Όταν έρχεται η γιορτή της Παναγίας, πάντα θυμάμαι τον κυρ-Μήτσο της Καλόγριας, που ήταν ...επαγγελματίας της θρησκείας, αλλά όχι και θρήσκος! Ο κυρ-Μήτσος ήταν εργολάβος εκκλησιαστικών έργων και -εξ επαγγέλματος- αναγκαστικά πιστός. Τόσο που κάποιες φορές επισκεπτόταν τις εκκλησίες που είχε χτίσει, όχι μόνο γιατί πάντα φρόντιζε να αφήνει κάποια μερεμέτια, αλλά και για να κάνει κανένα σταυρό, να τον βλέπουν οι παπάδες και να τον ξαναπροτείνουν στη Μητρόπολη όταν εκείνη αποφάσιζε να χτίσει καινούργια μαγαζιά φραντσάιζ. Όμως, όταν την «ψώνισε» η γυναίκα του κι έφυγε καλόγρια στο μοναστήρι, άλλαξε το τροπάρι του και πλέον δεν κράταγε ούτε τους τύπους... Κάποτε, χτίζοντας ένα -κυριολεκτικά- «θεόρατο» καμπαναριό στην εκκλησία του μαχαλά μας, είχε δεσμευτεί να βαρήσουνε οι καμπάνες στη γιορτή της Παναγίας (μυστήριο τρένο η θρησκεία• πέθανε η φουκαριάρα κι οι παπάδες το γλεντάνε στην επέτειο της κηδείας της!). Και για να τηρήσει την υπόσχεσή του, δεν δίστασε να ανεβάσει το συνεργείο στο καμπαναριό ανήμερα του Σωτήρος, εννιά μέρες πριν την παράδοση του έργου, προκειμένου να προλάβει να το παραδώσει στην ώρα του. Κι ενώ μέσα γινόταν λειτουργία, ο κυρ-Μήτσος της Καλόγριας ...λειτουργούσε στα ψηλά στρώματα, στα 30 μέτρα του καμπαναριού, για να τον ακούνε πιο καλά οι άγιοι που προσκαλούσε να συνουσιαστούν.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες Κοινωνία LIFE Ελλάδα Ψυχαγωγία