Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός ήθελε τον Γιάχο και δεν ήθελε τον Κάκκο, ο Παναθηναϊκός προτιμούσε τον Κάκκο κι έλεγε «ανεπιθύμητο» τον Γιάχο. Μέγα θέμα ο ρέφερης. Ώστε κάποιοι να φωνάζουν από πριν και κάποιοι -οι ίδιοι ή και οι άλλοι- μετά. Για να υπάρχει πάντα ένα αποκούμπι, ένα άλλοθι. Ένα «κάτι» να λέει ο χαμένος, ακόμα και πριν χάσει.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr