Δύο ήταν τα θέματα συζητήσεων στην Ελλάδα. Το ποδόσφαιρο και η πολιτική. Όλοι οι Έλληνες, ήταν εν δυνάμει ή πρωθυπουργοί ή προπονητές. Όλοι ήξεραν να φτιάχνουν την καλύτερη σύνθεση κι όλοι έλυναν όλα τα προβλήματα αν γινόντουσαν Πρωθυπουργοί, έστω για 24 ώρες.

Η "αγορά" ανατρέχει άλλωστε από την αρχαία Ελλάδα. Στη σύγχρονη εποχή, πεδία για ανταλλαγές απόψεων, είναι οι ταβέρνες, τα καφενεία, οι καφετέριες, οι παμπ, τα μπαρ.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
 

Δωρεάν Live Streaming | Συναρπαστικό Live Betting | 100ευρώ μπόνους!
Με τον ανάλογο φανατισμό. Που μπορεί στην πολιτική με την πάροδο των χρόνων, να έχει ξεθωριάσει αλλά στο ποδόσφαιρο, ήταν αμείωτος. Όλα αυτά όμως σε χρόνο αόριστο. Η κρίση δεν έφερε τα πάνω κάτω, μόνο στα οικονομικά δεδομένα. Έχει επιδράσει δραστικά και στη ψυχολογία και στις συνήθειες. Και διάθεση δεν υπάρχει για ποδοσφαιρική ή πολιτική συζήτηση , αλλά δεν υπάρχει πλέον και αντικείμενο. Υπάρχει έστω και ένας που δεν ξέρεις ποιος θα πάρει φέτος το πρωτάθλημα; Και να θέλει να το χάσει ο Ολυμπιακός δεν γίνεται. Υπάρχει πλέον αντικείμενο για να τσακωθούν ή να διαφωνήσουν ένας Ολυμπιακός με έναν Παναθηναϊκό. Υπάρχει έστω και ένας ΑΕΚτζής που πιστεύει ότι η ομάδα θα καταφέρει να την σκαπουλάρει; Δεν είναι μόνο λοιπόν ότι δεν υπάρχει ψυχολογία για ποδοσφαιροκουβέντα. Για μεταγραφές πχ που είχε το φετίχ όλων των οπαδών.

Δεν υπάρχει πλέον θέμα για συζήτηση. Οι ΠΑΟΚτσηδες με τους Αρειανούς θα τσακώνονται πάντα στην Θεσσαλονίκη βάση για κουβέντα όμως δεν υπάρχει. Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τους Αρειανούς που βλέπουν την ομάδα τους να αργοπεθαίνει. Το ίδιο και στην πολιτική. Δεν είναι μόνο ότι οι ιδεολογίες και τα κόμματα έχουν καταρρεύσει. Δεν έχουν κλείσει μόνο τα μπλε και τα πράσινα καφενεία της δεκαετίας του 80, αλλά κοντεύουν να βάλλουν κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ. Ο πλέον κατάλληλος για πρωθυπουργός είναι ο Κανένας. Δεν έχουν λόγους για να αρπαχτούν ένας ΠΑΣΟΚτζής με τον έναν Νεοδημοκράτη. Και οι δύο συμφωνούν όταν τα κόμματα που πίστεψαν τους εξαπάτησαν. Δεν έχουν να πιστέψουν κάπου. Να δουν κάποια προοπτική. Οι αποφάσεις άλλωστε δεν πέρνονται εντός των συνόρων. Η Τρόικα αποφασίζει. Η Μέρκελ πέρα από τη χώρα της εξουσιάζει τον Ευρωπαϊκό Νότο. Τα νέα δεν έρχονται ούτε από το ΜEGA ούτε από τον ANT1. Τα νέα προκύπτουν από το Bloomberg και το ZDF. Κάπως έτσι λοιπόν έχει αναδειχθεί σε μοναδικό θέμα συζήτησης η κρίση. Κι όχι γενικά κι αφηρημένα. Οι άνεργοι ψάχνουν μάταια να βρουν δουλειά. Αυτοί που έχουν ακόμα δουλειά μετράνε τις απώλειες ήτα τα λίγα λεφτά που έχουν για να τα βγάλουν. Πόσα έχουν χάσει από τον μισθό τους, πόσα από τα επιδόματα και πόσα από την εφορία και τα χαράτσια. Δυσάρεστες, στενάχωρες συζητήσεις αλλά αυτές είναι που κυριαρχούν.

Κάποιοι μάλιστα από αυτούς τους ελάχιστους που αντέχουν ακόμα και δεν έχουν χτυπηθεί από την κρίση, νιώθουν ενοχές. Επειδή έχουν τη δυνατότητα να περνάνε καλά ενώ άλλοι δίπλα τους υποφέρουν. Και προσέχουν μάλιστα και την συμπεριφορά τους για να μη φανούν προκλητικοί. Η κατάθλιψη δεν είναι αφηρημένη έννοια αλλά περιγράφει την πραγματικότητα. Όπως πάντοτε όμως υπάρχουν εστίες αντίστασης. Από τη νεολαία. Που δεν το βάζει κάτω. Και δεν λέμε σε αυτή την κουβέντα γι αυτούς που βγαίνουν στους δρόμους και καλά κάνουν. Λέμε γι αυτούς που δεν χάνουν το χαμόγελό τους. Λέμε γι αυτούς που μετά λίγα λεφτά που έχουν στην τσέπη τους πάνε για ένα καφέ στην καφετέρια και ένα ποτό στο μπαρ.

Αν είναι ζευγάρι να τα πουν μεταξύ τους. Αν είναι αντροπαρέα να φλερτάρουν, και αν είναι κορίτσια να κάνουν κουτσομπολιό. Οι περισσότεροι από τους μεγάλους όταν βλέπουν αυτές τις εικόνες κουνάνε με απογοήτευση το κεφάλι: "Μα είναι δυνατόν με αυτή την κρίση οι καφετέριες να είναι φίσκα; Τα μπαρ να είναι γεμάτα;" Πράγματι όταν περπατάς στα ...ήντα και βιώνεις αυτή την πραγματικότητα γίνεσαι ακόμα περισσότερο συντηρητικός και παράξενος. Τι να κάνουν δηλαδή οι νέοι; Δουλειά δεν έχουν. Μέλλον δεν έχουν. Λεφτά για να περάσουν σήμερα δεν έχουν. Να κλειστούν στα σπίτια τους και να "πεθάνουν"; Απέναντι στον υπολογιστή ή ανάσκελα στο κρεβάτι και να κοιτάνε το ταβάνι; Να χάσουν πέραν όλων των άλλων στην ηλικία που είναι και κάθε διάθεση για ζωή;

Δεν έχουν το δικαίωμα να βγουν έξω για ένα ποτό ή έναν καφέ; Αν δεν χαζολογούσαν τώρα στα 18 και στα 20 και αν δεν πουν καμιά μαλακία, πότε θα το κάνουν; Στα 50; Πολύ καλά εξηγούνται λοιπόν. Έστω και με τα λίγα ψιλά που έχουν στην τσέπη τους να βγαίνουν έξω και να κυκλοφορούν. Αν καθόντουσαν μέσα να κλαίνε τη μοίρα τους, η δραματική εικόνα της καθημερινότητας θα είχε γίνει ακόμα πιο τραγική. Οι εικόνες των νέων παιδιών είναι που φτιάχνουν κάπως την ατμόσφαιρα. Αν και η νεολαία ήταν κλειδωμένη στα δωμάτιά της, όπως λένε κάποιοι από εμάς τους μεγάλους, η Ελλάδα θα ήταν μία νεκρή χώρα δίχως ίχνος υπερβολής. Η νεολαία είναι που την κρατάει κάπως ζωντανή.

ΠΗΓΗ: Sport24.gr

Γνώμες Κοινωνία LIFE Ελλάδα