Δεν λέω, είναι άδικη η σύγκριση του πώς πολιτεύονται και τι πετυχαίνουν ο Μόντι ή ο Ολάντ και τι η δική μας πολιτική ηγεσία, γιατί απλώς είναι μικρό και «κουρασμένο» δείγμα η Ελλάδα. Από την άλλη, εξίσου άδικο είναι να συγκρινόμαστε πλέον από πλευράς ανταγωνιστικότητας με την Μποτσουάνα! Επίσης εξίσου άδικο -για τους εαυτούς μας και για τους ξένους εταίρους- είναι το να κάνουμε λιγότερες θεσμικές αλλαγές κι από τη Βόρειο Κορέα του Σουλ-Κιμ-Γιουνγκ-Ιλ ή όπως αλλιώς λέγεται, τέλος πάντων. Μα πόσες φορές ΑΚΟΜΑ θα συζητάμε αν πρέπει ή όχι να γίνει… έστω και μία ιδιωτικοποίηση; Για πόσα χρόνια θα βασανιζόμαστε και θα βασανίζουμε όποιους δημοσίους υπαλλήλους πρέπει να φύγουν, ΑΝ πρέπει να φύγουν; Πόσα-πόσα, νόσα-νόσα, ή μάλλον νήσσα-νήσσα.

Με το να κάνουμε την πάπια δυο χρόνια τώρα, παίζοντας σατανικό (όπως νομίζουμε) «κρυφτούλι» με την τρόικα, δεν κερδίζουμε τίποτα. Μας ξέρουν και τους ξέρουμε. Ας πάρουμε μια απόφαση να τους το πούμε κι αυτούς μπας και αλλάξει κάτι. Θα κάνουμε όσα είπαμε ή κάποια απ’ όσα είπαμε ή όχι; Αν δεν το θέλουμε, να το τελειώνουμε. Αν το θέλουμε, να το κάνουμε. Ολοι ΕΧΟΥΜΕ ΣΙΧΑΘΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Στην αρχή λέγαμε περιορισμό του Δημοσίου αλλά χωρίς απολύσεις. Τους είπαμε όμως ότι θα κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις. Τώρα θέλουμε να μειωθεί το Δημόσιο και χωρίς απολύσεις και χωρίς ιδιωτικοποιήσεις. Να μείνουν όλα κρατικά, αλλά να… μικρύνουν έτσι ξαφνικά! ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ; Οχι πάντως τους ξένους. Πρώτοι ο Ολάντ και ο Μόντι θα μας πλακώσουν και θα ’ναι και η τελευταία μας!

Εχουμε εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας σε αυτή την τελευταία κυβέρνηση συνεργασίας προτού παραδώσουμε ψυχή και πνεύμα στην αντιπολίτευση για να ασχοληθεί με τα τυπικά της πένθιμης τελετής. Ε, ακριβώς γι’ αυτό, επειδή η υπό τον Σαμαρά κυβέρνηση είναι η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ μας ΕΛΠΙΔΑ μπας και σωθούμε, οφείλουμε να χτυπήσουμε το καμπανάκι ότι δεν έχει πιάσει ακόμη τον ρυθμό και το «τέμπο» που χρειάζεται. Ολες οι εξηγήσεις δεκτές. Αλλωστε μόνο το Νου-Δου κομμάτι της ψιλολειτουργεί, το ΠΑΣΟΚ παρίσταται μες στα προβλήματά του κι αυτό, ενώ η ΔΗΜ.ΑΡ. παρακολουθεί και προβληματίζεται (και καλά κάνει απ’ την πλευρά της, εδώ που τα λέμε). Ναι, αλλά ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ και θα την πληρώσουμε όλοι τελικά. Δεν στέκει σαν δικαιολογία για τη λοιπή κυβέρνηση το έκτακτο και περαστικό πρόβλημα υγείας του πρωθυπουργού. Δεν μπορεί να καλύπτονται πίσω από αυτό, την ώρα που ο ίδιος το αψηφά και δείχνει να το παίζει κορόνα-γράμματα για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του. Απ’ την ώρα που ο ίδιος ο Σαμαράς κάνει τέτοια υπεράνθρωπη προσπάθεια, κανένας άλλος δεν μπορεί να αναζητεί δικαιολογίες.

Σας το υπογράφω ότι ο ίδιος ξέρει πολύ καλά πως μπορεί να πάθει ζημιά διά βίου στην όρασή του γιατί δεν ακούει κανέναν γιατρό, αλλά το βάζει στην άκρη για να κάνει αυτό που πρέπει. Είναι μεγάλη μαγκια το ότι σηκώνεται και τα δίνει όλα, ενώ όλοι οι ειδικοί τού λένε ότι θα ’πρεπε να ’ναι ξάπλα. Ξέρει ότι είναι η τελευταία του πολιτική στροφή και θα την πάρει όρθιος κι ό,τι γίνει. Καλύτερα αυτό παρά κάτι «αραχτοί» που ’καναν τα στραβά μάτια τα κρίσιμα χρόνια, πόσο μάλλον κάποιοι ανοιχτομάτηδες. Μην πω ότι τώρα ο Σαμαράς δείχνει πιο ΔΥΝΑΤΟΣ από πριν. Οι άλλοι γιατί σέρνονται; Αν νομίζουν ότι έτσι θα βγει το καλοκαίρι «και βλέπουμε», κάνουν λάθος. Δεν θα βλέπουμε τίποτα ως χώρα.

Μακάρι να ήταν αλλιώς οι συσχετισμοί και να μπορούσε και να ήθελε ο Βενιζέλος να παίξει πολύ πιο ΕΝΕΡΓΟ ρόλο. Τότε νομίζω ότι θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες και γι’ αυτό δεν είναι αργά για να τον αναλάβει. Ας αφήσει τους από κάτω και τους από γύρω και τους από δίπλα να μουρμουράνε και να τον πολεμάνε. ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ; Στο κάτω-κάτω κι αυτός τον τελευταίο του πολιτικό γύρο στο πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ δίνει, τι έχει να χάσει; Και το ίδιο το κόμμα είναι πια και μονόφθαλμο και μονόχερο και κουτσο-στραβό. Αρα; Αρα ένας δρόμος υπάρχει: το ΜΠΡΟΣΤΑ και ό,τι πιάσουμε! Γιατί αν επικρατήσει στους υπουργούς και τα στελέχη η λογική «και τι θα κάνουμε αν μας στείλει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά στα δικαστήρια;», τότε έχετε γεια, βρυσούλες, από τώρα. Και ήταν πολύ λυπηρό το ότι ο Τσίπρας άρχισε πριν αλέκτορα φωνήσαι τις συνήθεις απειλές προς πιθανούς πωλητές και αόρατους προς το παρόν αγοραστές της «Δημόσιας Περιουσίας» να προσέξουν τις ευθύνες τους, ότι δεν θα αναγνωρίσει τίποτα κ.λπ. κ.λπ.

Κατ’ αρχάς, πρόκειται για εξαιρετικά παλαιοκομματική πολιτική ηθική. Κατά δεύτερον, υπονομεύει ευθέως την ύστατη προσπάθεια της Ελλάδας να παραμείνει στο ευρώ (όπως την υπονόμευσε και η αχρείαστη φανφαρονική κυβερνητική δήλωση «δεν θα φύγει κανένας δημόσιος υπάλληλος» - ΚΑΝ’ ΤΟ, αλλά μην το φωνάζεις διεθνώς). Κατά τρίτον, ο Τσίπρας δεν χρειαζόταν να πάρει πάνω του την ευθύνη ότι ο ίδιος φρενάρει το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, κι έτσι, μπλα-μπλα-μπλα, οδηγεί τη χώρα στα βράχια κ.λπ. κ.λπ. Δηλαδή τι φαντάζεται, ότι αν τους αφήσει μόνους και απερίσπαστους θα τα καταφέρουν; Και γιατί δεν τα κατάφεραν δύο χρόνια ΠΡΙΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ στο 4%-5%; Αρα αρκετά με τους συσχετισμούς και τις ισορροπίες, ή δίνουμε μάχη και μ’ ένα μάτι, και μ’ ένα χέρι, και με τα δόντια, ή τα χάνουμε όλα!

Πηγή: protothema.gr

Σαμαράς Πολιτική Κοινωνία LIFE Ελλάδα