Ποιος κέρδισε;

Όχι όμως και το χρέος από το άρθρο 44, αφού αυτό δεν διακανονίζεται, μια και προέρχεται από ειδική ρύθμιση. Με την ΑΕΚ να παίζει μόνα-ζυγά, μονόζυγα δικά μας. Σε περίπτωση που έβγαινε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ευρωπαίοι στράβωναν με την καταγγελία του μνημονίου, θα μπορούσε να πληρώσει το χρέος της σε δραχμές, που ό,τι επιτόκιο και να έβαζε το κράτος, πάλι κερδισμένη θα ήταν. Τώρα που βγήκε η Ν.Δ. και θα μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, πάλι κερδισμένη είναι, γιατί όλο και κάποιον θα βρει ο Ντέμης να δώσει δάνειο με εγγύηση τα μελλοντικά έσοδα της ΑΕΚ. Το ερώτημα είναι ποια είναι αυτά τα έσοδα, αφού και τα λεφτά που περιμένει η ΑΕΚ από τη συμμετοχή του Μάκου και του Λυμπερόπουλου στο Euro κινδυνεύουν να μπλοκαριστούν από την Εφορία. Τέλος πάντων, όμως, κάτι μπορεί να βρεθεί.

Άλλος γιγαντιαίος θρίαμβος ήταν του ΣΥΡΙΖΑ, που μετά τα αποτελέσματα των εκλογών ο Τσίπρας είπε ότι το αποτέλεσμα ήταν καλό, γιατί ο λαός ψήφισε αντιμνημονιακά. Ωραία, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι, Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ περισσότερο ή λιγότερο ήταν αντιμνημονιακά κόμματα. Δεν υπάρχει, όμως, λογικός άνθρωπος που πριν από τις εκλογές να προβληματίστηκε «είμαι κατά του μνημονίου, αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω. Να το ρίξω στον Τσίπρα, στον Καμμένο, στον Καιάδα ή στην Παπαρήγα;». Αντιμνημονιακά είναι και τα τέσσερα κόμματα, αλλά το να τα βάλεις μαζί είναι σαν να βάζεις τη Γερμανία, το Πακιστάν και την Αργεντινή στον ίδιο λογαριασμό, επειδή έχουν καλό χόκεϊ στο χόρτο. Άλλες ήταν οι διαχωριστικές γραμμές των κομμάτων και όχι το μνημόνιο, και όποιος δεν το καταλαβαίνει κακό του κεφαλιού του.

Ας πούμε ότι χονδρικά στις εκλογές του 2012 η Ν.Δ. ήταν το κόμμα του ιδιωτικού τομέα, το ΣΥΡΙΖΑ του δημοσίου, το ΠΑΣΟΚ των διαπλεκομένων, οι Ανεξάρτητοι αυτών που δεν χωράνε στο τρένο του Σαμαρά, η ΔΗΜ.ΑΡ. του Εσωτερικού του σήμερα, η Χρυσή Αυγή του ελληνικού λούμπεν προλεταριάτου και το ΚΚΕ ήταν consultants απεργιακών κινητοποιήσεων μικρής συμμετοχής. Με το φτωχό μου το μυαλό, δηλαδή, γιατί κάποιος άλλος μπορεί να τα βλέπει εντελώς διαφορετικά. Το θέμα όμως είναι να τα «βλέπει». Δηλαδή να μην κάνει ένα χονδροειδή διαχωρισμό «από εδώ είμαστε οι μνημονιακοί και από εκεί οι άλλοι», που δεν έχει κανένα νόημα.

Όπως και δεν έχει κανένα νόημα να μεταβληθεί το ματς της Ελλάδας με τη Γερμανία σε μια αναμέτρηση αντιμνημονιακού και μνημονιακού ποδοσφαίρου. Οι Έλληνες έχουν δίκιο να έχουν στραβώσει με τους Γερμανούς, αφού η Μέρκελ χρησιμοποιεί την Ελλάδα σαν παράδειγμα του τι θα παθαίνει στην ένωση όποιος ζει με περισσότερα από αυτά που βγάζει και δεν κάνει προσπάθεια να πληρώσει το χρέος του. Οι Γερμανοί είναι «στραβωμένοι» με την Ελλάδα, αφού τους δώσαμε λάθος στατιστικά και η μία κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει υποχρεώσεις της άλλης. Αλλά όλο το προηγούμενο έχει καμία σχέση με το τι θα κάνουν οι δύο εθνικές στο Euro; Αν δηλαδή η Ελλάδα είναι μια περήφανη χώρα που σέβεται την ιστορία της είναι δυνατόν να την εξαρτά από το πώς θα κλοτσήσει ο Φάνης Γκέκας και πώς θα πέσει ο «τυπάρας»; Η Εθνική και οι παίκτες της το θέλουνε, επειδή έτσι νιώθουν σπουδαίοι, αλλά για να χρησιμοποιήσω το αγαπημένο μου meyerism «include me out».

Αποδοχή πως... υπάρχει η Χ.Α.

Μεγάλη βοήθεια στην κατανόηση των λόγων της ανόδου της Χρυσής Αυγής δίνει μια παρατήρηση του Γρηγόρη Φαναρά –όλα στην ΑΕΚ καταλήγουν–, ότι οι χρυσαυγίτες ξαναπήραν τα πάνω τους μετά την ιστορία με τον Κασιδιάρη, την Κανέλλη και τη Δούρου.

Η Άνοδος της Χρυσής Αυγής μετά το επεισόδιο σημαίνει ότι υπάρχει ένα disenfranchised πολιτικό κοινό που αυτόματα ταυτίστηκε με τον Κασιδιάρη. Ένα κοινό που θέλει να βλέπει τους επώνυμους, φραγκάτους και επιτυχημένους να «την παθαίνουν» από κάποιο παιδί της γειτονιάς τους. Ένα κοινό που δεν αντιπροσωπεύεται από τα αριστερά συνθήματα του παρελθόντος «Έλληνες και ξένοι εργάτες είναι το ίδιο», επειδή ο ξένος δεν είναι πια ο εργάτης που συναντούσε στη βιοτεχνία της Δυτικής Όχθης, αλλά ο λαθρομετανάστης που του έχει καταλάβει την πλατεία. Στη μεριά της Κανέλλη είναι αυτοί που τα κονομάνε χρόνια στην τηλεόραση, και στη μεριά της Δούρου αυτοί που λένε «να ανοίξουν τα σύνορα να έρθουν και άλλοι βρομύλοι». Και αυτός ο κόσμος που ζει στο περιθώριο της Αθήνας και της ζωής έγινε προσπάθεια να πεισθεί να μην ψηφίσει Χρυσή Αυγή επειδή είναι φασίστες. Αφόδευσε η φοράδα στο αλώνι για αυτόν τον κόσμο, αν η Κανέλλη, η Δούρου και εγώ πούμε την αλήθεια λέγοντας τον Μιχαλολιάκο φασίστα. Σιγά μην κλάψει, σιγά μη φοβηθεί μπας και βγει η Χρυσή Αυγή στην εξουσία και του απαγορεύσει να βλέπει «Εξάντα» και να διαβάζει Αλτουσέρ.

Το να θεωρείται η Χρυσή Αυγή ένα αποτέλεσμα της ψήφου διαμαρτυρίας του Μαΐου έπαψε να είναι επιχείρημα μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Το να προσποιείται ο πολιτικός κόσμος και τα Μέσα ότι η Χρυσή Αυγή δεν υπάρχει για το 7% των Ελλήνων θα είναι η συνέχεια του επεισοδίου Κασιδιάρη, Κανέλλη, Δούρου, ότι «για αυτούς εμείς δεν υπάρχουμε και ό,τι και να τους κάνουνε καλώς καμωμένο». Ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να αποδεχτεί ότι η Χρυσή Αυγή υπάρχει και καλύπτει τις ανάγκες των πολιτών που την ψήφισαν, που προφανώς δεν είναι η δημιουργία στεκιών μεταναστών και ο αφοπλισμός της Αστυνομίας.

ΠΗΓΗ: Sportday