Οι Αμερικάνοι που ξέρουν από κρίσεις και κάποιοι σοβαροί πολιτικοί παρατηρητές στην Ευρώπη που βλέπουν πέρα από τη Μέρκελ και το ΔΝΤ θεωρούν ότι στην περίπτωση της Ελλάδας παίζονται πολύ περισσότερα από το μέλλον της στο ευρώ. Αν ανοίξει με την κατάρρευσή της η κερκόπορτα για ποικιλόμορφες αριστερόστροφες κυβερνήσεις διαμαρτυρίας, ο ιός θα μεταδοθεί τάχιστα σε Ιταλία και Ισπανία, με αποτέλεσμα η Ευρώπη να βρεθεί αντιμέτωπη με ένα καινούριο φαινόμενο: τον νεο-κομμουνισμό όπως εκφράζεται στη χώρα μας από τα διάφορα κόμματα, κομματίδια, Συνιστώσες κ.λπ., εντός, εκτός και επί τα αυτά της ευρύτερης Αριστεράς εν γένει που έχει ήδη το 35% και βάλε. (Ή μήπως είναι πια ακόμη πιο ψηλά;)

Ο νεο-κομμουνισμός, ή κατ’ άλλους μετα-κομμουνισμός, που ανθεί με διάφορες μορφές στην κλυδωνιζόμενη Ευρώπη, δεν έχει καμία σχέση φυσικά με τον νεο-φασισμό... Δυστυχώς! Διότι δεν πρόκειται για περιθωριακό κίνημα που είναι καταδικασμένο να μείνει σε μονοψήφια ποσοστά σαν την Ακροδεξιά, αλλά αγκαλιάζει όλο το κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που πλήττεται από την κρίση. Ο νεο-κομμουνισμός δεν έχει ακόμη καμία σχέση με τον παραδοσιακό κομμουνισμό. Δεν είναι επαναστατικό κίνημα, αλλά καθαρά διεκδικητικό: το όραμά του είναι εξουσία για την αναδιανομή... του ό,τι έχει περισσέψει, χωρίς σχέδιο και συγκροτημένη άποψη για το πώς μπορεί να υπάρξει καταρχάς πλούτος και δημιουργία. Είναι προϊόν της απελπισίας των τέως «προνομιούχων» και αναζητά λύσεις ευκολίας. Ομως η κατάρρευση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας υπό την πίεση της συνεχούς λιτότητας σε συνδυασμό με την ύφεση γεννούν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιους πελάτες για το νεο-κομμουνιστικό μέτωπο. Οταν βλέπεις να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν το ίδιο κόμμα ο απελπισμένος καταστηματάρχης που βουλιάζει στις ακάλυπτες επιταγές με τον τρομοκράτη-ληστή της Πάρου, τότε προφανώς δεν φταίει το… κόμμα που εισπράττει τη διαμαρτυρία αλλά οι συνθήκες που τη δημιουργούν. Παλιά έλεγαν ότι οι εργάτες δεν έχουν να χάσουν τίποτ' άλλο από τις αλυσίδες τους. Ομως, το ότι οι τωρινοί μορφωμένοι άνεργοι, μισθωτοί, συνταξιούχοι έχουν να χάσουν και τα εφάπαξ και τα επιδόματά τους κάνει τα πράγματα ίσως πιο επικίνδυνα.

Γιατί έχουν ακόμη να χάσουν και τις διακοπές τους και τα σπίτια τους και τα Ι.Χ. τους και τις σπουδές των παιδιών τους - όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα και «κεκτημένα» μέχρι σήμερα. Δεκάδες εκατομμύρια αγανακτισμένοι και θυμωμένοι άνθρωποι ζητούν απαντήσεις που το πολιτικό σύστημα -εντός και εκτός Ελλάδος- δεν είναι σε θέση να δώσει. Ας αφήσουμε λίγο τη χώρα μας απ’ έξω, γιατί για μας είναι αυταπόδεικτο πια πως αν δεν τα καταφέρουν τελικά ο Σαμαράς και η τρικομματική, και κυβερνηθούμε από οιουδήποτε είδους «αριστερή συμμαχία» με νεο-κομμουνιστικά στοιχεία που λέει παλαβομάρες, θα ξεκοπούμε μια και καλή από τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο. Η σημερινή κυβέρνηση -καλή, κακή ή μέτρια- είναι όντως ο τελευταίος κρίκος με τον Δυτικό Πολιτισμό και την Ε.Ε. Απαξ και πέσει και έρθουν… «οι άλλοι», αυτοί που δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε μεταξύ τους για το αν είναι υπέρ ή κατά του ευρώ, θα αρχίσει ένας νέος κοινωνικοοικονομικός Μεσαίωνας για τον Ελληνισμό, τις φρικιαστικές διαστάσεις του οποίου δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε σήμερα. (Γιατί ο νεο-κομμουνισμός στην Ελλάδα έχει και κάποια κωμικοτραγικά στοιχεία: ο ηγέτης της Νέας Αριστεράς να διαμαρτύρεται από... τις διακοπές του γιατί δεν τον δέχεται ο Γιούνκερ! Ε, μάλλον ο πρόεδρος του Eurogroup δεν θα 'χε φέρει μαζί το μαγιό του! Στην περίπτωση του νεο-κομμουνισμού σίγουρα η ιστορία επαναλαμβάνεται και ως φάρσα.)

Δυστυχώς η πολιτική διάσταση λείπει εντελώς μέχρι σήμερα από την οπτική της Ε.Ε., ιδίως μάλιστα της Γερμανίας. Πολύ περίεργο! Η Ανγκελα δεν είναι και τόσο μικρή για να μη θυμάται τον Χόνεκερ, και το «Τείχος», που ακόμα και οι φίλοι της οι Φινλανδοί τής είπαν να μην ξαναχτίσει σαν σύνορο Βορρά - Νότου. Ο Σόιμπλε δεν μπορεί να αγνοεί ότι χρειάστηκε να πληρώνουν όλοι οι Ευρωπαίοι μια εικοσαετία έως ότου ενσωματωθούν τα «ορφανά» της Ανατολικής Γερμανίας. Απαιτήθηκαν τεράστια ποσά για να απεξαρτηθούν όχι μόνο οι Ανατολικογερμανοί, αλλά και οι Πολωνοί, οι Τσέχοι, οι Ούγγροι, όπως και οι βαλκανικές χώρες απ’ τα ερείπια της σοβιετικής τραγωδίας. Γι’ αυτό και συγκριτικά μοιάζει εντελώς παράλογο και ανεύθυνο να αφεθεί μια καθαρά ευρωπαϊκή χώρα, με σταθερή δυτική προσήλωση, να διολισθήσει σε έναν νεο-κομμουνιστικό εφιάλτη μόνο και μόνο επειδή τα ελλείμματά της είναι μεγαλύτερα από άλλων χωρών. Είναι σαν να ’χεις ένα παιδί που είναι πίσω στα μαθήματα και για να διορθωθεί το αποβάλλεις οριστικά από το σχολείο.

Ο νεο-κομμουνισμός, λοιπόν, η νέα αριστερή τάση που σαν αντίδοτο στην απελπισία προτείνει τη νοσταλγία για τα «χαμένα κεκτημένα» και έχει ως εργαλείο του τη σκόπιμη αοριστία, δεν είναι μια καθαρά ελληνική υπόθεση. Ο σχηματισμός μιας αριστερόστροφης κυβέρνησης ΕΥΚΟΛΙΑΣ «πάντων των διαμαρτυρόμενων» μπορεί να αποσταθεροποιήσει όχι μόνο την Ευρώπη και το γιούρο, αλλά κατ’ επέκταση τη Δύση ολόκληρη. Αρα, να μη μας λένε -όπως ο Γιούνκερ, η Μέρκελ, αλλά και ο Ολάντ- ότι το θέμα είναι μόνο στα χέρια μας. Είναι και στα δικά τους. Θέλουν να ξυπνήσουν ξανά οι εφιάλτες της Βαϊμάρης, αλλά και κυβερνήσεις τύπου Κερένσκι, με αμέτρητους «θολωμένους» μεσογειακούς λαούς να ζητούν τα «κλεμμένα» (όνειρα) πίσω;  Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Κι αλήθεια, πιστεύουν ότι τόσο σημαντικές αποφάσεις για την ανθρωπότητα μπορεί να εξαρτώνται από την έκθεση των λογιστών της Τρόικας; Σοβαρά μιλάμε; Η Ελλάδα υπήρξε πολλές φορές στην ιστορία της το τελευταίο οχυρό απέναντι στη βαρβαρότητα. Μία ακόμα ζούμε τώρα. Το καταλαβαίνουν, άραγε;

Πηγή: protothema.gr

Πολιτική Κοινωνία LIFE Ελλάδα